Zbyt niska stawka godzinowa i zaniżone wyceny poszczególnych procedur medycznych to wierzchołek góry lodowej Oto niektóre przykłady dyskryminacji i prześladowania lekarzy w Polsce 1 .Obowiązkowa przynależności do izb lekarskich to naruszenie Konstytucji. 2. Za jedno przewinienie odpowiedzialność pracownicza ,zawodowa przed izbami ,cywilna (sądy nagminnie zwalniają pacjentów z konieczności wniesienia opłat) karna i przed rzecznikami praw pacjenta ,ZUSem i NFZ. Nowość_ specjalne działy prokuratur dla ścigania lekarzy 3. Brak urlopu dla poratowania zdrowia mimo narażenia na infekcje ,często promieniowanie , pracę nocną i stres. ( np jak nauczycie 3x po roku czy dziennikarze). 4. Brak możliwości wcześniejszego przejścia na emeryturę ( tak jak funkcjonariusze większości służb). 5.Brak ochrony prawnej przysługującej funkcjonariuszowi publicznemu ( jak np. mają pielęgniarki) 6. Pozbawienie bez rekompensaty prawa do darmowych leków na tzw. zielone recepty (za to darmowe leki dla bojowników o Polskę ludową + 75) 7.Pozbawienie prawa do obsługi poza kolejnością w aptekach i placówkach medycznych. 8. Próby wyłączenia spod ustawy o swobodzie działalności gospodarczej podmiotów leczniczych w zakresie kontroli. 9. Konieczność stałego szkolenia się kosztem czasu wolnego zamiast w godzinach czy dniach szkoleniowych będących czasem pracy .Szkolenie za własne środki zamiast na koszt pracodawcy . 10.Usiłowanie pozbawienia lekarzy prawa do strajku za pomocą przepisów o naruszaniu zbiorowych praw pacjentów .Kuriozum bezprawia –zasady wykonywania zawodu lekarza określa się w przepisach o prawach pacjenta. 11 .Brak transparentności a szczególnie jawności pytań na egzaminach lekarskich państwowych i specjalizacyjnych. 12. Ubezwłasnowolnienie rezydentów- brak możliwości zmiany specjalizacji ,podłe ,niskie wynagrodzenie . Bandytyzm państwa – specjalizacje na woluntariatach 13.Pozbawianie lekarzy praw pracowniczych przez wymuszanie zatrudnienia na kontraktach cywilnych mimo ,że zgodnie z prawem pracy powinni pracować na etatach ( wybiórcza ślepota inspekcji pracy) Powoduje to naruszenie europejskich przepisów o czasie pracy i prawie do wypoczynku. 14.Nieustanna ,niesprawiedliwa i zaplanowana nagonka medialna mająca na celu obniżenie wysokiego prestiżu społecznego zawodu lekarza. 15.Dyskryminacja jako przedsiębiorcy -lekarz prowadzący indywidualną praktykę nadal nie może zatrudnić lekarza w swojej firmie. 16.Lekarz nie może handlować lekami ale aptekarz a często nawet technik farmacji leczy bez badania i może być właścicielem gabinetu lekarskiego . 17.Lekarz w momencie wypisania recepty refundowanej staje się odpowiedzialny finansowo za skutki jej realizacji 18.Dyskryminacja podatkowa –działalność lekarska jest zwolniona z vat zamiast stawki zerowej Konieczność posiadania kasy fiskalnej bez kryterium dochodowego. 19.Okradanie przez ZUS – wystawianie prze lekarza za darmo druków ZLA dla potrzeb urzędniczych i na własny koszt je pozyskiwanie i wysyłanie.I nowość -wprowadzenie e-ZLA obciąża finansowo lekarzy 20 .Wyłudzanie darmowych świadczeń –brak aktualnych regulacji prawnych dotyczących stwierdzania zgonów i finansowania wystawiania kart statycznych do karty zgonu .Nadal nie powołano urzędu koronera. 21.!!!Pomysły obciążenia lekarzy podejmujących pracę za granicą zgodnie z prawem unijnym kosztami studiów lub specjalizacji ITD

Oto przykłady dyskryminacji i prześladowania lekarzy w Polsce: 
1 .Obowiązkowa przynależności do izb lekarskich to naruszenie Konstytucji. 
2. Za jedno przewinienie odpowiedzialność pracownicza ,zawodowa przed izbami ,cywilna (sądy nagminnie zwalniają pacjentów z konieczności wniesienia opłat) karna i przed rzecznikami praw pacjent a ,ZUS i NFZ. 
3. Brak urlopu dla poratowania zdrowia mimo narażenia na infekcje ,często promieniowanie , pracę nocną i stres. ( np jak nauczycie 3x po roku czy dziennikarze). 
4. Brak możliwości wcześniejszego przejścia na emeryturę ( tak jak funkcjonariusze innych służb). 
5.Brak ochrony prawnej przysługującej funkcjonariuszowi publicznemu ( jak np. mają pielęgniarki) 
6. Pozbawienie bez rekompensaty prawa do darmowych leków na tzw. zielone recepty (za to darmowe leki dla bojowników o Polskę ludową + 75) 
7.Pozbawienie prawa do obsługi poza kolejnością w aptekach i placówkach medycznych. 
8. Próby wyłączenia z pod ustawy o swobodzie działalności gospodarczej podmiotów leczniczych w zakresie kontroli. 
9. Konieczność stałego szkolenia się kosztem czasu wolnego zamiast w godzinach czy dniach szkoleniowych będących czasem pracy .Szkolenie za własne środki zamiast na koszt pracodawcy . 
10.Pozbawienie lekarzy prawa do strajku za pomocą przepisów o naruszaniu zbiorowych praw pacjentów .Kuriozum bezprawia –zasady wykonywania zawodu lekarza określa się w przepisach o prawach pacjenta. 
11 .Brak transparentności a szczególnie jawności pytań na egzaminach lekarskich państwowych i specjalizacyjnych. 
12. Ubezwłasnowolnienie rezydentów- brak możliwości zmiany specjalizacji ,podłe ,niskie wynagrodzenie . Bandytyzm państwa – specjalizacje na woluntariatach 
13.Pozbawianie lekarzy praw pracowniczych przez wymuszanie zatrudnienia na kontraktach cywilnych mimo ,że zgodnie z prawem pracy powinni pracować na etatach ( wybiórcza ślepota inspekcji pracy) Powoduje to naruszenie europejskich przepisów o czasie pracy i prawie do wypoczynku. 
14.Nieustanna ,niesprawiedliwa i zaplanowana nagonka medialna mająca na celu obniżenie wysokiego prestiżu społecznego zawodu lekarza. 
15.Dyskryminacja jako przedsiębiorcy -lekarz prowadzący indywidualną praktykę nie może zatrudnić lekarza w swojej firmie. 
16.Lekarz nie może handlować lekami ale aptekarz a często nawet technik farmacji leczy bez badania i może być właścicielem gabinetu lekarskiego . 
17.Lekarz w momencie wypisania recepty refundowanej staje się odpowiedzialny finansowo za skutki jej realizacji 
18.Dyskryminacja podatkowa –działalność lekarska jest zwolniona z Vat zamiast stawki zerowej Konieczność posiadania kasy fiskalnej bez kryterium dochodowego. 
19.Okradanie przez ZUS – wystawianie prze lekarza za darmo druków ZLA dla potrzeb urzędniczych i na własny koszt je pozyskiwanie i wysyłanie 
20 .Wyłudzanie darmowych świadczeń –brak aktualnych regulacji prawnych dotyczących stwierdzania zgonów i finansowania wystawiania kart statycznych do karty zgonu . 
Proszę o uzupełnienia i rozpropagowanie szczególnie wśród młodych kolegów i lekarzy posłów i polityków

NFZ planuje wprowadzić „Elektroniczne ankiety satysfakcji pacjentów korzystających z usług medycznych POZ”. To znakomity pomysł i proponujemy Kolegom lekarzom rodzinnym wykorzystanie go do poprawy jakości ich pracy w POZ. W jaki sposób? – felieton Joanny Duszy-Kozery, administrator profilu „Chcemy leczyć, a nie refundować”. 
Niech każdego ubezpieczonego wchodzącego do budynku poradni wita napis: „Cena satysfakcji w tym roku wynosi 11,70 zł miesięcznie na pacjenta - NFZ wita!”. Nad okienkiem rejestracji kolejny napis: „Satysfakcja pacjenta naszym najwyższym prawem - NFZ frontem do ubezpieczonego!” – i w trosce o właściwą jakość usług medycznych rejestracja zapisze ubezpieczonego na planową wizytę trwającą aż 6-8 minut, bo tyle czasu przeznacza na nią NFZ. 

W poczekalni niespodzianka: ankietka quiz z pytankiem: „Jeśli NFZ płaci za Ciebie 11,70 zł miesięcznie, a koszty utrzymania Poradni stanowią 60-70%, to ile NFZ przeznacza na Twoją diagnostykę w POZ? - satysfakcja gwarantowana”. 

Nad gabinetem lekarskim: „NFZ zaprasza do lekarza specjalisty za 11,70 zł miesięcznie i diagnostyki specjalistycznej za 3,50 zł miesięcznie - uwolnij swoją satysfakcję!”. 

