4. W komunikacji nie ma błędów, jest tylko feedback
Feedback, inaczej „informacja zwrotna”, to kolejne istotne pojęcie NLP. Chodzi o interpretację efektów naszych działań, tego jak wpływają na otoczenie i na nas.
Czasem nasze czyny wywołują efekty niezgodne z zamierzonymi: nie zdajemy egzaminu, niechcący kogoś obrażamy, wprawiamy samych siebie lub kogoś w złość, przegrywamy mecz tenisa (a może nawet wygrywamy, ale po kiepskiej grze, z której nie jesteśmy zadowoleni). Według NLP nie ponosimy wówczas porażki – otrzymujemy jedynie informację zwrotną, coś pozytywnego. Dzięki niej, możemy wyciągnąć wnioski, które pozwolą nam poprawić nasze działanie w przyszłości. Pamiętaj – Twoje sposoby postępowania zawsze możesz poprawić, jeśli będziesz korzystał z informacji zwrotnej. Nigdy nie jest tak, że „z czymś nigdy nie damy sobie rady”. Po prostu robimy to w niewłaściwie.

5. Za każdym zachowaniem kryje się pozytywna intencja
Tylko ta jedna zmiana myślenia spowoduje potężny postęp w Twojej komunikacji z innymi ludźmi. Polega na uświadomieniu sobie, że każdy człowiek chce osiągnąć swoje cele, zgodnie ze swoimi potrzebami i systemem wartości. W tym sensie ma pozytywne intencje.
Oczywiście nie chodzi o to, by tolerować czyjeś zachowania przestępcze czy bezpodstawnie szkodliwe dla innych. Jednak zastanów się jak zmieniłoby się Twoje nastawienie do szkolnych kujonów, biurowych milczków czy dziwaków, jeśli uznasz, że w swoim mniemaniu „chcą dobrze”. Jak będziesz traktować swojego szefa, który wydaje się srogi, gdy uznasz, że jego intencją wcale nie jest dokuczanie Tobie, a wręcz chce dobrze dla całego zespołu?
Wiedząc, że za każdym zachowaniem kryje się pozytywna intencja, możemy innego człowieka o nią po prostu zapytać, zanim go ocenimy i skażemy.

6. Im więcej możliwości wyboru, tym  większa szansa na uzyskanie właściwego efektu
Jeśli zawsze postępujemy tak samo, zawsze uzyskamy identyczny efekt. Dlatego nie możemy stać się niewolnikami jednego sposobu działania w określonej sytuacji. Jeśli efekt nas nie zadowala (dostajemy taką informację zwrotną - feedback), warto zastanowić się nad innymi rozwiązaniami. Zrobić to samo, ale inaczej. W tym celu powinniśmy gromadzić różne doświadczenia.

7. Każdy człowiek decyduje się na najlepszą, jego zdaniem, możliwość, jaką w danym momencie ma do wyboru. Często nie korzysta ze swoich najlepszych zasobów. Gdyby mógł, na pewno by to zrobił
W wielu sytuacjach, np. stresu (pamiętasz swój egzamin na prawojazdy?), działamy w najlepszy aktualnie możliwy dla nas sposób, jednak w rzeczywistości absolutnie nie najbardziej skuteczny, na jaki nas stać. Nie sięgamy do swoich wartościowych zasobów. Gdybyśmy to potrafili, w wielu chwilach życia radzilibyśmy sobie lepiej.
NLP daje klucze, by w każdej chwili otworzyć w naszym umyśle drzwi do swoich najbogatszych zasobów.

8. Każdy może być szczęśliwy
Dosłownie. Czy myślisz, że aby poczuć wielkie szczęście, musisz mieć pieniądze, stuprocentowe zdrowie i 200 dni wolnego w roku?
Jestem pewien, że na swojej drodze spotkałeś wielu ludzi biednych lub chorych, którzy potrafili wspaniale cieszyć się życiem. Dużo bardziej niż młodzi i piękni bogacze. Każdy może być szczęśliwy.

4. W komunikacji nie ma błędów, jest tylko feedback
Feedback, inaczej „informacja zwrotna”, to kolejne istotne pojęcie NLP. Chodzi o interpretację efektów naszych działań, tego jak wpływają na otoczenie i na nas.
Czasem nasze czyny wywołują efekty niezgodne z zamierzonymi: nie zdajemy egzaminu, niechcący kogoś obrażamy, wprawiamy samych siebie lub kogoś w złość, przegrywamy mecz tenisa (a może nawet wygrywamy, ale po kiepskiej grze, z której nie jesteśmy zadowoleni). Według NLP nie ponosimy wówczas porażki – otrzymujemy jedynie informację zwrotną, coś pozytywnego. Dzięki niej, możemy wyciągnąć wnioski, które pozwolą nam poprawić nasze działanie w przyszłości. Pamiętaj – Twoje sposoby postępowania zawsze możesz poprawić, jeśli będziesz korzystał z informacji zwrotnej. Nigdy nie jest tak, że „z czymś nigdy nie damy sobie rady”. Po prostu robimy to w niewłaściwie.

5. Za każdym zachowaniem kryje się pozytywna intencja
Tylko ta jedna zmiana myślenia spowoduje potężny postęp w Twojej komunikacji z innymi ludźmi. Polega na uświadomieniu sobie, że każdy człowiek chce osiągnąć swoje cele, zgodnie ze swoimi potrzebami i systemem wartości. W tym sensie ma pozytywne intencje.
Oczywiście nie chodzi o to, by tolerować czyjeś zachowania przestępcze czy bezpodstawnie szkodliwe dla innych. Jednak zastanów się jak zmieniłoby się Twoje nastawienie do szkolnych kujonów, biurowych milczków czy dziwaków, jeśli uznasz, że w swoim mniemaniu „chcą dobrze”. Jak będziesz traktować swojego szefa, który wydaje się srogi, gdy uznasz, że jego intencją wcale nie jest dokuczanie Tobie, a wręcz chce dobrze dla całego zespołu?
Wiedząc, że za każdym zachowaniem kryje się pozytywna intencja, możemy innego człowieka o nią po prostu zapytać, zanim go ocenimy i skażemy.

6. Im więcej możliwości wyboru, tym  większa szansa na uzyskanie właściwego efektu
Jeśli zawsze postępujemy tak samo, zawsze uzyskamy identyczny efekt. Dlatego nie możemy stać się niewolnikami jednego sposobu działania w określonej sytuacji. Jeśli efekt nas nie zadowala (dostajemy taką informację zwrotną - feedback), warto zastanowić się nad innymi rozwiązaniami. Zrobić to samo, ale inaczej. W tym celu powinniśmy gromadzić różne doświadczenia.

7. Każdy człowiek decyduje się na najlepszą, jego zdaniem, możliwość, jaką w danym momencie ma do wyboru. Często nie korzysta ze swoich najlepszych zasobów. Gdyby mógł, na pewno by to zrobił
W wielu sytuacjach, np. stresu (pamiętasz swój egzamin na prawojazdy?), działamy w najlepszy aktualnie możliwy dla nas sposób, jednak w rzeczywistości absolutnie nie najbardziej skuteczny, na jaki nas stać. Nie sięgamy do swoich wartościowych zasobów. Gdybyśmy to potrafili, w wielu chwilach życia radzilibyśmy sobie lepiej.
NLP daje klucze, by w każdej chwili otworzyć w naszym umyśle drzwi do swoich najbogatszych zasobów.