W gabinecie czeka zmęczony i wypalony zawodowo lekarz, którego przytłacza satysfakcja NFZ, czyli tony biurokratycznych procedur i stosy dokumentów, bez których ta instytucja nie funkcjonuje. W czasie wizyty ubezpieczonego każdy lekarz musi dbać o jego satysfakcję i satysfakcję NFZ, bo to naczynia połączone płacące za osiągnięcie tej satysfakcji aż 11,70 zł miesięcznie. Się płaci – się należy! 

W czasie wizyty lekarskiej trwającej 6-8 minut ubezpieczony doznaje pełnej satysfakcji, z tym tylko dyskomfortem, że musi wybrać: czy ma mieć zebrany dokładny wywiad lekarski? czy może miła pogawędka na powitanie? czy może rozebrany i zbadany dokładnie? czy zdecyduje się na omówienie problemu zdrowotnego? lub też zlecona mu zostanie jakaś szeroka diagnostyka specjalistyczna za 3,50 miesięcznie, które NFZ za niego płaci? 

Czasu mało, bo 6-8 minut, ale zapewne coś wybierze lub wylosuje na chybił-trafił (czasem ciężko podjąć właściwą decyzję) – niestety lekarz w tym nie pomoże, bo zajmuje się dawaniem satysfakcji NFZ, czyli wypisuje kolejne rubryczki kolejnych dokumentów wymaganych przez urzędników. 

Usatysfakcjonowany wizytą ubezpieczony, trzymając radośnie skierowanie na morfologię (wykorzystał 2-miesięczny limit na diagnostykę, ale co tam) idzie do laboratorium, a następnie ponownie udaje się do Poradni, widząc napis: „Cena satysfakcji w tym roku wynosi 11,70 zł miesięcznie na pacjenta - NFZ wita!” itd. Na moment jeszcze wstępuje do poradnianej toalety, jest zdziwiony brakiem żarówki, papieru toaletowego, mydła i ręcznika - ale zaraz wszystko wyjaśnia napis na drzwiach: „W tym miesiącu usatysfakcjonowani ubezpieczeni zabrali ze sobą 4 mydła, 6 rolek papieru toaletowego, uchwyt na tenże papier i 3 żarówki - NFZ dziękuje i życzy dalszej przyjemności z korzystania”. 

Ubezpieczonego czeka jeszcze tylko wycieczka do Pracowni TK i ustalenie terminu na badanie za 8 miesięcy, konsultacja u specjalisty za niespełna 9 miesięcy oraz termin zabiegu operacyjnego już w 2018 roku. 

Wszechobecne napisy przypominają o satysfakcji, więc radość tym większa, że to, co nazywamy systemem ochrony zdrowia, to nie okłamywanie płacących składki zdrowotne, nie żerowanie na darmowej pracy ponad siły lekarzy i pielęgniarek, nie działania wymuszające leczenie coraz większej liczby chorych za coraz mniejsze pieniądze na diagnostykę i coraz bardziej rosnące ryzyko zawodowe, to nie indolencja decydentów politycznych i terror urzędników NFZ, czyli panów i władców systemu, to nie zapaść pokoleniowa lekarzy, nie ich wypalenie i często ucieczka spod bata NFZ do komercyjnej działalności lub za granicę – to po prostu świat satysfakcji NFZ i jego ubezpieczonych. 

No cóż, o satysfakcji się nie dyskutuje... urzędnicza jest inna... znacząco inna. Czy ktoś nas kiedykolwiek zapytał, czy przyjmujemy ją jako własną i wyrażamy na nią zgodę?

W związku z zawirowaniami w NPL w Krakowie - a wobec istotnych potrzeb finansowych związanych z ulubionymi przeze mnie i rodzinę destynacjami (excusez le mot) wakacyjnymi i nieuchronnymi kosztami włosko-francuskich wypraw - zatrudniłem się w nowym NPL.
NPL jak NPL, w każdym gabinecie komputer, wszystko osieciowane, jest system (piszę to w kontekście rozważań na K24 o rzekomej apokalipsie w razie konieczności komputeryzacji każdej przychodni; ja od lat poznaję nowe miejsca i naprawdę nie widziałem przychodni w której komputer nie stoi na każdym biurku i gdzie nie byłoby sieci).
No ale dobra. Taka jedna młoda lekarka co tam dyżuruje, pokazuje mi co i jak, m in. co wpisywać do systemu, jak zakańczać wizytę itd.
No więc OK - rozpoznanie, zatwiedzenie w systemie, a przepisane leki odnotowują w dokumentacji zbiorczej pisemnie - dziwacznie ale w sumie co mnie to obchodzi,
no ale lekarka mówi, że tu "nikt" nie bawi się we wpis czegoś w stylu wywiadu i badania fizykalnego, nie wspomnę z litości o szczególowych zaleceniach i tych wszystkich klauzulach (o poinformowaniu o działaniu leków itp). Dla jasności: system to umożliwia, ba - pozwala na stworzenie szablonów, nie ma problemu.
I teraz najlepsze: argumentacja tej lekarki- "no wie doktor, tu w weekendy jest 60 i więcej osób, nie ma na to czasu, tego tu NIKT nie robi".

Generalnie, jedno dawne stwierdzenie które padło kiedyś na K24 jest najsłuszniejsze: nie ma takich plag, nie ma takich kar, nie ma takich konsekwencji, na które nie zasługiwaliby lekarze.
NFZ zrobił niektórym z nas przysługę ciągnącą się aferą receptowo-kontrolną, bo niektórym z nas otworzył oczy na status prawny naszych działań.
Oczywiście przypadkowych ofiar żal, ale te są zawsze.
Koledzy wspierają system - pracują na tempo, na nie wiem na co i po co (za, ludzie!- ryczałtową stawkę godzinową) - i nie mają czasu wypełniać podstawowej dokumentacji medycznej.

Już to napisałem: polski system jest jak PRLowska budowa, gdzie robotnicy z obłędem w oczach zapierdalają tam i z powrotem z pustymi taczkami, a na pytanie gdzie jest sens tego, odpowiadają: Panie, taki zapierdol, że załadować nie ma kiedy!
Równocześnie sami cementujemy system. On nie upadnie- sami tą warowną twierdzę wzmacniamy, sami dodajemy zaprawy do murów obronnych!
 

 Recepta znowu będzie tym, czym być powinna - POLECENIEM dla aptekarza wydania konkretnego leku konkretnemu pacjentowi. Tylko tyle i aż tyle. Recepta nie jest ani nie powinna być czekiem, bonem, talonem czy czymś podobnym. Lekarz powinien zająć się zdrowiem pacjenta a nie jego finansami - od tego jest pan Rostowski a my nie widzimy powodu by odbierać mu zajęcie. Oczywiście, pacjent płacąc składki zdrowotne zawiera umowę z NFZ na refundację leczenia i środków medycznych, zatem leki w stopniu, na który pozwalają finanse NFZ i płacona przez pacjenta składka, powinny być mu zrefundowane.

Ch.p.pl

Stanowczo protestuję przeciwko próbie zrobienia ze mnie urzędnika NFZ i leczenia moich pacjentów zgodnie z Charakterystyką Produktu Leczniczego. Wiedza i nakazy etyczne zawarte w Kodeksie Etyki Lekarskiej nakazują mi leczyć chorego zgodnie z najnowszą wiedzą medyczną. "Powołaniem lekarza jest ochrona życia i zdrowia ludzkiego, zapobieganie chorobom, leczenie chorych oraz niesienie ulgi w cierpieniu; lekarz nie może posługiwać się wiedzą i umiejętnością lekarską w działaniach sprzecznych z tym powołaniem. 
Najwyższym nakazem etycznym lekarza jest dobro chorego - salus aegroti suprema lex est. Mechanizmy rynkowe, naciski społeczne i wymagania administracyjne nie zwalniają lekarza z przestrzegania tej zasady." 
Dlatego uważam, że leczenie zgodne z ChPL, a nie z najnowszyni wskazaniami medycznymi stanowi sprzeniewierzenie się zasadom, które od wieków stanowią o etosie zawodu lekarza. 
Jednocześnie informuję, że nadal będę stanowczo protestował przeciwko biurokratycznym i administracyjnym ograniczeniom, jakie próbuje się narzucić lekarzom. 
Z poważaniem...

PETYCJA PACJENTÓW W SPRAWIE LIKWIDACJI NFZ I REFORMY MZ

Jako regularni płatnicy składki przymusowego ubezpieczenia zdrowotnego protestujemy przeciw monopolowi NFZ. Domagamy się możliwości wyboru ubezpieczenia w innych instytucjach, w tym również funkcjonujących w Unii Europejskiej. Wyłączność działalności NFZ doprowadziła do patologicznych i bezkarnych praktyk upokarzania ubezpieczonych, czego dowodem jest bałagan z refundacją leków i zadłużenie placówek opieki zdrowotnej. 
Nie zgadzamy się też, aby aptekarz i lekarz byli przestraszonymi lokajami NFZ w tym celu, aby obniżać już teraz śmieszne koszty leczenia. 
80% pacjentów czuje się obywatelami drugiej kategorii, czyli obywatelami zastępczymi, bo przyjmuje często nierefundowane leki „zastępcze”. Chcemy być ubezpieczeni w instytucjach spełniających standardy europejskie. Protestujemy przeciw ograniczaniu nam dostępu do najnowszych terapii. Finansowe skutki ustawy refundacyjnej niechybnie zmuszą wielu z nas do wyjścia na ulice. Póki jest jeszcze czas na zmiany i wyciszenie negatywnych nastrojów, wzywamy rząd do natychmiastowych działań! 

Znam psa który jest przekonany że nazywa się Wypie....j

Pies nic nie winien, że to najczęściej używany przez właściciela zwrot wobec pupila spowodował, że Pan mówi: "Wyp...j" a pies merda ogonem. 
To pozornie nie związane z lekarzami... 
Najczęciaj używane wobec lekarzy zwroty to: że są służbą, że polski pacjent jest najważniejszy, że nie będzie kar za nienależną refundację, że będą nowe umowy na recepty, że można się na pamięć nauczyć Listy Leków Refundowanych i ChPL... I wszyscy zadowoleni bo kontrakt w tym roku większy o 0,23%, nikt nie merda ogonem, bo ogona nie ma, a wielu żałuje, że nie ma... 
Powiem szczerze, pieska mi żal, ma niewielki rozumek, wielkości orzeszka... ale żeby wykształceni ludzie po studiach dali sobą tak manipulować?! 
Sorki, że piszę bez sensu, ale ... ja nie chce się nazywać Wyp...j !!!! 
Co mnie ku....a to wszysko obchodzi? 
Będę leczył tak jak się nauczyłem, że to kosztuje na 100%? No cóż zdrowie kosztuje. 
NFZ-towi będę mówił: Wyp...j!!! Niech się nauczy reagować prawidłowo. 

Wolny zawód lekarz

Trybunał Konstytucyjny w wyroku z dnia 19 października 1999 r. (sygn. akt SK 4/99) wskazał, że odniesieniu do wolnych zawodów treścią wolności wykonywania zawodu jest stworzenie sytuacji prawnej, w której: po pierwsze, każdy mieć będzie swobodny dostęp do wykonywania zawodu, warunkowany tylko talentami i kwalifikacjami; po drugie, mieć będzie następnie rzeczywistą możliwość wykonywania swojego zawodu oraz – po trzecie, nie będzie przy wykonywaniu zawodu poddany rygorom podporządkowania, które charakteryzują świadczenie pracy. Jest jednak rzeczą oczywistą, że wolność wykonywania zawodu nie może mieć charakteru absolutnego i że musi być poddana reglamentacji prawnej, w szczególności gdy chodzi o uzyskanie prawa wykonywania określonego zawodu, wyznaczenie sposobów i metod (ram) wykonywania zawodu, a także określenie powinności wobec państwa czy samorządu zawodowego. Innymi słowy, konstytucyjna gwarancja "wolności wykonywania zawodu" nie tylko nie kłóci się z regulowaniem przez państwo szeregu kwestii związanych tak z samym wykonywaniem zawodu, jak i ze statusem osób zawód ten wykonujących, ale wręcz zakłada potrzebę istnienia tego typu regulacji, zwłaszcza, gdy chodzi o zawód zaufania publicznego, jakim jest zawód adwokata. 

Według komisarza Mario Montiego od 1999 roku członka Komisji Europejskiej odpowiedzialnego za nadzór nad przestrzeganiem w krajach członkowskich Unii Europejskiej zasad wolnej konkurencji: "większość wolnych zawodów wykształciła się jeszcze w średniowieczu w systemie cechowym co spowodowało, że regulacje sposobu wykonywania tych zawodów są bardzo szczegółowe. Ponadto większość z obowiązujących zasad i praw wykonywania określonego zawodu zostało ustanowionych przez samorządy zawodowe". 
Cechy[edytuj] 

Na podstawie badań w Instytucie Wolnych Zawodów przy Uniwersytecie Aleksandra w Norymberdze wyszczególniono następujące cechy wolnego zawodu: 

* wysokie kwalifikacje i kompetencje zawodowe poparte przygotowaniem praktycznym; 
* czynności zawodowe wykonywane osobiście; 
* szczególną więź o charakterze osobistym między wykonawcą, a odbiorcą świadczenia opartą na zaufaniu a nie tylko na wiedzy i kompetencjach, 
* wysoki poziom moralny wykonawcy, wynikający z etosu zawodowego; 
* samodzielność i niezależność w podejmowaniu decyzji ; 
* osobistą odpowiedzialność za należyte wykonanie świadczenia (zarówno materialną, jak i korporacyjną). 

O kwalifikacji danego zawodu jako zawodu wolnego nie decyduje tylko samo osobiste wykonywanie usług objętych jego zakresem, bowiem wśród przesłanek pozwalających na uznanie zawodu za wolny wymienia się także: 

* odpowiednio wysokie wykształcenie (które samo nie wystarcza, aby uprawiać wolny zawód), 
* szczególny status prawny, 
* specyficzny przedmiot czynności zawodowych, którym są usługi o wyjątkowym charakterze bezpośrednio i osobiście wykonywane, 
* działalność na własny rachunek (w tym prawnie nieskrępowany sposób wykonywania zawodu) , 
* obowiązek zachowania tajemnicy zawodowej (m.in. ochrona prywatności klienta), 
* obowiązek uczestnictwa w strukturach samorządowych i korporacyjność osób wykonujących wolny zawód (ta okoliczność budzi najwięcej zastrzeżeń i wątpliwości wśród osób nie należących do samorządu), 
* wykonywanie tego zawodu poza stosunkiem pracy, 
* niewymierność czasu wykonywanej w jego ramach pracy, 
* odpowiedzialność cywilna za szkody powstałe przy wykonywaniu czynności objętych jego zakresem, 
* otrzymywanie wynagrodzenia oraz elastyczność w kształtowaniu swoich perspektyw emerytalnych. 

W doktrynie prawa wskazuje się, że wykonywanie wolnego zawodu należy do swoistego rodzaju "posłannictwa zawodowego" opartego na szczególnych wymogach w zakresie kwalifikacji zawodowych oraz cech charakteru osób wykonujących ten zawód.

"pro auctore", "pro familia".

Ustawa o zawodach lekarza i lekarza dentysty (UoZL) z dnia 5 grudnia 1996 r. (Dz.U. 1997 Nr 28, poz. 152) wraz z późniejszymi zmianami
Art. 41.
1. Lekarz ma obowiązek prowadzenia indywidualnej dokumentacji medycznej pacjenta.
2. Sposób prowadzenia i udostępniania dokumentacji medycznej przez lekarza określają przepisy
ustawy z dnia 6 listopada 2008 r. o prawach pacjenta i Rzeczniku Praw Pacjenta.

Jak stanowi natomiast wyżej wymieniony art. ustawy o prawach pacjenta(...) "Minister właściwy do spraw zdrowia, po zasięgnięciu opinii Naczelnej Rady Lekarskiej, Naczelnej Rady Pielęgniarek i Położnych oraz Krajowej Rady Diagnostów Laboratoryjnych, określi, w drodze rozporządzenia, rodzaje i zakres dokumentacji medycznej oraz sposób jej przetwarzania, uwzględniając rodzaje podmiotów udzielających świadczeń zdrowotnych, a także konieczność zapewnienia realizacji prawa dostępu do dokumentacji medycznej, rzetelnego jej prowadzenia oraz ochrony danych i informacji dotyczących stanu zdrowia pacjenta."
Oznacza to, że przepis wykonawczy ma zawierać enumeratywny wykaz sytuacji w których istnieje obowiązek prowadzenia dokumentacji medycznej oraz, przede wszystkim, zobowiązanych do tego podmiotów.
I tak, obecnie obowiązujące Rozporządzenie Ministra Zdrowia w sprawie rodzajów i zakresu dokumentacji medycznej w zakładach opieki zdrowotnej oraz sposobu jej przetwarzania wymienia enumeratywnie jakie podmioty prowadzą dokumentację medyczną i co wchodzi w jej skład w każdym wypadku. Nie wymienia ono lekarza wystawiającego recepty "pro auctore", "pro familia". Zapisy ww. rozporządzenia stanowią ius cogens i tym samym postanowienia umów, które wprowadzają odmienne uregulowania (np. obowiązek prowadzenia dokumentacji przez podmiot nie wymieniony w rozporządzeniu, tak jak ma to miejsce w indywidualnych umowach z NFZ) są nieważne ex lege. Ponadto, skoro rozporządzenie nie wymienia lekarza jako osoby fizycznej (piszącego recepty pro auctore/pro familia) i nie określa co ma stanowić dokumentację medyczną w tym wypadku, to NFZ nie dysponuje aktem prawnym na podstawie którego mógłby twierdzić, że lekarz prowadzi dokumentację nieprawidłowo.

Grzegorz Krupiński
05.09.2011
 

W gruncie rzeczy nie dziwię się. Politykami z prawa i z lewa rządzi strach. Strach przed powiedzeniem wyborcom prawdy. Po pierwsze, że prędzej czy później, w taki czy inny sposób, będziemy musieli zwiększyć nakłady na służbę zdrowia. Po drugie zaś, że kolejki były, są i będą, podobnie zresztą jak w innych krajach, a w przyszłości zapewne raczej dłuższe niż krótsze, skoro społeczeństwo się starzeje, a jednocześnie jest coraz bardziej świadome swoich praw lub możliwości terapii, a w dodatku lekarzy jest za mało, a wielu z nich jest wieku emerytalnym.