8. Każdy może być szczęśliwy
Dosłownie. Czy myślisz, że aby poczuć wielkie szczęście, musisz mieć pieniądze, stuprocentowe zdrowie i 200 dni wolnego w roku?
Jestem pewien, że na swojej drodze spotkałeś wielu ludzi biednych lub chorych, którzy potrafili wspaniale cieszyć się życiem. Dużo bardziej niż młodzi i piękni bogacze. Każdy może być szczęśliwy.

2. Model jedności

Ten model dotyczy emocji – tego, co napędza ludzkie działanie.
Emocje sprawiają, że jesteśmy spokojni lub zdenerwowani, apatyczni, zmęczeni czy pełni pasji i życia. Stan emocjonalny decyduje o tym, co w danym momencie możemy zrobić i jaki skutek osiągniemy.
Gdy jesteśmy w stanie euforii moglibyśmy przełamać swoje największe hamulce. Prosty przykład: mając w perspektywie wycieczkę na Wyspę Bali, czujemy radość i podniecenie. Nawet po nieprzespanej nocy, pełni pozytywnej energii o piątej godzinie zrywamy się na ranny samolot. Natomiast, gdy czeka nas stos papierkowej roboty w biurze, ogarnia nas niechęć i zrezygnowanie. Jesteśmy tak śpiący , że nie chce nam się podnieść z łóżka, choć budzik dzwonił godzinę temu…
Inny przykład: kiedy jesteśmy zakochani, świat nie ma dla nas ograniczeń, za to po miłosnym zawodzie wszystko jawi nam się w szarych barwach.

Model jedności zakłada, że zawsze powinniśmy łącznie rozpatrywać nasze:
- emocje,
- wyobrażenia i marzenia,
- myśli,
- zachowanie,
- fizjologię (to co robi nasze ciało).
W modelu jedności emocje wpływają na każdy z tych pozostałych czynników, a każdy z nich wpływa na emocje.

Modele NLP stworzone zostały w konkretnych celach terapeutycznych. I tak model jedności zakłada, że swój stan emocjonalny, a więc to co kieruje nami w potężnym stopniu, możemy zmienić, poprzez:
- zmianę wyobrażeń,
- zmianę myśli,
- zmianę fizjologii,
- zmianę zachowania.
Zmiana każdego z tych elementów wywiera wpływ na pozostałe trzy, a więc wyobrażenia wpływają na myśli, zachowanie i fizjologię itd. Na tym właśnie polega jedność. Model daje nam szansę, byśmy do biura szli jak na zagraniczną wycieczkę, a zawód miłosny wcale nie obrzydzał nam życia. Zmieniając wyżej wymienione czynniki możemy znaleźć się w stanie, w którym potrafimy przenosić góry, zamiast z powątpiewaniem podchodzić do, chociażby, nauczenia się dość prostej czynności jazdy na rolkach.

Sumując - nasze emocje, wynikające z naszych doświadczeń są rezultatem naszych myśli, wyobrażeń, zachowania i wyobrażeń. Na to wszystko możemy mieć znakomity wpływ, dzięki czemu potrafimy doskonale panować również nad tymi emocjami.
O tym jak to robić, dowiecie się z części praktycznej :).

3. Model poznawania

Ten model przedstawia proces przetwarzania przez nas informacji i poznawania świata. Tworzymy własne, niepowtarzalne „mapy rzeczywistości”. Tyle, że mapa nigdy nie jest dokładnym odzwierciedleniem terenu, dla którego została wykonana.

Swoimi zmysłami potrafimy poznać tylko wycinek rzeczywistości. Świat jest znacznie bogatszy niż nasze wyobrażenie o nim.  Czy zastanawiałeś się, jak mają się możliwości naszego węchu do możliwości tego zmysłu posiadanych przez wiele zwierząt, chociażby koty lub owady?

Jednak, mimo naszych bezdyskusyjnych braków, bez względu na całą niewiedzę i ograniczenia, uznajemy, że to co odczuwamy jest wszystkim. Na takiej podstawie kształtujemy swoje opinie i poglądy na temat świata. Wspomagają nas w tym wytworzone teorie. Wydaje nam się, że wiemy co jest przyczyną czego i czego należy się w danym momencie spodziewać. Tymczasem nasze zmysły są tak ograniczone, że bardzo łatwo znaleźć się w błędzie.

To nie koniec. Nie poprzestajemy na samej obserwacji i wyciąganiu takich, a nie innych wniosków. Nasz mózg programujemy w ten sposób, że wręcz zauważamy i dostrzegamy tylko fakty, które potwierdzają nasze teorie! Innych raczej nie dopuszczamy.
Widzieliście Matrix? A jeśli przyjmiemy, że fabuła tej trylogii science-fiction to odzwierciedlenie rzeczywistości? Czyż, jeśli przeświadczeni o tej prawdzie wyjdziemy na ulicę, nie dostrzeżemy wielu sygnałów potwierdzających teorię, która zakłada, że żyjemy w czymś na kształt wielkiego programu komputerowego i nic nie jest w naszym świecie prawdziwe? Przy okazji, czy wiecie, że to nie twórcy „Matriksa”, bracia Wachowscy, wpadli na ten pomysł? Wymyślili ją zwolennicy podobnej teorii dotyczącej UFO. Kosmici mieliby dawno stworzyć wirtualny system, w którym my – bez żadnej wiedzy – uczestniczymy.

Nasze zmysły to tylko pierwsza grupa ograniczeń. Dostęp do wiedzy o świecie determinuje wiele innych czynników: środowisko w którym się wychowujemy albo kultura w jakiej dorastamy i żyjemy. Jeśli w dzieciństwie rodzice wmawiali nam że jesteśmy geniuszami, na pewno inaczej patrzymy na świat, niż gdyby twierdzili, że do niczego się nie nadajemy, podczas gdy nasze możliwości pozostawały dokładnie takie same!

I ostatnia sprawa. Świadomie przetwarzamy od 5 do 9 informacji zmysłowych na sekundę. Pozostałe sygnały docierają jedynie do naszej nieświadomości. Efekt jest taki, że wydaje się nam iż inni ludzie widzą/słyszą/czują dokładnie to samo co my. Tymczasem oni mogą dorastać w zupełnie innym środowisku albo żyć w innej kulturze – to samo, może dla nich znaczyć coś zupełnie odwrotnego!
Dlatego tylko nieustanna komunikacja między naszą świadomością a nieświadomością daje szansę korygowania percepcji i nasze obserwacje stają się bardziej zgodne z oczekiwaniami własnymi i innych. Po to powstał model poznawania.

Każdy z nas tworzy własne teorie. Przyjmujemy przekonania, jak się rzeczy mają i jakimi prawami się rządzą. To nie jest wcale złe, bo bez teorii postępowalibyśmy chaotycznie. Pomagają nam w określeniu jak rzeczy się "powinny mieć". Nasze doświadczenia przetwarzamy ze względu na sens, słuszność, przydatność i prawdziwość. Te, które uznajemy za bezsensowne lub niepotrzebne natychmiast odrzucamy, a te niezgodne z naszymi wartościami czy teoriami wywołują motywację do ich sprawdzania.

Teorie mogą jednak prowadzić do zawężenia obrazu świata. Nowe doświadczenia, miast prowadzić do wzbogacenia naszej wiedzy, korekty założeń, nierzadko wywołują w nas opór, ze względu na ugruntowane, zbyt wąskie spojrzenie na świat. Teorie są konieczne, ale nie możemy doprowadzić do stanu, w którym wszystko do nich dopasowujemy i – zaprzeczając idei rozwoju – interpretujemy doświadczenia „na ich korzyść”, tylko by je potwierdzać. Musimy się otworzyć na ich korygowanie.