OECD czy Trzeci Świat?

Przypomnijmy fakt, że łączne wydatki na ochronę zdrowia w Polsce w 2009 r. wyniosły 7,37% Produktu Krajowego Brutto (przy czym nakłady publiczne na tę sferę to tylko 5,32% PKB). Średnia dla 34 krajów OECD wyniosła 9,5% PKB. Podobne jak w Polsce wydatki notują Węgrzy, niższe - Estonia (7%), Korea Płd. (6,9%), Luksemburg (6,8%), Meksyk (6,4%) oraz Turcja (6,1%). Więcej od nas na zdrowie przeznaczają m.in. Czesi (8,2%), Słowacy (9,1%), Słowenia (9,3%), Hiszpania (9,5%), Irlandia (9,5%), Grecja (9,6%). Na czele zestawienia jak zwykle jest USA (17,4%), a dalej Holandia (12%) i Francja (11,8%).

Dodajmy, że w 2009 r. wyniosły wydatki zdrowotne per capita w Polsce wyniosły 1394 dol. i - biorąc pod uwagę kraje OECD - niższe były tylko w Estonii ($1393), Chile ($1186), Meksyku ($918) i Turcji ($902). Średnia OECD wyniosła $3223. Na każdego Węgra przypada $1511, Słowaka - $2084, Czecha - $2108, Słoweńca - $2579, Hiszpana - $3067, Irlandczyka - $3781. Na czele znów USA ($7959), przed Norwegią ($5352) i Szwajcarią ($5144).

Jak w tym świetle, panie i panowie politycy, wypadają wasze zapewnienia, że nie chodzi o zwiększanie wydatków, a jedynie o ich uporządkowanie, racjonalizację i uszczelnienie systemu? Nie negując słuszności tych postulatów, wypada zapytać, jaką drogą Polska będzie podążać. Czy równamy do Estonii, Meksyku i Turcji, czy raczej chcielibyśmy przynajmniej nadążać za Słowakami i Czechami?

Gra w monopol

A skoro w debacie nie padły słowa o konieczności zwiększenia wydatków, to i o ubezpieczeniach dodatkowych - czy to uzupełniających ofertę NFZ, czy to dla niej konkurencyjnych - usłyszeliśmy niewiele. Tym samym niewiele też było mowy o demonopolizacji NFZ. Jedynie przedstawiciel PJN mówił o podziale Funduszu na regionalne kasy chorych. Może obecność kogoś z PiS wniosłaby coś nowego, bo ta partia proponuje likwidację NFZ i finansowanie świadczeń bezpośrednio z budżetu państwa (co zresztą demonopolizacji nie oznacza).

Szkoda, bo wydaje się, że wartością takiego rozwiązania byłoby już samo zaoferowanie możliwości wyboru ubezpieczyciela, zarówno pacjentom, jak i placówkom opieki zdrowotnej. Za rozbiciem monopolu Funduszu zagłosowało w ankiecie mp.pl 90% lekarzy, od dawna postuluje to OZZL, a nie tak dawno temu, bo w 2008 roku decentralizację planowała sama minister Kopacz, która zgłosiła projekt ustawy o państwowym nadzorze nad systemem powszechnego ubezpieczenia zdrowotnego.

Pisałem o tym ponad rok temu i teraz podtrzymuję, że prezes Funduszu idealnie odgrywa rolę "chłopca do bicia". Co złego w działaniu sektora opieki zdrowotnej, to jego wina, a dobrotliwy minister zdrowia musi grozić mu palcem i naprawiać poczynione przez niego szkody, niczym "dobry" car karzący "złego" urzędnika. W ten sposób wiecznie można zrzucać winę na biurokrację i złośliwych "urzędasów", zbijając jednocześnie swój kapitał polityczny.

Darmowe się należy

Politycy chętnie mówią o nieograniczonym popycie na zdrowie, a jednocześnie słyszymy o starzeniu się społeczeństwa. Czy w kontekście tylko tych dwóch tez nie wypadałoby się odnieść do propozycji wprowadzenia drobnych, symbolicznych opłat od pacjentów, które - być może - powyżej pewnych kwot lub dla pewnych grup ludności mogłyby być refundowane?

Oczywiście żaden marzący o reelekcji poseł nie zająknie się nawet na ten temat. Tymczasem 90% lekarzy w ankiecie na stronie mp.pl opowiedziało się za tym rozwiązaniem. Warto zauważyć, że 9 lat temu za współpłaceniem optowało 2/3 naszych respondentów. A przecież mikroopłaty mogłyby mieć nawet wartość wychowawczą lub wręcz profilaktyczną, bo większość Polaków jest przeświadczona, że to, co darmowe (czyli leczenie), jest niewiele warte i nie trzeba tego szanować (a więc nie trzeba dbać o zdrowie).

Lecz się sam

Szkoda też, że nikt w trakcie debaty nie poruszył problemu zbyt małej liczby lekarzy. Zgodnie z danymi OECD, w 2009 r. w Polsce na 1000 mieszkańców przypadało 2,2 lekarza praktykującego. Gdzieś było mniej? Owszem - w Turcji (1,6/1000), Korei (1,9), Meksyku (2). Dla porównania: na Węgrzech 3, w Czechach 3,6, w Hiszpanii 3,5. I jeszcze przykłady "z górnej półki": Austria - 4,7, Norwegia - 4, Grecja - 6,1 (no, może na tej Grecji tak się nie wzorujmy).

Jednak polityków najwyraźniej to nie wzrusza. Nikt nie zgłasza pomysłów na poprawę sytuacji w naszym kraju. Może należy zwiększyć limit przyjęć na studia? Może zwiększyć liczbę miejsc specjalizacyjnych? Może skrócić czy ułatwić specjalizację? Może zwiększyć wynagrodzenie stażystów? Albo płace rezydentów? A może jednak przyznać, że to lekarze specjaliści powinni zarabiać więcej, co przy okazji mogłoby rozwiązać problem przepracowania medyków?

Tym bardziej że zgodnie z danymi Naczelnej Izby Lekarskiej niemal co piąta wykonująca zawód lekarka w Polsce jest w wieku emerytalnym! To samo dotyczy co szóstej praktykującej dentystki i co siódmego lekarza z PWZ! Spuśćmy już litościwie zasłonę milczenia na liczbę medyków, którzy do wieku emerytalnego się zbliżają. W każdym razie ani rząd, ani opozycja nie wspomina o tej sprawie, choćby nawet snując fantastyczne rozważania o możliwości imigracji lekarzy.

O czym się nie mówi

O wielu innych rzeczach nie było mowy w debacie. Lekarze rodzinni słusznie zwracają uwagę na pominięcie kwestii marginalizacji roli podstawowej opieki zdrowotnej na rzecz specjalistyki i szpitalnictwa. Rzeczywiście, nie tylko alokacja środków na poszczególne rodzaje świadczeń, ale i mnożenie (często absurdalnych) przepisów zmniejszają możliwości lekarza pierwszego kontaktu, z którym ów kontakt coraz częściej ogranicza się do wypełniania kolejnych druków (skierowanie, zwolnienie, recepta, druki statystyczne), kosztem pogłębionego wywiadu i diagnostyki.

A skoro nie mówiono o POZ, to tym bardziej milczano o profilaktyce. Truizmem jest stwierdzenie, że za zdrowie człowieka medycyna naprawcza odpowiada jedynie w 10-20%. Nie wygląda jednak na to, żeby polityków obchodziła np. niska zgłaszalność na programy profilaktyczne prowadzone przez NFZ. A może zasadne byłoby zlecanie niektórych zadań (o charakterze PR) innym podmiotom, np. prywatnym firmom czy samorządom? To tylko jedna z propozycji, jakie mogły paść w debacie. Ale nie padły.

Nie padła też - niegdyś forsowana przez minister Kopacz - propozycja włączenia profilaktycznych badań przesiewowych do zestawu obowiązkowych badań pracowniczych. Nie padła zapewne dlatego, że obok siedziała przeciwna temu pomysłowi minister Fedak. I tak w atmosferze wzajemengo zrozumienia przeszliśmy nad tą sprawą do porządku dziennego.

Nikt też nie zgłasza propozycji, by - wzorem niektórych krajów - obłożyć dodatkowym podatkiem żywność "śmieciową". Tym bardziej nikt nie ośmieli się wspomnnieć, że być może np. nałogowi palacze powinni zapłacić wyższą składkę zdrowotną. I tak wracamy znów do kwestii finansowania systemu opieki zdrowotnej, która najwyraźniej jest tematem tabu...

Podstawowa opieka zdrowotna Próba raportu Podstawowa opieka zdrowotna, a ściślej lekarze w niej zatrudnieni, to nasza zawodowa wizytówka. W końcu dorosły człowiek trafia do szpitala czy specjalisty nie tak znowu często. Problemy lekarzy pierwszego kontaktu, zatrudnionych w tzw. ambulatoryjnej opiece, są zazwyczaj odsuwane na plan dalszy, wobec napięć występujących w szpitalach. Są oni zresztą rozproszeni, nie mają żadnej reprezentacji poza Izbą, ich finanse reguluje jednolita stawka kapitacyjna - władza uważa więc, podobnie jak media, że nie ma się tu czym szczególnie zajmować. Tymczasem chaos panujący w systemie dotarł i tutaj, niekiedy oczywiste wydawałoby się regulacje zostały zaniechane, ciężary rozbuchanej sprawozdawczości dla NFZ nie ominęły podstawowej opieki zdrowotnej, filozofia niewiary w uczciwość przeciętnego lekarza przeniosła się na regulacje prawne - napięć jest sporo. I o nich ten raport na przykładzie Małopolski*) I. ZOZ-y w Małopolsce - dane podstawowe Wg danych GUS, w 2006 roku ambulatoryjną opiekę zdrowotną w województwie małopolskim zapewniały 1184 przychodnie, ośrodki zdrowia i poradnie, w tym 907 to NZOZ-y, a 227 to zakłady publiczne. Te ostatnie znajdowały się głównie we wsiach i niewielkich miejscowościach, gdzie chęć do przekształceń była umiarkowana. Natomiast wg Małopolskiego Oddziału NFZ, w styczniu 2008 roku zakontraktowanych było 446 placówek podstawowej opieki zdrowotnej, spośród których 100 stanowiły placówki publiczne, a pozostałe 346 - niepubliczne (w tym NZOZ-y oraz prywatne i grupowe praktyki). Różnice w ilości kontraktów, a rzeczywistą ilością placówek (przychodni, ośrodków zdrowia itp.) znajdujących się w regionie wynikały z faktu, że wiele przychodni zawiązało po prostu wspólne organizmy ekonomiczne, służące do negocjacji z NFZ, do prowadzenia sprawozdawczości dla Funduszu i spełniania innych obowiązków wobec płatnika. Tendencje do konsolidacji NZOZ-ów są zresztą coraz bardziej widoczne. Warto też dodać, że w Krakowie nie mamy już przychodni publicznych, ponieważ wszystkie uległy przekształceniu w NZOZ-y. Ale mniej sza o strukturę własności sieci poz, interesuje nas raczej, czy jest ona wystarczająca? Małopolska, według danych opublikowanych w biuletynie statystycznym Centrum Systemów Informacyjnych Ochrony Zdrowia, pod względem ilości zatrudnionych lekarzy poz znajdowała się na czwartym miejscu (za woj. mazowieckim, śląskim i łódzkim), ale jak się to nasycenie miało do liczby mieszkańców, CSIOZ nie ujmowało. Wiadomo jedynie, że nasycenie placówkami poz w Krakowie, Tarnowie i powiecie krakowskim było nieporównywalnie wyższe niż w powiecie miechowskim, suskim czy proszowickim. Ale też rzadsze jest w tych powiatach zaludnienie.   Niestety, Ministerstwo Zdrowia nie opracowało dotąd wskaźników informujących, ilu lekarzy i jakiej specjalności powinno przypadać na określoną populację mieszkańców. Takich badań, ani nawet symulacji w Polsce się nie prowadzi. II. Kadry medyczne Przyjmijmy zatem, że mamy 1184 placówki ambulatoryjnej opieki zdrowotnej w województwie, z czego 453 to wyłącznie placówki poz i przyjrzyjmy się ilości lekarzy (rodzinnych, internistów i pediatrów) zatrudnionych w poz. Wg danych pochodzących z Rejestru Lekarzy, prowadzonego przez Izbę, w 2008 roku mieliśmy w województwie 2 512 internistów, 931 lekarzy medycyny rodzinnej oraz 1464 pediatrów. Gdzie pracują, trudno powiedzieć, bo przecież nieprzerwanie trwa ruch kadrowy -ludzie zmieniająmiejsca pracy, awansują, wyjeżdżają. Nadto interna jest przecież punktem wyjścia do dalszych specjalizacji szczegółowych. Natomiast wg danych MCZP na koniec 2006 roku w całej opiece zdrowotnej zatrudnionych było 917 lekarzy chorób wewnętrznych, 569 lekarzy medycyny rodzinnej oraz 587 pediatrów, dla których jednostka sprawozdawcza była głównym miejscem pracy. Konkludując: ostatecznie nie wiemy, ilu mamy lekarzy pracujących w podstawowej opiece zdrowotnej w Małopolsce. I możemy się bez tej wiedzy obejść. Zajmiemy się natomiast usytuowaniem lekarza poz w polskim systemie ochrony zdrowia. III. Jeden lekarz na 2750 obywateli Taką normę, a ściślej jej górny limit określa Zarządzenie Prezesa NFZ z dnia 25 września 2007 roku, w sprawie liczby świadczeniobior-ców objętych opieką jednego lekarza poz. - "Z normy tej wynika, iż średnio dziennie powinno być przyjętych ok. 25 pacjentów, nie licząc wizyt domowych" - mówi dr Tomasz Walasek, szef NZOZ Kraków-Południe przy ul. Szwedzkiej. Tymczasem kierująca podległym mu ośrodkiem poz w Kurdwanowie Nowym, dr Ewa Hydzik mówi, że lekarze ośrodka przyjmują średnio 700 do 800 pacjentów miesięcznie, co dzielone przez 25 dni roboczych w miesiącu daje średnią 37 osób dziennie. W okresach jesienno-zimowych liczby te są jeszcze wyższe - dochodzą nawet do 60 osób na dzień. Z roku na rok, ta liczba systematycznie wzrasta. "W 2003 roku na 2 tys. zaoptowanych obywateli przypadało rocznie 6 tys. porad; w 2005 r. - 7 tys. porad; w 2007 r. - 10 tys. porad; tylko w styczniu i lutym 2008 - na 2 tys. zaoptowanych - udzielono już 2 500 porad" - tak wyglądają statystyczne dane jednej z przychodni, które na portalu "Medycyny Praktycznej" podał jeden z użytkowników. Przyczyna takiego stanu rzeczy nie tkwi wyłącznie w starzeniu się społeczeństwa, choć tego faktu nie można bagatelizować.   Im więcej jest ludzi w podeszłym wieku w danym rejonie, tym liczba wizyt u lekarzy rośnie. Działa tu jednak kilka dalszych czynników. Najbardziej winne są przyzwyczajenia niektórych pacjentów, dla których wizyta u lekarza stanowi towarzyską formę spędzania wolnego czasu (tzw. "stali bywalcy"). Nie ma tygodnia, by nie zapisali się do lekarza, spragnieni zainteresowania swoim zdrowiem. Swoje robi też biurokracja NFZ, zmuszająca pacjentów do ekstra wizyt po receptę czy skierowanie do specjalisty. Wyraziście obnażyły całe to zjawisko skutki wprowadzenia w Czechach drobnych opłat (ok. 4 zł) za wizytę u lekarza poz. W trzy miesiące po jej wprowadzeniu, liczba wizyt u lekarza pierwszego kontaktu spadła o 36 proc. (!!!) Czy jednak ta tendencja utrzyma się? - będzie wiadomo po roku. Za takim rozwiązaniem opowiedział się też w Polsce tzw. "biały szczyt", mając na względzie ewentualny dodatkowy strumień pieniędzy do systemu ("zysk" z tego tytułu w Czechach był umiarkowany, przeliczeniu na złotówki ok. 800 mln). Natomiast wszyscy lekarze poz, z którymi rozmawialiśmy, zgodnie akcentowali szansę poprawy jakości usług medycznych, wynikającą z automatycznego spadku liczby pacjentów i możliwości poświęcenia choremu znacznie większej ilości czasu. Niestety, mimo zgody uczestników "szczytu", a nawet części organizacji reprezentujących interesy pacjentów, premier osobiście zablokował ten pomysł. Można chyba bez ryzyka błędu powiedzieć, że z obawy przed spadkiem wskaźników poparcia dla Platformy Obywatelskiej. Sic!   Jest jednak także inna ścieżka poprawy jakości usług. Dr Bogumiła Giza kierowniczka NZOZ-u przy ul. Estery w Krakowie twierdzi, że na Zachodzie liczba osób zaoptowanych do jednego lekarza nie przekracza 1500. Jednak przy polskim systemie finansowania, mówi dr Giza, taka liczba zaoptowanych nie pozwoliłaby pokryć kosztów utrzymania placówki poz. Normy te oczywiście nieco inaczej wyglądają w przypadku lekarzy pediatrów - ustalona górna granica zaoptowanych to 1200 dzieci, ponieważ z reguły wymagają one więcej uwagi i czasu niż dorośli pacjenci. IV. Stawka kapitacyjna W 2008 roku NFZ podniósł wysokość stawki kapitacyjnej z 76,80 zł (w grudniu 2007) do 81 zł (co przekłada się na 6,75 zł miesięcznie) dla ubezpieczonych w wieku 20-65 lat. Dla dzieci do lat 6 stawka wynosi 129,60 zł rocznie (10,80 zł na miesiąc); dla młodzieży między 7 a 19 rokiem życia - 96,36 zł (8,03 zł miesięcznie), wreszcie dla seniorów powyżej 65 r.