Twórcy

Docent lingwistyki John Grinder oraz student psychologii Richard Bandler to duet, który wszystko zaczął u progu lat 70-tych. Obaj pasjonowali się niezwykłymi wynikami uzyskiwanymi w pracy przez najskuteczniejszych, im współczesnych psychoterapeutów. Byli to: Fritza Pearls – twórca terapii Gestalt (zakładała, że człowiek reaguje sumą utrwalonych reakcji i, chcąc być akceptowanym przez otoczenie, w rezultacie oddziela się od autentycznych odczuć i blokuje swój potencjał); Virginia Satir - wybitna terapeutka rodzin oraz Milton Ericsson - światowej sławy hipnoterapeuta.

Grinder i Bandler zidentyfikowali ich metody, które działały w praktyce
i których można było nauczać. Ta para pasjonatów udoskonaliła je i stworzyła model, jaki można wykorzystać do bardzo efektywnej komunikacji, zmiany osobowej, ułatwienia i przyspieszenia procesu uczenia się oraz do czerpania radości z życia.
Poza Grinderem i Bandlerem wielki wpływ na powstanie NLP miał Gregory Bateson, brytyjski antropolog. Ten badacz kultur pierwotnych uważał, że relacje międzyludzkie rządzą się prawami i zasadami, które ludzie stosują zupełnie nieświadomie. Grinder i Bandler w czasie tworzenia NLP mieszkali blisko Batesona i korzystali z jego nauk.

Etyka, klucz do prawdziwego szczęścia

NLP to narzędzia, tak jak np. wytrych, z których możemy korzystać. Jakie drzwi nimi otworzymy, jak wypełnimy modele, które nam dostarcza, zależy od naszych intencji. Co odkryto już bardzo dawno: tylko naprawdę prawdziwe i ugruntowane zasady etyczne pozwalają na cieszenie się zmianami i życiem w pełni. Najważniejsze jest bowiem to, nie jak skutecznie się zmienimy, tylko kim się staniemy. Używając NLP, jedynie trzymając się naszych najważniejszych zasad, będziemy szczęśliwi i nie zapędzimy się w kozi róg.

Sposób szósty – Twórczość

Gdy dostajemy szansę na spędzenie czasu wolnego warto ją twórczo wykorzystać. Można poświęcić się tworzeniu. Co można tworzyć? Wszystko zależy od usposobienia. Możemy pisać wiersze, opowiadania, powieści, artykuły – będzie to wówczas twórczość literacka. Możemy też tworzyć rysując, malując, rzeźbiąc, lepiąc, tworząc coś z niczego. Możemy też komponować muzykę. Wszystko jest dozwolone byle tylko dawało jakieś owoce. Twórczość to wyrażenie siebie samego przez sztukę.

Sposób siódmy – Gimnastyka

”W zdrowym ciele zdrowy duch.” W myśl tej zasady dobrze poświęcić trochę wolnego czasu na ćwiczenia gimnastyczne. Jeśli na co dzień nie gimnastykujemy się dobrze w wolnym czasie wykonać serię ćwiczeń rozciągających, wzmacniających mięśnie czy też oddechowych. Wpłynie to doskonale na nasze samopoczucie.

Sposób ósmy – Gotowanie

Nic nie zajmuje tak wspaniale wolnego czasu jak przygotowywanie przysmaków w kuchni. Nowe potrawy, przysmaki, ciasta, desery to coś co może pobudzić wyobraźnię wielu ludzi do działania.

Możemy opracowywać własne przepisy i modyfikować już znane. W kuchni wszystkie chwyty są dozwolone. Kiedy coś fajnego uda nam się ugotować możemy przekazać przepis dalej – dlaczego tylko my mamy korzystać z dobrodziejstw kulinarnych naszej kuchni? – w zamian za to otrzymamy na pewno wiele ciekawych przepisów, które mogą nas pozytywnie zaskoczyć.

Sposób dziewiąty – Planowanie

Wolny czas można wykorzystać też na planowanie przyszłych działań. Możemy zaplanować wakacyjny wyjazd, czy wypad na weekend.

Warto zaplanować kolejne dni. Nie będziemy wtedy żyć w chaosie. Określając zadania, jakie mamy wykonać systematyzujemy nasz czas – łatwiej wtedy określić kolejny termin wolnego czasu, co nastroi nas optymistycznie.

Sposób dziesiąty – Pobudzanie umysłu

Nic tak nie sprzyja pracy mózgu jak rozwiązywanie zadań logicznych. Dlaczego zmuszać swój mózg do myślenia w wolnym czasie? Słyszałam, że każde zmuszenie mózgu do wykonania jakiejś pracy przedłuża nam życie. Nie wiem ile jest w tym prawdy, ale dlaczego by nie spróbować?

Co dobrze pobudza nasz umysł?

Wszelkiego rodzaju gry logiczne i strategiczne, gry, w których musimy coś dokładnie zaplanować np.: brydż.

Dla naszego umysłu dobre jest też rozwiązywanie krzyżówek – panoramicznych, „jolek”, wykreślanek itp. Nie można zapomnieć też o SUDOKU, grze polegającej na ustawieniu w odpowiedniej kolejności cyfr od 1 do 9.

Czytanie książek też pobudza nasz umysł. Pozwala działać naszej wyobraźni. Czytanie daje dużo więcej pożytku dla naszego mózgu niż np.: oglądanie filmów. W filmach dostajemy gotowe, podane na tacy wizje reżysera. Nie musimy wytężać umysłu tylko przyjmujemy skondensowaną papkę.

Kilka słów na zakończenie.

Życzę wszystkim Czytelnikom, aby zawsze potrafili maksymalnie wykorzystać swój wolny czas. Przeznaczenie wolnego czasu na swój rozwój to naprawdę procentująca inwestycja.

Jak to zrobić? Bądź świadom swego ciała, umysłu, emocji, myśli. Używaj zwycięstw i humoru. Bądź etyczny, autentyczny. Poznaj duchowy wymiar życia . Poznaj życie i bądź świadom. To wszystko czeka na Ciebie. I to może być bardzo łatwe, a na pewno bardzo piękne.

Każdy Twój wybór to zwycięstwo! Nawet jeśli okaże się, że był fatalny w skutkach(przynajmniej na początku tak to widać, później zazwyczaj okazuje się dobry). Dlatego, że Ty to wybrałeś, że miałeś odwagę zdecydować i zrobić coś samodzielnie. Bo dałeś upust temu co Ci grało w duszy. Bo dałeś sobie zielone światło i tym samym rozwinąłeś swą siłę, a to procentuje. Zebrałeś doświadczenia i jesteś teraz mądrzejszy i silniejszy. Następnym razem zrobisz to prawdopodobnie inaczej, mądrzej. Grunt, że działasz. Twa prawdziwa natura to działanie. Wystarczy działać, a już się wygrywa...

Problem pojawia się, bo mamy zaległości z dzieciństwa. Rodzice mówią małemu Bohaterowi „ty głuptasie, gamoniu co ty próbujesz robić? Sieroto jedna nie rób tak! Nic nie rób! Nie ruszaj się, ja to zrobię lepiej... ty tylko byś zepsuł” Takimi mniej więcej słowami zabija się własne dziecko. Wybija się mu z głowy kreatywność i pewność siebie i wpaja się komunikat „jesteś do niczego”, ”nic nie potrafisz”, „wygrywanie zostaw lepszym”, co dla małego dziecka, chodzącego ze swą podświadomością na wierzchu, jest zabójcze. (Jest ogromna ilość takich tekstów sprzedanych nam w dzieciństwie, brak miłości, który z nich przebija, lub błędne jej rozumienie blokuje prawidłowy rozwój dziecka) Niestety wielu rodziców tak zrobiło i jeżeli masz problemy z samo wyrażaniem lub kreatywnością to znak, że ktoś Cię zdominował i nie dostarczył odpowiedniej ilości miłości, siły i wsparcia. Nie pozwalając Ci rozwinąć swej kreatywności, ubezwłasnowolnił. Taki stan warto jak najszybciej zmienić. Najlepiej, metodą małych zwycięstw. Wybaczania. Medytacji. Modlitwy.