ż. - 141,72 zł (11,81 zł na miesiąc). Co należy pokryć ze stawki? Dr Małgorzata Radwan-Ballada, dyrektor NZOZ w Proko-cimiu przy ul. Teligi wylicza starannie: czynsz, koszty utrzymania obiektu, a więc sprzątanie, wywóz śmieci i utylizację odpadów, ochronę budynku, media - wodę, gaz, energię elektryczną, laboratoria analityczne, aparaturę diagnostyczną i analityczną, materiały sanitarne i opatrunkowe, koszty administracyjne, portoria, telefony, płace - lekarzy, pielęgniarek, rejestratorek, księgowości, obsługi kadrowej i informatycznej (wciąż rosnącej), ubezpieczenia, transport, druk recept. To oczywiście nie wszystko. Ze stawki kapitacyjnej trzeba też pokryć koszty badań diagnostycznych pacjentów, o których zakres trwa niekończący się spór, tak ze specjalistami (AOS), jak i ze szpitalami. Trzeba też sfinansować z niej koszt tzw. opieki całodobowej, najczęściej zlecanej na zewnątrz wyspecjalizowanym placówkom. Pozornie znaczący wzrost stawki kapitacyjnej pochłonęły w końcu 2007 roku podwyżki płac. Do ich wypłacenia szefowie placówek poz zobowiązani zostali ustawowo, przy czym, jak mówi dr Walasek, pieniądze na ten cel nie zostały ujęte w nowej, zwiększonej w stosunku do 2007 roku stawce kapitacyjnej i kwota ta może być dochodzona sądownie przez odważ-niejszych świadczeniodawców.   Nie sposób więc pogodzić się z tezą, że wzrost nakładów NFZ na podstawową opiekę zdrowotną poprawił jej jakość. Wręcz odwrotnie, wzrost kosztów mediów, ubezpieczeń i innych usług zewnętrznych plus wzrost wynagrodzeń, praktycznie obniżył nakłady na samo leczenie. Żeby zamknąć temat nakładów finansowych na podstawową opiekę zdrowotną w Małopol-sce, wg symulacji oddziału wojewódzkiego NFZ z kwietnia 2008 roku, wyniosą one 11,98 proc. budżetu, co w przeliczeniu na złotówki oznacza 449,5 mln zł. Dla porównania, lecznictwo szpitalne pochłonie 44,9 proc. budżetu, ambulatoryjna opieka specjalistyczna 7,5 proc, stomatologia niespełna 2,5 proc, zaś refundacja leków - ponad 17 procent. Ta ostatnia pozycja acz wysoka, charakteryzuje się własną specyfiką. Z jednej strony słyszymy bowiem o ludziach nie realizujących recept ze względu na ceny leków, ale z drugiej doskonale znamy zj awisko chomikowania leków przez pacj entów najstarszej generacji. V. Problemy lekarzy poz Na tle całości polskiego systemu ochrony zdrowia, struktura poz jest stosunkowo przejrzysta. Napięcia występują na styku z ambulatoryjną opieką specjalistyczną oraz ze szpitalami. Oczywiście odrębny rozdział będziemy musieli poświęcić relacjom z NFZ. Kierując pacjenta do specjalisty, lekarz poz powinien wyposażyć go w pewne podstawowe badania. Natomiast dalsza diagnostyka leży w gestii lekarza specjalisty. Ci jednak często odsyłają pacjentów do lekarzy pierwszego kontaktu, przerzucając na nich ciężar sfinansowania dodatkowych badań. Sprawa nie jest bagatelna, bo chodzi o pieniądze. W dodatku specjaliści nie mają w zwyczaju zwrotnego przekazywania lekarzom poz wyników swojej diagnozy. Doszło na tym tle do poważnego konfliktu, który zaostrzył NFZ, wprowadzając od stycznia br. rygor ograniczający lekarzom poz prawo do wystawiania recept przewlekle chorym (typu "P"). Z zapisu Zarządzenia nr 69 Prezesa NFZ z 25 września 2007 (zał. nr 8 do umowy POZ, pkt. 4 i pkt.5) niezbyt czytelnie wynika, że lekarz poz (od 1 stycznia 2008) nim wystawi receptę "P", winien posiadać w dokumentacji pacjenta opinię specjalisty o "rozpoznaniu, sposobie leczenia, rokowaniu i ordynowanych lekach, w tym czasokresie ich stosowania i dawkowania oraz wyznaczonych wizytach kontrolnych". Bez takiej opinii, zawartej w dokumentacji medycznej pacjenta, lekarz poz nie jest uprawniony do wystawienia tego typu recepty. Gdyby rzecz w zarządzeniu NFZ była ujęta od określonego terminu, np. od 1 stycznia 2008, nie byłoby problemu. Tak się jednak nie stało. Stąd pojawiła się interpretacja, w ramach której lekarz od lat prowadzący chorego na np. astmę, cukrzycę, padaczkę czy jaskrę, utracił prawo wystawienia mu recepty "P", pokąd chory nie przedłoży opinii specjalisty. Ba, wystawienie takiej recepty może być karane - lekarz poz z własnej kieszeni ma pokryć różnicę cenową między refundowanym, a pełnopłatnym lekiem.   Zaczął się więc "cyrk" polegający na wysyłaniu leczonych od lat pacjentów chorych przewlekle na wizytę do i tak przeciążonych specjalistów. Kolejka do nich może być dłuższa niż termin podania leku. Ci pacjenci, to często ludzie obłożnie chorzy. Na co komu ten galimatias? Nawiasem mówiąc, także pediatrom z poz NFZ ograniczył prawo do zlecania niektórych badań specjalistycznych, tyle że w inny sposób. I tak np., jak podaje dr Irena Lówenhoff, kierowniczka Poradni dla Dzieci w NZOZ Kra-ków-Południe przy ul. Szwedzkiej, Fundusz nie refunduj e badań bakteriologicznych kału, kosztów USG stawów biodrowych u dzieci ani USG centralnego systemu nerwowego. Zamiast tego pacjent miesiącami musi czekać na wizytę u specjalisty, a ryzyko nasilenia się ewentualnej choroby pogłębia się z dnia na dzień. O ile na terenie województwa znajduje się sporo gabinetów alergologicznych, o tyle kilkumiesięczne terminy oczekiwania do neurologa, nefrolo-ga czy ortopedy utrudniają leczenie małych pacjentów". Lekarze nie kryją irytacji. "To jest ograniczenie przez płatnika prawa wykonywania zawodu" - mówią. "Praktycznie jest to uznanie wieloletniej niekiedy dokumentacji lekarskiej pacjenta za makulaturę". Dr Małgorzata Radwan-Ballada uważa, że to pośredni skutek monopolu NFZ. Przedstawicielki Funduszu w rozmowie z nami stanęły na stanowisku, że przepis obowiązuje tylko nowych przewlekle chorych, od 1 stycznia 2008 roku. Ale z zapisu rozporządzenia wynika, że "w dokumentacji medycznej musi się znajdować "informacja której zakres" opisaliśmy powyżej i żadnej daty nie ma! - Poza tym - mówi dr Tomasz Walasek - doświadczenie uczy że od Małopolskiego Oddziału NFZ można wyegzekwować wyłącznie to, co zostało potwierdzone na piśmie i to pod warunkiem że Fundusz nagle nie zmieni interpretacji pisemnych ustaleń. Deklaracje ustne nie mają praktycznego znaczenia. Sztuczne generowanie kolejek, cynicznie uzasadnianych dobrem pacjenta, wywołuje też kolejny zapis dotyczący ograniczenia niektórym grupom specjalistów liczby pacjentów do czterech, których wolno przyjąć na godzinę. "Czemu nie jednego? Czy chodzi faktycznie o dobro pacjenta - pyta dr Walasek, czy o ograniczenie ilości świadczeń, czyli o zaoszczędzenie wydatków?". VI. Lekarze POZ a szpitale Drugie pole konfliktu rozpościera się między lekarzami poz a szpitalami, o przeprowadzenie badań przedzabiegowych. Teoretycznie lekarz poz kierując pacjenta do szpitala wyposaża go w podstawowe badania diagnostyczne, analityczne i obrazowe, np. rtg stawów, czaszki, usg jamy brzusznej, które uza-sadniająpotrzebę zabiegu. Natomiast szpital po-winienje sobie uzupełnić badaniami, które uzna za stosowne. Lekarz poz nie jest zresztą zobowiązany, do finansowania badań grupy krwi, usg prostaty, PSA, tarczycy, echa serca - mało tego nie jest uprawniony do ich zlecania. Szpitale jednak usiłują zepchnąć je na lekarza poz obniżając swoje koszty. Mało tego, w trakcie oczekiwania na operację, trwającego niekiedy 2-3 miesiące, także wykonane na koszt lekarza poz badania podstawowe się dezaktualizują. Szpital staje na stanowisku, że należą one do lekarza poz, a ten z kolei stoi na stanowisku, że już je wykonał i nie będzie finansował ich ponownie. Podobne jak w przypadku badań specjalistycznych wzajemne "odbijanie piłeczki" odbywa się w przypadku finansowania kosztów transportu medycznego - z domu na zabieg i do domu po operacji. Często zdarza się, że szpitale odsyłają chorych do lekarzy poz, by ci wystawili im