Zwyciężanie to bycie sobą. To odkrycie prawdy o samym sobie. To znalezienie klucza do skarbu zakopanego w Tobie. To przede wszystkim uświadomienia sobie, że taki skarb jest. O tym właśnie czytasz. Do Ciebie należy decyzja czy zechcesz wyruszyć po ten skarb. Droga do niego, to między innymi, szlak zwycięstw, a także pokory, ciszy, miłości, radości.

Masz wolną wolę i nie musisz się spieszyć. Jeżeli włączysz swojego wewnętrznego autopilota wszystko samo się zacznie dziać. Życie otworzy się, jeżeli Ty się otworzysz na nie. I to wszystko co WARTO zrobić w życiu. Życie obsypie Cię tym czym marzysz, aby Cię obsypało, o ile oczywiście nie życzysz sobie, aby innym było źle lub abyś się wzbogacił innych kosztem. Życie i świat w którym żyjemy to świat dobra, miłości, radości i wszelkiej obfitości i do przejawienia tego On zmierza. A my wraz z Nim. Dlatego jak najszybciej warto się do tego wszystkiego dostroić. W innym wypadku, jeżeli jesteś małym, zakompleksionym egoistą, życie będzie Cię próbowało nawrócić z niewłaściwej drogi (coraz boleśniej) i jeżeli będzie to konieczne to nawet Cię zniszczy. Sam się zniszczysz swoją niewłaściwą postawą. Dlatego włącz swego autopilota uświadamiając sobie, że żyjesz w tak pięknym, harmonijnym świecie i jesteś Jego nieodłączną częścią. Dostosuj się, dostrój, to wszystko.

Małe zwycięstwa to aktywne życie w tu i teraz. To podejmowanie śmiałych decyzji i branie za nie odpowiedzialności. To nie chowanie się za czyimiś placami tylko odważne branie odpowiedzialności na siebie. To decyzja o tym w co się dziś ubiorę, co zjem na śniadanie i jak spędzę wieczór. To świadome decydowanie o własnym życiu. Od najmniejszych do największych rzeczy.

Każda taka choćby najmniejsza decyzja wybrana w spokoju i z dobrem w tle wzmacnia Cię. Dodaje Ci skrzydeł, daje powietrza duchowego niezbędnego by żyć pełnią swego życia. By Twa świadomość wzrastała. Ta decyzja nie powinna być podyktowana strachem. Jeżeli podejmujesz decyzję pod wpływem strachu skutki nie będą dobre. Czasem się nie da inaczej i nie przejmuj się jeżeli tak robisz. Grunt to, to żeby w takiej sytuacji zachować świadomość tego co się zrobiło i później to na chłodno przeanalizować. To wzmacnia Twoją inteligencję emocjonalną. A to już kolejne zwycięstwo. Kolejny powód by świętować! Decyduj na spokojnie rozważając swoje dobro i dbając o to, aby nikomu nie działa się krzywda. Najlepiej, aby i inni skorzystali z Twego wyboru. Świat to jedna rodzina. Dbajmy o wszystkich na wzajem. Taka postawa jest hojnie wynagradzana.

Wielu z nas ma zablokowany ten system wzrastania. Nie nauczyliśmy się w dzieciństwie z jakichś względów zwyciężać. Nasi rodzice, otoczenie nie nauczyło nas podejmowania decyzji, zapewne, sami tego nie potrafili. Nie nauczono nas brania życia we własne ręce. Właściwie to nie nauczono nas życia i mamy ogromne zaległości w tym temacie. Wielu z nas pewnie może się pochwalić tym, że mieli nadopiekuńczych rodziców, silnie dominującą osobę w cieniu której wyrastali. Taka osoba robiła wszystko zanim młody człowiek zdołał o czymś pomyśleć. Nic nie trzeba było robić, bo wszystko było. Tym sposobem obcięto nam skrzydła. Nie potrafimy latać, bo ktoś latał za nas... A później się dziwimy, że jesteśmy leniwi czy nieśmiali, zakompleksieni.

A Ci co musieli od początku świetnie sobie radzić? Którym nikt nic nie dał i są bardzo zaradni, bo musieli tacy być? Ci mają z kolei ten problem, że robią dużo ale na pokaz, aby komuś coś udowodnić lub ze strachu o swoje lub kogoś przetrwanie. Jakkolwiek zwyciężają to i tak strach jest ich motorem i ich życie zmierza w tym samym kierunku co innych.

W takich przypadkach dobrze by było gdybyśmy zauważyli to i zaakceptowali jako coś co widać tak miało być. Takie były społeczne standardy w tej epoce i koniec. Jeżeli przyjmiemy takie rzeczy bez emocjonalnego oceniania i wybaczymy, to otworzymy się na dary jakie się skrywają za czymś takim. Takie przeżycia zazwyczaj owocują wielką wrażliwością danej osoby (Ci nieśmiali) lub wielką siłą (Ci walczący) i tak właściwie to są to wielkie skarby. Tylko, że te skarby są zakopane pod naszymi kompleksami, fobiami, fałszywymi bożkami i trzeba je wydobyć. Sposób postrzegania takiej „zacienionej” osoby jest o wiele głębszy niż takiej, która miała lekkie życie, bezstresowe. Przykłady tego znajdziecie wszędzie. Wiele wielkich postaci miało traumatyczne dzieciństwo.

We wszystkim mamy jakieś cenne nauki, a nauki te będą dla nas naukami, jeżeli zaakceptujemy taką możliwość i otworzymy się na to. Życie zmieni się jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki. To jest wielkie zwycięstwo do którego prowadzi szereg małych zwycięstw.

Życie codzienne to ogromne pole do popisu. Tu trenujemy nasz kunszt. Tu jest nasz warsztat. Poczet naszych zwycięstw zacznij od małej, niewiele znaczącej rzeczy. Od samodzielnego zrobienia sobie śniadania, ubrania się, obrania jajka, od nawleczenia igły, umycia okien czy zmiany koła w samochodzie. Każdego dnia, w każdej chwili masz możliwości odnoszenia zwycięstw. Wybierania czegoś lepszego dla siebie, decydowania samodzielnie. Kierując się własnym przeczuciem, inteligencja, intuicją. Wygrywając ze swoim małym strachem przed przebywaniem w ciemnym pokoju czy przed obcowaniem z innymi ludźmi dajesz sobie ogromną siłę i mnóstwo powietrza duchowego. Zaczynasz żyć lepiej, łatwiej, radośniej. Ufasz sobie, pogłębiasz wiedzę o świecie w którym żyjesz, zwiększasz swą wrażliwość, empatię, samoocenę. Zaczynasz się kochać... To wszystko zaliczasz do zwycięstw. Życie staje się łatwe i przyjemne, a jednocześnie inspirujące i szalenie ciekawe i wciągające.

Patrz na życie właśnie w ten sposób! To wielka przygoda.

Gratuluje... właśnie mogłaś się przekonać jak łatwą i przyjemna rzeczą jest wizualizacja. W taki sam sposób jak robiłaś to z relaksacją możesz pracować np. z pewnością siebie, poczuciem radości i energii i każdym właściwie przyjemnym i pożytecznym dla Ciebie stanem.
Przypominasz sobie albo wyobrażasz obraz który wywołuje u Ciebie ten stan, sytuację w której tak właśnie się czułaś.
„Podkręcasz” właściwości obrazu, trochę tak jakbyś zmieniała kolory, głośność w telewizorze... tak, że pożądany stan jest coraz silniejszy
Możesz w trakcie tego jak i większości ćwiczeń z wizualizacją mieć oczy otwarte lub zamknięte... tak jak jest Ci wygodniej.
Są oczywiście takie osoby którym wizualizacja przychodzi z mniejszą łatwością i tak samo jak wiele innych umiejętności i te można wyćwiczyć bo tak samo jak możesz ćwiczyć swoje ciało by było coraz sprawniejsze i piękniejsze, możesz trenować swoje zdolności umysłowe by żyć coraz lepiej i coraz lepiej się czuć we wszystkim co robisz. To chyba przyjemne kiedy zauważasz, że możesz, że potrafisz... że coś co wydawało Ci się trudne przychodzi z coraz większą łatwością a Ty każdego dnia czujesz się lepiej, jesteś lepsza, piękniejsza... czy możesz to sobie wyobrazi, jakie byłoby Twoje życie, jakbyś się czuła? Jak wyglądała? Co byś robiła będąc taka jak pragniesz?

Możesz swoją umiejętność rozwijać np. za pomocą następującego ćwiczenia. Wizualizuj nad swoją głową kulkę z białego, przejrzystego światła. Kiedy uzyskasz stabilność swojej wizualizacji, możesz ją zmieniać i wizualizować taką samą kulkę z przodu, z tyłu , z prawej i lewej strony.
Następnie kiedy wizualizujesz kulkę nad głową, wyobrażaj sobie, że porusza się ona w górę i w dół. Kulki z przodu, tyłu i z boków, przemieszczaj w poziomie. Możesz obie po pewnym czasie wyobrażać że są one nawet kilka tysięcy kilometrów od Ciebie. Wizualizuj wszystkie te pięć kulek naraz.

Wizualizacja jest też świetną metodą na.... nudę. Na przykład, kiedy czekasz u fryzjera to znakomita okazja by dobrze się bawić ćwicząc wizualizację.
Wyobrażasz sobie fale światła, które niczym przyjemny prysznic spływa z góry i obmywa Cię całą. Od zewnątrz i od wewnątrz. Wpływa w Ciebie i wymywa, wypłukuje wszystkie choroby, stres, napięcia, wszystkie negatywne emocje. Oczyszcza również Twoje ciało, obmywając tkanki, wszystkie narządy wewnętrzne, wymywając zbędny tłuszcz, oczyszczając skórę, niczym przyjemny, łagodny peeling i napełniając się uczuciem przyjemności, odprężenia, energią, zdrowiem.
Jeżeli chcesz to możesz to i wiele innych ćwiczeń, wykonywać ze swoim partnerem. Jest to też sposób na to by Wasz związek stawał się coraz lepszy każdego dnia, głębszy i coraz bardziej namiętny.
Przytulając się do siebie, albo trzymając za ręce, na leżąco, czy w jakiejkolwiek innej pozycji, wyobrażajcie sobie jak spływające na Was światło oczyszcza Was z wszelkich problemów, przeszkód i barier miedzy Wami, napełniając Was tym czego pragniecie, napełniając miłością, radością, inwencją, namiętnością....
Kiedy światło wypełni Was oboje całkowicie wizualizujcie jak krąży między wami dwojgiem. Coraz szybciej i szybciej. I im szybciej krąży, tym staje się silniejsze a im staje się silniejsze, tym szybciej krąży aż oboje znajdujecie się w kuli białego światła. Pozostańcie w niej przez jakiś czas a potem wyobraźcie sobie, że wciągacie to światło w siebie, w swoje serca....
Ważne jest w tym i podobnych ćwiczeniach by wizualizowane światło było jasne i przejrzyste.

To ćwiczenie pochodzi z tantry, gdzie bardzo wiele technik opartych jest o sztukę wizualizacji. Pewnie słyszałaś o tantrze... i muszę Ci powiedzieć, że jest to faktycznie niezwykła i cudowna dziedzina wiedzy. Najszerzej znane są techniki tantry seksualnej, niektóre podobne do tej którą poznałaś i która może dostarczyć Ci wiele przyjemności... Tantra to jednak o wiele więcej, to umiejętność wykorzystania każdej emocji, nawet takiej, która wydaje się negatywna jako energii pozwalającej Ci lepiej się czuć. I co równie ważne jest to coś, co ma zastosowanie do codziennego życia.
Wizualizacja to jedna z najstarszych i najpowszechniej używanych metod pracy z umysłem. Stosuje ją zarówno mnich buddyjski, jak malarz i filmowiec wy0brażający sobie swoje dzieło. Robi to właściwie każdy, codziennie przez cały czas. Bo nie wiem czy wiesz, że to co widzisz powstaje tak naprawdę w Twoim mózgu.
Kiedyś w USA zrobione doświadczenie na grupie studentów, dostali oni na kilka tygodni specjalne okulary zniekształcające bardzo mocno obraz. Linie proste były dla nich krzywe, wielkości i kształt przedmiotów były inne niż normalnie postrzegane...
Po kilku tygodniach mózg uczestników eksperymentu nauczył się nowego widzenia... Studenci znów postrzegali świat tak jak przed założeniem okularów...
Trzy miliardy lat istnienia wszechświata, trzy miliardy lat ciągłych zmian i ewolucji dało w efekcie najdoskonalsze i najbardziej niezwykłe urządzenie z jakim kiedykolwiek miałaś do czynienia. A właściwie masz do czynienia, cały czas, w każdej sekundzie, nawet gdy śpisz, masz do dyspozycji najwspanialszy twór wszechświata. Twój mózg. To Twój mózg tworzy postrzegane przez ciebie obrazy, przetwarzając zniekształcony, odwrócony i płaski obraz padający na siatkówkę oka.
I możesz tę właściwość, te niezwykłe możliwości mózgu używać do tego, by osiągnąć to, czego pragniesz, czuć się tak jak lubisz, żyć tak jak chcesz... i jest to łatwiejsze niż myślisz...

To ćwiczenie pochodzi z tantry, gdzie bardzo wiele technik opartych jest o sztukę wizualizacji. Pewnie słyszałaś o tantrze... i muszę Ci powiedzieć, że jest to faktycznie niezwykła i cudowna dziedzina wiedzy. Najszerzej znane są techniki tantry seksualnej, niektóre podobne do tej którą poznałaś i która może dostarczyć Ci wiele przyjemności... Tantra to jednak o wiele więcej, to umiejętność wykorzystania każdej emocji, nawet takiej, która wydaje się negatywna jako energii pozwalającej Ci lepiej się czuć. I co równie ważne jest to coś, co ma zastosowanie do codziennego życia.
Wizualizacja to jedna z najstarszych i najpowszechniej używanych metod pracy z umysłem. Stosuje ją zarówno mnich buddyjski, jak malarz i filmowiec wy0brażający sobie swoje dzieło. Robi to właściwie każdy, codziennie przez cały czas. Bo nie wiem czy wiesz, że to co widzisz powstaje tak naprawdę w Twoim mózgu.
Kiedyś w USA zrobione doświadczenie na grupie studentów, dostali oni na kilka tygodni specjalne okulary zniekształcające bardzo mocno obraz. Linie proste były dla nich krzywe, wielkości i kształt przedmiotów były inne niż normalnie postrzegane...
Po kilku tygodniach mózg uczestników eksperymentu nauczył się nowego widzenia... Studenci znów postrzegali świat tak jak przed założeniem okularów...
Trzy miliardy lat istnienia wszechświata, trzy miliardy lat ciągłych zmian i ewolucji dało w efekcie najdoskonalsze i najbardziej niezwykłe urządzenie z jakim kiedykolwiek miałaś do czynienia. A właściwie masz do czynienia, cały czas, w każdej sekundzie, nawet gdy śpisz, masz do dyspozycji najwspanialszy twór wszechświata. Twój mózg. To Twój mózg tworzy postrzegane przez ciebie obrazy, przetwarzając zniekształcony, odwrócony i płaski obraz padający na siatkówkę oka.
I możesz tę właściwość, te niezwykłe możliwości mózgu używać do tego, by osiągnąć to, czego pragniesz, czuć się tak jak lubisz, żyć tak jak chcesz... i jest to łatwiejsze niż myślisz...