skierowanie na transport. Tymczasem, jak mówi dr Bogumiła Giza, to placówka, która akurat leczy pacjenta, powinna wskazać konkretnego przewoźnika i pokryć koszty transportu. Przepychanie kosztów wymaga klarownej wykładni prawnej, a jej po prostu nie ma choć trudno zaprzeczyć że nowe rozporządzenie obowiązujące od 1 stycznia 2008 jest próbą uporządkowania tej kwestii. VII. Opieka całodobowa i wizyty domowe Kolejnym kłopotliwym problemem lekarzy poz jest opieka całodobowa i wizyty domowe. Tę pierwszą przychodnie poz zlecają zazwyczaj Pogotowiu, godząc się na pomniejszenie przysługującej im stawki o określony procent. Tak się dzieje w NZOZ przy ul. Teligi w Pro-kocimiu, której sąsiadem jest stacja pogotowia. Dla odmiany np. NZOZ Kraków-Południe, skupiający w swych strukturach 11 przychodni i obejmujący swym zasięgiem ok. 100 tys. pacjentów, uruchomił od godziny 18 00 do 8 00 coś na kształt własnego pogotowia, obsługującego pacjentów zaoptowanych u siebie, a wymagających w tych godzinach doraźnej pomocy lekarskiej. Pozostałym pacjentom pozostają SOR-y, z którymi trwa kolejny konflikt. Szpitale uważają, że lekarze poz odsyłająpacjentów do SOR-ów masowo, wcale nie wnikając w charakter schorzeń, którymi w lżejszych przypadkach powinni zająć się sami. Na dowód szpitale przytaczają dane statystyczne dotyczące masowego wzrostu ilości pacjentów zgłaszających się do SOR-ów z lekkimi dolegliwościami, sugerując że napływ ten jest skutkiem polityki lekarzy poz, którzy ich tu kierują, natomiast lekarze poz zaprzeczają temu stanowczo.   Obie strony nie doceniają inteligencji pacjentów, którzy zorientowali się, że SOR-y to jedyne miejsce, w którym mogą się dostać do lekarza natychmiast, bez skierowania, a w dodatku najprawdopodobniej zostaną im tam od ręki wykonane badania specjalistyczne, na które gdzie indziej trzeba czekać. Natomiast gdy do poradni (i to w piątkowe popołudnie) ustawiają się pacjenci z ostrym przypadkiem internistycznym czy kardiologicznym, od razu wysyłani muszą być do szpitali. Jednak na ten aspekt, jak mówi dr Bogumiła Giza, nie można narzekać. - "W tej kwestii współpracujemy ze szpitalem im. J. Dietla i jeszcze nie zdarzyło się, by szpital odesłał z kwitkiem skierowanego tam pacjenta, uznając skierowanie za bezzasadne". Jak problem rozwiązać? - nie wiadomo. NFZ zaniża stawki SOR-om, a szpitale skłonne są wręcz do ich likwidacji, bo generują długi. Równocześnie ryzyko odesłania pacjenta do lekarza poz jest często zbyt poważne, zwłaszcza gdy nie zostało dokonane rozpoznanie. Drugi problem mianowicie wizyt domowych jest skomplikowany w inny sposób. Teoretycznie lekarz pierwszego kontaktu przyj -muje w przychodni 5 godzin, pozostały czas pracy 2 godziny 35 minut ma na wizyty. Jeśli rejon jest zwarty, jak to ma miejsce w wypadku NZOZ przy ul. Teligi w Prokocimiu, problemu nie ma. Gdy jednak przychodnia poz obejmuje bardziej rozległy teren, przykładem niech tu będzie ta z Kurdwanowa obejmująca Sobonio-wice, Rajsko, Kurdwanów Stary, WolęDuchac-ką, Piaski Stare, Piaski Nowe, Osiedle Gołaśka - o dojściu tam na piechotę nie ma mowy. Trzeba dotrzeć komunikacją miejską lub samochodem, ale przecież nie wszyscy lekarze je mają. Ryczałt miesięczny na dojazdy jest wręcz humorystyczny (110 zł), a i tak zależy od dobrej woli kierownika zakładu - mówi dr Wala-sek. W efekcie z 2,5 godziny pracy robi się 4-5 godzin. O detalu związanym z formalnym zniesieniem rejonów - pacjent ma przecież prawo wyboru lekarza - już nie wspominamy. Na szczęście działa przyzwyczajenie i pacjenci spoza rejonu są stosunkowo nieliczni. VIII. Lekarze rodzinni Rozmawiając o kadrach w podstawowej opiece zdrowotnej trudno przejść obok problemu kwalifikacji zawodowych lekarzy pierwszego kontaktu. W Polsce uporczywie lansowany j est model obsadzenia poz lekarzami rodzinnymi. Wystarczy spojrzeć na statystykę przyznawanych dorocznie rezydentur, by zobaczyć, że obejmują one blisko połowę miejsc dla specjalizujących się lekarzy(!). Do tego silne lobby (Porozumienie Zielonogórskie, obsada kierownicza MZ i nie tylko) preferujące tę dyscyplinę posunęło się nawet do tego, by utrudnić internistom i pediatrom pracę w poz-ach (patrz ustawa o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych z 24 sierpnia 2007 roku), która wręcz eliminuje internistów i pediatrów z pracy w poz! Zachowali je jedynie ci, którzy wcześniej w poz pracowali. Na szczęście nie można tej ustawy wcielić w życie w pełni, bo nie ma jeszcze wystarczającej ilości lekarzy rodzinnych, ale proces nasycania nimi podstawowej opieki zdrowotnej trwa - i zaryzykujemy tu tezę - na szkodę jakości polskiej opieki zdrowotnej.   To naprawdę truizm: rozwój medycyny poszedł już tak daleko, że lekarzy "do wszystkiego" nie sposób wykształcić. A już przedkładanie lekarza rodzinnego ponad lekarza internistę, który ukończył najtrudniejszą bodaj specjalizację medyczną jest skandalem! Tyle że uzyskanie specjalizacji z medycyny rodzinnej jest tańsze i krótsze (był nawet czas tzw. krótkiej ścieżki, gdy wystarczało 6 miesięcy). Wadliwe rozpoznania, trafiające m.in. do rzeczników odpowiedzialności zawodowej w Izbach, obciążają najczęściej tę właśnie specjalność. Wystarczy przejrzeć programy kształcenia lekarzy rodzinnych np. w zakresie chirurgii ogólnej czy ginekologii i położnictwa, a także porównać czas na nie przeznaczony z oczekiwaniami nabycia przez nich pewnych umiejętności, by stwierdzić jak dalece są one nierealne, a nawet absurdalne. Dramatyczne sygnały dochodzą np. od onkologów, także dziecięcych. Mamy akurat pod rękąpacjenta, u którego guzek na skórze lekarz rodzinny leczył naj -pierw dermatologicznie, maściami, potem skierował go na chirurgię plastyczną do wycięcia, i dopiero prywatna konsultacja u chirurga ogólnego spowodowała badanie histopatologiczne, które ujawniło, że mamy do czynienia z czerniakiem. Żeby nie było nieporozumień. Dalecy jesteśmy od atakowania ciężko pracujących lekarzy rodzinnych, od kwestionowania ich dobrej woli, zapału, poświęcenia. Przedmiotem ataku jest wyłącznie system, który skazuje ich na rolę omnibusów, czyniąc z nich poniekąd ofiary błędnych koncepcji. Doktor Małgorzata Radwan-Ballada, dyrektor NZOZ przy ul. Teligi w Krakowie posiada dwie specjalizacje: pediatrię i medycynę rodzinną. "Nie ma porównania, mówi. Poziom wiedzy wyniesiony z ukończenia pediatrii jest nieporównywalnie wyższy niż z medycyny rodzinnej. Gdy mam do wyboru zatrudnienie internisty bądź lekarza rodzinnego, w ogóle się nie waham. Biorę internistę. Idziemy w błędnym kierunku kształtowania podstawowej opieki. Nawet Wielka Brytania, gdzie się ten kierunek narodził, wycofuje się z niego." Potwierdzają do pozostali nasi rozmówcy. "To krótka ścieżka - mówią lekarze. Czysty nonsens." Najostrzej problem definiuje szef NZOZ Kraków-Południe, dr Tomasz Walasek: "Eliminacja lekarzy chorób wewnętrznych i pediatrów z pracy w podstawowej opiece zdrowotnej to zamysł szkodliwy, nieodpowiedzialny, godzący w jakość opieki zdrowotnej, uderzający wprost w pacjentów". By posłużyć się jeszcze autorytetem z najwyższej półki, dodamy iż wielokrotnie wypowiadał się przeciw tej polityce m.in. prof. Andrzej Szczeklik. W Małopolsce jeszcze nie odczuwamy tak drastycznie problemu lekarzy rodzinnych, interniści i pediatrzy stanowią wyraźną większość, ale przy takiej polityce - tylko do czasu. IX. Podstawowa opieka zdrowotna a NFZ Dla Narodowego Funduszu Zdrowia podstawowa opieka zdrowotna nie stanowi większego problemu. Z budżetu NFZ idzie na poz, jak wspomnieliśmy niespełna 12 procent nakładów. Stawka jest tu ujednolicona w całym kraju, środowisko lekarzy poz jest rozproszone i tylko Porozumienie Zielonogórskie, któremu trzeba tu oddać honor w tej kwestii, potrafi skutecznie upomnieć się o interesy lekarzy pierwszego kontaktu. Dla lekarzy poz sprawa się jednak na pieniądzach nie kończy.   