 Przypomnijmy, że NLP należy traktować przede wszystkim jako rodzaj  syntezy praktycznej wiedzy psychologicznej, zgromadzonej zwłaszcza poprzez podglądanie i modelowanie "interwencji terapeutycznych" najwybitniejszych psychoterapeutów, takich   jak F. Perls, M. Erickson i V. Satir w latach siedemdziesiątych ubiegłego wieku. Zważywszy, że NLP jest raczej systemem działań, niż systemem wiedzy deklaratywnej lub modelem teoretycznym. Ogólniejsze prawidłowości są tu niejako produktem ubocznym, natomiast wszelkie pytania i zabiegi nastawione są na respektowanie różnic indywidualnych i odnoszone do konkretnych osób.  Dotyczy to również tzw. strategii realności", który to problem de facto sprowadza się każdorazowo do kwestii - w jaki sposób konkretna osoba rozróżnia, to co realne, od tego co uważa za nierealne (lub ewentualnie realne w innym, słabszym sensie). "Strategia realności" jest zatem niczym innym jak sposobem ustalenia, jakimi kryteriami kieruje się dana osoba, aby rozstrzygnąć ewentualną wątpliwość czy coś rzeczywiście się zdarzyło. Jest to rodzaj "śledztwa" prowadzonego w celu zidentyfikowania indywidualnych kryteriów (oraz ewentualnie ich ważności i kolejności w jakiej są one  wykorzystywane) przy rozstrzyganiu o realności lub nierealności czegoś.  

 
Sam sposób rozpoznawania indywidualnej strategii realności danej osoby jest prosty. Można powiedzieć, że jest to rodzaj "analizy dyskryminacyjnej" zmierzającej do ustalenia różnic w formalnych właściwościach reprezentacji poznawczych odnoszonych do tego, co ktoś uznaje za realne w porównaniu z tym, co uważa za nierealne.  
W tym miejscu konieczne jednak wydaje się zasygnalizowanie specyfiki podejścia zwanego NLP i  przybliżenie  kilku założeń, wyznaczających charakterystyczny dla tej szkoły sposób myślenia, który daje o sobie znać także w kontekście interesującej  nas kwestii. Otóż, zakłada  się, że doświadczenie jednostki posiada zindywidualizowaną strukturę. Co więcej, podkreśla się, że przedmiotem zainteresowań NLP są indywidualne sposoby organizacji doświadczenia oraz formalne (a nie treściowe) aspekty tego doświadczenia. Treściowe aspekty doświadczenia, podobnie jak treść aktualnie doświadczanych przeżyć, traktowane są jako coś mniej istotnego, wtórnego i bardziej powierzchownego. Treść przeżyć, czyli to czego one dotyczą, jest czymś,  na czym nie należy koncentrować uwagi w trakcie dokonywanych interwencji, czymś z czego "klient" (pracując z własnym problemem) w ogóle nie musi się "zwierzać", a jeśli już bardzo chce o tym opowiedzieć,  to może to zrobić w minimalnym zakresie. Uważa się, że zanurzanie się w treść przeżyć odciąga uwagę (tak klienta, jak i trenera czy terapeuty) od tego co najistotniejsze, czyli formalnych aspektów doświadczenia.  Pod tym względem podejście NLP pozostaje w wyraźnej opozycji do psychoanalizy i innych nurtów psychoterapii,  opartej na bliskim kontakcie z pacjentem i werbalnej komunikacji.

Tzw. strategia realności w rozumieniu NLP jest jedną z technik pozwalających ustalić różnice  w sposobie kodowania informacji przez konkretną jednostkę. Uzyskana wiedzę można wykorzystać następnie dla celów praktycznych, tj. przy wprowadzaniu takich zmian w strukturze doświadczenia, które  umożliwią jednostce lepsze funkcjonowanie i samopoczucie. Nawiasem mówiąc, NLP określa się często jako technologię i sztukę dokonywania  zmian, czyli taką reorganizację doświadczenia jednostki, która redukuje konflikty, prowadzi do większej spójności wewnętrznej i umożliwia skuteczniejszą realizację celów. Sama zaś procedura określana hasłowo "strategią realności" polega na tym, iż daną osobę prosi się o przypomnienie sobie jakiejś konkretnej czynności, która faktycznie została przez nią zrealizowana (dokonana), najlepiej całkiem niedawno, np., wczoraj . Następnie  prosi się ją, by pomyślała o czymś, co (teoretycznie) mogła zrobić, lecz nie zrobiła tego. Potem, poprzez zadawanie pytań dotyczących sensorycznych reprezentacji obydwu zdarzeń (tego faktycznego, i tego wyłącznie wyobrażonego) poszukuje się niejako krytycznych  submodalności, które najbardziej odróżniają obydwie reprezentacje.
Podobnie jak w innych sytuacjach, również w przypadku tej prostej procedury ujawniają się wyraźne, często trudne do przewidzenia różnice indywidualne. Zapis tego,  co "realne" (czyli de facto zrealizowane),  wewnętrzny obraz wykonanej czynności  okazuje się zazwyczaj jaśniejszy, większy, ruchomy, bardziej szczegółowy lub bardziej "ostry", osadzony w jakimś kontekście, zlokalizowany nieco po lewej stronie ciała, w odróżnieniu od obrazu czynności jedynie pomyślanej.  Nie jest to jednak regułą - u niektórych osób bywa przeciwnie lub po prostu inaczej. Dla różnych osób różne jakości pełnią funkcję tzw. krytycznej submodalności , czyli najistotniejszej różnicy. Dla niektórych osób taką krytyczną submomodalnością może być,  np. łatwość bądź trudność (wysiłek) przywołania obrazu lub jego stabilność. Jeszcze inni, to co już należy do przeszłości, "oznaczają" a następnie  rozpoznają po tym, iż jest reprezentowane w tonacji czarno-białej. Jeszcze inni wykorzystują w tym celu głównie wskazówki kinestetyczne.  

Najbardziej zadziwiający   jest fakt, iż niezależnie od   obserwowanych różnic indywidualnych, zależnie od tego, czy to co właśnie rekonstruujemy lub konstruujemy w wyobraźni wiąże się z przeszłością, teraźniejszością czy przyszłością, inna jest lokalizacja tych "reprezentacji" w przestrzeni relatywizowanej względem własnego ciała. Ten związek między chronologią wspomnień a lokalizacją przestrzenną odpowiednich obrazów bywa wykorzystywany do wyznaczania tzw. linii czasu, typowej dla danej osoby (James, Woodsmall, 1988). W oparciu o bezpośrednie obserwacje (korespondujące zresztą z literaturą przedmiotu) można powiedzieć, że u Europejczyków dominuje tendencja do lokalizowania wspomnień po lewej dolnej stronie własnego ciała (im starsze wspomnienie tym bardziej w lewo i w dół), natomiast obrazy związane z przyszłością "wyświetlane" są wyżej,  po prawej stronie własnego ciała.

--
Artykuł pochodzi z książki Krzysztofa Mudynia  " W poszukiwaniu prywatnych orientacji ontologicznych"

Tzw. strategia realności w rozumieniu NLP jest jedną z technik pozwalających ustalić różnice  w sposobie kodowania informacji przez konkretną jednostkę. Uzyskana wiedzę można wykorzystać następnie dla celów praktycznych, tj. przy wprowadzaniu takich zmian w strukturze doświadczenia, które  umożliwią jednostce lepsze funkcjonowanie i samopoczucie. Nawiasem mówiąc, NLP określa się często jako technologię i sztukę dokonywania  zmian, czyli taką reorganizację doświadczenia jednostki, która redukuje konflikty, prowadzi do większej spójności wewnętrznej i umożliwia skuteczniejszą realizację celów. Sama zaś procedura określana hasłowo "strategią realności" polega na tym, iż daną osobę prosi się o przypomnienie sobie jakiejś konkretnej czynności, która faktycznie została przez nią zrealizowana (dokonana), najlepiej całkiem niedawno, np., wczoraj . Następnie  prosi się ją, by pomyślała o czymś, co (teoretycznie) mogła zrobić, lecz nie zrobiła tego. Potem, poprzez zadawanie pytań dotyczących sensorycznych reprezentacji obydwu zdarzeń (tego faktycznego, i tego wyłącznie wyobrażonego) poszukuje się niejako krytycznych  submodalności, które najbardziej odróżniają obydwie reprezentacje.
Podobnie jak w innych sytuacjach, również w przypadku tej prostej procedury ujawniają się wyraźne, często trudne do przewidzenia różnice indywidualne. Zapis tego,  co "realne" (czyli de facto zrealizowane),  wewnętrzny obraz wykonanej czynności  okazuje się zazwyczaj jaśniejszy, większy, ruchomy, bardziej szczegółowy lub bardziej "ostry", osadzony w jakimś kontekście, zlokalizowany nieco po lewej stronie ciała, w odróżnieniu od obrazu czynności jedynie pomyślanej.  Nie jest to jednak regułą - u niektórych osób bywa przeciwnie lub po prostu inaczej. Dla różnych osób różne jakości pełnią funkcję tzw. krytycznej submodalności , czyli najistotniejszej różnicy. Dla niektórych osób taką krytyczną submomodalnością może być,  np. łatwość bądź trudność (wysiłek) przywołania obrazu lub jego stabilność. Jeszcze inni, to co już należy do przeszłości, "oznaczają" a następnie  rozpoznają po tym, iż jest reprezentowane w tonacji czarno-białej. Jeszcze inni wykorzystują w tym celu głównie wskazówki kinestetyczne.  

Najbardziej zadziwiający   jest fakt, iż niezależnie od   obserwowanych różnic indywidualnych, zależnie od tego, czy to co właśnie rekonstruujemy lub konstruujemy w wyobraźni wiąże się z przeszłością, teraźniejszością czy przyszłością, inna jest lokalizacja tych "reprezentacji" w przestrzeni relatywizowanej względem własnego ciała. Ten związek między chronologią wspomnień a lokalizacją przestrzenną odpowiednich obrazów bywa wykorzystywany do wyznaczania tzw. linii czasu, typowej dla danej osoby (James, Woodsmall, 1988). W oparciu o bezpośrednie obserwacje (korespondujące zresztą z literaturą przedmiotu) można powiedzieć, że u Europejczyków dominuje tendencja do lokalizowania wspomnień po lewej dolnej stronie własnego ciała (im starsze wspomnienie tym bardziej w lewo i w dół), natomiast obrazy związane z przyszłością "wyświetlane" są wyżej,  po prawej stronie własnego ciała.

--
Artykuł pochodzi z książki Krzysztofa Mudynia  " W poszukiwaniu prywatnych orientacji ontologicznych"

Tyle teorii. Przejdźmy do tworzenia kotwic, które poprawią jakość Twojego życia.

Zarzucamy!

Oto jak zarzucać kotwice, inaczej - kotwiczyć zasoby - by potem móc z nich korzystać (możesz to robić sam, choć najlepiej z kimś zaufanym, kto pomoże Ci przejść przez wszystkie etapy procesu):

1. Wybierz potrzebny stan
Przyjmij wygodną pozycję. Zastanów się i pomyśl o sytuacji, w której chciałbyś być inny, silniejszy niż jesteś (bywasz). Myśl dalej – skoro chcesz postępować w niej inaczej, to jaki stan emocjonalny Ci to zapewni? Odwaga, determinacja, a może humor lub kreatywność? Może chodzi np. o publiczne występowanie i potrzebna Ci jest pewność, jakiej zawsze Ci wtedy brakuje?

2. Znajdź zasoby
OK, wybrałeś potrzebny stan. Teraz go „poszukaj” w swoich życiowych doświadczeniach. Niemal na pewno kiedyś go doznałeś, przeżyłeś – znajdź ten moment, gdy przeżywałeś go najmocniej i dał Ci najwięcej siły.
Może się zdarzyć, że Twoje poszukiwania we własnym życiorysie zakończyły się niepowodzeniem. Może go nie przeżyłeś, a może nie możesz go sobie przypomnieć. Nic złego się nie dzieje. W takim wypadku wyobraź sobie kogoś kogo znasz – może to być nawet postać fikcyjna, np. bohater filmu – w każdym razie kogoś kto Twoim zdaniem taki stan osiąga. Teraz działaj empatycznie – jak by to było być tą osobą czy bohaterem doświadczając jego wspaniałych zasobów? Nieważne, czy wybrany przez Ciebie wzór to Superman, Indiana Jones czy sąsiad z naprzeciwka. Liczą się Twoje, wywołane, dzięki tej operacji uczucia.

3. Wybierz bodźce
Wiesz już jaki to ma być stan i wiesz, kiedy Ty lub Twój wzór go doświadczył. Teraz wybierz bodziec, który będzie go wywoływał, kiedy tylko zechcesz. Ten zmysłowy bodziec to właśnie kotwica. Musi być charakterystyczny i niepowtarzalny. Ma tak działać na Twoje zmysły, by Twoja fizjologia i umysł bez problemu odczytały co chcesz wywołać.
Dla danego stanu wybierz kotwice kinestetyczną – jakieś odczucie, które potem skojarzysz z wybranymi zasobami. Za przykład dla całego kotwiczenia weźmy uczucie determinacji.
Kotwicą kinestetyczną w takim wypadku może być np. ożywcze klepnięcie się po udach, wykonanie dłońmi głośnego przyklasku czy też zaciśnięcie i lekkie stuknięcie pięścią o pięść (popularny „żółwik”, ale w wykonaniu solo).
Teraz kotwica słuchowa. Musi współbrzmieć z Twoimi uczuciami. W naszym przypadku może to być okrzyk „do roboty!”, „teraz ja!” albo – używany przez sportowców na całym świecie angielski zwrot „come on!” (działa naprawdę świetnie!). Możesz oczywiście po prostu użyć całego zdania – nawet go nie wykrzykując, mówiąc jednak tonem stosownym do oczekiwanej emocji: „jestem pewny siebie”; „teraz pokażę na co mnie stać”.
Przydałaby się też kotwica wizualna. Może to być jakiś symbol Twojego sukcesu. Wyobraź sobie lub spójrz na Twoje trofeum lub zdarzenie, w którym naprawdę miałeś tyle siły i determinacji ile chcesz jej mieć teraz.

4. Wejdź na chwilę w pożądany stan
Czas skorzystać ze wszystkiego co już wymyśliłeś. Wybrałeś stan, jego źródło i kotwice, które zapewnią Ci jego wywołanie. Teraz pozostaje je właściwie zarzucić.
Zmień miejsce, w którym siedzisz czy leżysz, aby w pełni oddzielić doświadczenie, które zaraz przeżyjesz. Teraz w swojej wyobraźni wróć do tego potrzebnego stanu, jaki wybrałeś. Nieważne czy pochodzi z Twojego doświadczenia, czy od osoby, w którą postanowiłeś się wcielić i czerpać z jej zasobów – wyobraź sobie dokładnie i zmysłowo tą sytuację, w której ten stan możesz przeżyć. Przeżyj ją tak jakby działa się teraz, naprawdę. Posłuchaj, jakie słyszysz dźwięki, co widzisz i czujesz swoimi zmysłami. Pojawią się w Tobie uczucia, które są integralną częścią tego doświadczenia. Naciesz się tym! Możesz nawet przyjmować pozy, jakie przyjmowałbyś w takiej sytuacji. Gdy emocje osiągną swój szczyt i zaczną tracić na sile, wycofaj się i wróć na swoje poprzednie miejsce – niezaangażowane.

5. Kotwiczymy!
Wiesz już jak odtworzyć wspaniałe, niezbędne Ci zasoby i wiesz, ile na to potrzebujesz czasu. Jesteś przed ostatnim etapem kotwiczenia.
Wróć na swoje „zaangażowane” miejsce. Przejdź i przeżyj to samo co w poprzednim punkcie. Gdy Twoje uczucia osiągną szczyt zarzuć jednocześnie i pewnie trzy wybrane przez Ciebie zmysłowe kotwice: kinestetyczną, słuchową i wizualną.
W naszym przykładzie możesz się zmobilizować jednocześnie wykonując czynności: klasnąć mocno w dłonie, stanowczo powiedzieć do siebie: „teraz ja!” i w wyobraźni zobaczyć siebie triumfującego.
Chwilę po tym, wycofaj się i zmień stan, np. przejdź się po pokoju i rozluźnij.

6. Sprawdź co osiągnąłeś
Teraz przetestuj wyniki swoich zabiegów. Bez całego wstępu, użyj po prostu naraz trzech kotwic. Powinny wywołać Twój pożądany stan (tak działa ludzki mózg). Jeśli nie jesteś zadowolony, to nic – nie zrażaj się, tylko powtórz po prostu procedurę od punktu 4. Może zabrakło Ci skupienia, może zarzuciłeś kotwicę nie w momencie szczytowym, a zbyt wcześnie lub gdy emocje słabły. Kotwiczenie nie jest łatwe, jednak praktyka uczyni z Ciebie mistrza.

7. Wybiegnij myślami w przyszłość
Im częściej będziesz używał swojej kotwicy, stanie się ona coraz silniejszym sygnałem wywołującym potrzebne uczucia. Już teraz możesz się zastanowić, jak zadziała w przyszłości, w danej sytuacji, gdy będziesz ich potrzebował. Pomyśl, jaki sygnał w takiej sytuacji da Ci znać, że jest Ci właśnie w tej danej chwili potrzebna Twoja kotwica?

Łańcuchy kotwic

Istnieje możliwość łączenia kotwic w łańcuchy. Jeśli zmiana stanu miałaby być bardzo duża, można po kolei wywoływać w sobie stany pośrednie.
Najlepiej pokaże to przykład.
Chcemy przejść od uczucia znudzenia do kreatywności, a jedno od drugiego wydaje nam się zbyt odległe, by zrobić to za jednym emocjonalnym skokiem.
Znudzenie pokonaj kotwicą wywołującą np. uczucie relaksu. Gdy wprowadzisz się w ten stan wywołaj po nim zaciekawienie, zostanie tylko kreatywność.
Oczywiście wszystkie wymienione stany muszą mieć własną, charakterystyczną kotwicę. Po osiągnięciu każdego z nich wycofaj się i po krótkiej przerwie wywołaj kolejny.
Pamiętaj: liczy się praktyka, wiara i dobre chęci, a kotwice na pewno zadziałają. Ustanowisz neuronową sieć połączeń, która po jakimś czasie stanie się automatyczna.

Zmiana zakotwiczeń

Sam, rozmyślnie potrafisz kreować kotwice pozytywne. Masz jednak zapewne także nieświadomie stworzone kotwice negatywne: np. widząc igłę w strzykawce robi Ci się słabo. Możesz to zmienić. Bardzo dobrze, gdy pomaga Ci w tym druga, zaufana osoba – ona może zarzucać dotykowe kotwice na Tobie.
Oto przebieg tego procesu

1. Ustal swój stan, jakiego chcesz się pozbyć i drugi, wzbogacający, który ma go w tej sytuacji zastąpić. 
2. Wywołaj w sobie stan pozytywny po czym wycofaj się. Potem zakotwicz go dotykiem zgodnie z zasadami kotwiczenia zasobów. Ponownie zmień stan. Przetestuj go.
3. Jeśli stan pozytywny działa, zrób to samo ze stanem negatywnym. Zakotwicz go innym dotykiem (dotykiem w innym miejscu).
4. Przeprowadź się kilkakrotnie przez oba stany naprzemiennie, zarzucając ich kotwice i mówiąc np. „gdy widzę igłę przechodzą mnie nieprzyjemne ciarki i robi mi się słabo” – „wolałbym wtedy być wyluzowany i czuć zaufanie do pielęgniarki”.
5. Twój przyjaciel uprzedza Cię: „zobacz, jakie zmiany nastąpią”. Uruchamia obie kotwice jednocześnie. Poczujesz zamęt, ale tak powinno być. Teraz Twój przyjaciel usuwa kotwicę negatywną (przestaje Cię w tym miejscu dotykać), a po jakimś czasie pozytywną.

Podsumowanie – kotwiczenie zasobów:
1. Zidentyfikuj sytuację, w której pragniesz korzystać ze swoich wartościowych zasobów, a tego nie robisz.
2. Zastanów się jakie to zasoby, w jakim stanie chciałbyś się w tej sytuacji znajdować. Zadawaj sobie pytania: czy gdybym teraz był w tej sytuacji, na pewno te zasoby pozwoliłyby mi postępować tak jakbym chciał? Musisz być pewny o jaki stan Ci chodzi.
3. Znajdź w swojej historii sytuację, kiedy dysponowałeś tymi zasobami. Jeśli to niemożliwe, wybierz kogoś kto dysponuje takimi zasobami i mógłbyś poczuć się tak jak on.
4. Wybierz kotwice: coś, co widzisz, słyszysz i odczuwasz, które pozwolą Ci wywołać pożądany stan kiedy tylko zechcesz.
5. Zmień miejsce, w którym przebywasz, choćby o metr. Teraz wyobraź sobie dokładnie sytuację swoją, lub cudzą, w której odczuwasz pożądany stan – utożsam się z nią, przeżyj to zmysłowo. Po tym jak uczucia osiągną szczyt wycofaj się.
6. Ponownie wróć na miejsce, w którym wywołujesz w sobie te uczucia, i, tym razem, gdy osiągną szczyt zakotwicz je swoimi jednocześnie trzema kotwicami.
7. Sprawdź czy kotwice działają, jeśli nie powtarzaj próbę do uzyskania efektu, który Cię zadowala.

Zapamiętaj: stany emocjonalne zależą od naszej woli, nie od okoliczności i innych ludzi. Sam panujesz nad swoimi emocjami i możesz nimi rządzić, jeśli tylko się tego nauczysz i będziesz to praktykował. Kotwice to znakomite narzędzie to zarządzania własnymi uczuciami.