Prawdziwą zmorą płynącą z NFZ j est jego wciąż rosnąca biurokracja, napędzana modnym hasłem "uszczelniania systemu". Limit czasu, który lekarz poz może poświęcić pacjentowi, wciąż się kurczy, na rzecz jego obowiązków administracyjnych. Natomiast pakiet danych, które menadżerowie poz muszą przekazać do Funduszu wciąż rośnie. "Gdy powstawał NZOZ Południe - mówi dyr. Walasek - a to było jeszcze w czasach kas chorych, wystarczał mi jeden informatyk. Teraz zatrudniam 8, a to wciąż mało. Wciąż narzuca się nam nowe informatyczne zakresy sprawozdawczości". O ich względnej wartości mówił na ostatnim XXIV Okręgowym Zjeździe Lekarzy w Krakowie delegat dr Tomasz Śliwiń-ski. Oto fragment jego wystąpienia dotyczący niekorzystnych dla świadczeniodawców praktyk w zakresie obowiązującej sprawozdawczości : " 1) ogłaszanie zmian w zasadach rozliczeń bez odpowiedniego vacatio legis; 2) wprowadzanie wielu istotnych zmian w zasadach rozliczeń z NFZ w trakcie trwania roku rozliczeniowego; 3) brak dostosowania rozporządzeń do możliwości systemów informatycznych płatnika; 4) brak spójnej polityki w kwestii zakresu i sposobu gromadzenia danych, ich przekazywania i przetwarzania przez poszczególne oddziały NFZ, obsługiwane przez różne firmy; 5) brak jednolitego standardu eksportu danych do NFZ; 6) nadal monopolistyczne pozycje firm obsługujących NFZ, narzucających swoje rozwiązania technologiczne; 7) brak profesjonalnego podejścia ze strony płatnika do procesu modernizacji i modyfikacji swoich systemów informatycznych". Wystarczy? Raporty z codziennych wizyt pacjentów, z rozbiciem na charakter chorób, sporządza się z każdego dnia. Lekarze wypisują numery pe-sel i wertują indeksy, w których zapisane są statystyczne numery, zwłaszcza rzadszych chorób. Jak coś pomylą, grożą im kary, a nawet wstrzymanie kontraktu. Potrącenia z pensji można doświadczyć, jak mówi dr Lowenhoff, nawet za brak parafki na własnej pieczątce w kartotece pacjenta. - "Nasze relacje z Narodowym Funduszem Zdrowia ciężko nazwać współpracą. NFZ bowiem ogranicza się jedynie do zlecania nam nowych obowiązków i karania w przypadku ich niewykonania" - uważa dr Giza. Po co to wszystko, skoro i tak obowiązuje stawka kapitacyjna. Nie ma równocześnie żadnej instancji odwoławczej Sam Fundusz decyduje, kto ma rację w sporach. To się nazywa w języku prawa niekonstytucyjną nierównością podmiotów. Wpada się nawet na takie pomysły, by NZOZ przewidział ilość godzin pracy lekarza, na 30 dni wprzód. A jak się rozchoruje? Prawdziwy cyrk, i to po raz kolejny, zafundował Fundusz ostatnio z receptami. Ledwie się wycofał z ich druku, choć w zbiorowym zamówieniu było to niewątpliwie tańsze, ledwie NZOZ-y wydrukowały ich nowy wzór (na makulaturę?), a tu pojawił się nowy pomysł druku recept ze znakami wodnymi (z logo NFZ). Nie wiemy, czy nasza poligrafia podoła inwencji NFZ, natomiast pomysłodawcom nieśmiało zwracamy uwagę, że nawet banknoty Banku USA są podrabiane. A wszystko bierze się z braku elementarnego zaufania do uczciwości lekarza traktowanego in corpore jak przestępca. Mówiąc szczerze jako dziennikarze, poczuliśmy się w Funduszu podczas rozmowy, trochę jak rzecznicy mafii, gdy próbowaliśmy bronić lekarzy. "I to się nie zmieni - mówi dr M. Radwan-Ballada - pokąd wszystko będzie scentralizowane w rękach monopolistycznego płatnika". "A rozczłonkowanie NFZ na oddziały, to tylko mydlenie oczu - dodaje dr Walasek - bo konieczni są inni, konkurencyjni ubezpieczycie-le. Zresztąjak to jest, że wszędzie brakuje pieniędzy na ochronę zdrowia, a Fundusz raportuje że ma 2 mld nadwyżki. Instytucja z gruntu non profit osiąga krociowe zyski. To nie do przyjęcia."  * * * Nasz raport o podstawowej opiece zdrowotnej kończymy świadomi jego niedostatków. Zasygnalizowaliśmy jedynie z grubsza ważniejsze problemy. Czy ktoś zechce się nim przejąć? - wątpimy. Ale to nie znaczy, że będziemy przechodzić obok całego tego kompleksu problemów obojętnie. Zdrowie, to zbyt ważna dziedzina, by pozostawiać ją wyłącznie w rękach polityków. Dlatego patrzeć im trzeba na ręce. Stefan Ciepły Marta Teska *) Przystępuj ąc do próby raportu o podstawowej opiece zdrowotnej w Małopolsce natrafiliśmy na trudne do przezwyciężenia trudności metodologiczne, płynące z faktu prowadzenia statystyk przez wiele instytucji, posługujących się rozmaitą terminologią. Przykładem niech tu będzie próba ustalenia hipotetycznej liczby zatrudnionych w podstawowej opiece zdrowotnej. Najbliższy prawdy jest Urząd Wojewody, a ściślej w jego imieniu Małopolskie Centrum Zdrowia Publicznego, które przedstawia tę liczbę kierując się podstawowym miejscem zatrudnienia lekarza; z kolei podlegający resortowi zdrowia internetowy "Portal Zakładów Opieki Zdrowotnej" kieruje się wytycznymi UE, ujmując ilość placówek poz bez podania wielkości zatrudnienia lekarzy; trzecia z instytucji, czyli NFZ posługuje się ilością kontraktów, zawartych ze świadczeniodawcami, co również niczego nie wyjaśnia, bo też nie ujmuje liczby zatrudnionych lekarzy; wreszcie izby lekarskie dwutorowo, z jednej strony odnotowują w Rejestrze Lekarzy ich kwalifikacje formalne, z drugiej prowadzą rejestry praktyk indywidualnych i grupowych, w których dominują specjaliści różnych dziedzin medycyny, natomiast ci, którzy nas w tym wypadku interesują, a więc interniści, pediatrzy i lekarze rodzinni tych praktyk z reguły nie prowadzą. Problemy metodologiczne rodzi również niejednolite nazewnictwo, płynność form zatrudnienia, zmienność struktur własnościowych, wreszcie sprawozdawczość, wiecznie modyfikowana, zwłaszcza przez NFZ. Tak czy owak, postanowiliśmy zaryzykować...   Ewa Kopacz chce zrobić raport otwarcia w Ministerstwie Zdrowia Z posłanką Platformy Obywatelskiej, kandydatką na nowego ministra zdrowia Ewą Kopacz rozmawia Paulina Nowosielska-Kucharska Na stanowisku ministra zdrowia niewiele było do tej pory kobiet. Czy Pani zdaniem to jest błąd? Pamiętam Franciszkę Cegielską. Jako pierwsza na stanowisku ministra zdrowia próbowała wprowadzić elementy reformy. Byłam dla niej pełna podziwu. Mam wrażenie, że jeżeli kobiety biorą się z przekonaniem do pracy, to wkładają w to całe swoje serce. Za co ceni Pani poprzedniego ministra Religę? Przede wszystkim okres jego rządów muszę podzielić na kilka etapów. Na początku prof. Religa przychodził do nas i deklarował wolę pełnej współ-pracy. Podziwiałam jego zapał do tego, by zmieniać służbę zdrowia. Potem jednak ten człowiek przeszedł jakąś metamorfozę. Z czasem miałam wrażenie, że jego resortem kieruje ktoś inny. Było mi nawet żal profesora. Dlaczego? Był osamotniony. Na przykład jego projekty przedstawiane na komisjach zdrowia nie miały poparcia nawet jego własnego klubu. W końcu nadszedł u niego okres rezygnacji. Został wyłącznie twarzą PiS i uczestniczył w mało eleganckich gierkach tej partii. Dlaczego prywatyzacja służby zdrowia stała się wyborczym straszakiem? Jeszcze w poprzedniej kampanii, wszystkich straszono pustą lodówką. To był czysto marketingowy chwyt. Tak samo jest z prywatyzacją szpitali. Politycy PiS zapomnieli dodać, że szpitale prywatne już funkcjonują. Normalną rzeczą jest, że w Polsce będą istniały obok siebie prywatna i publiczna służba zdrowia. Słowem - prywatyzacji nie należy się bać? Nie, kiedy przebiega zgodnie z prawem, a prawo ustala parlament. Istotne jest też, by w takim prywatnym szpitalu nikt od tego pacjenta nie wziął dodatkowej złotówki. Co się stanie z NFZ? Zostanie zdecentralizowany. Powstanie sześć mniejszych funduszy z siedzibami w Gdańsku, Warszawie, Poznaniu, Katowicach, Krakowie oraz we Wrocławiu. Zostanie utworzony jeszcze siódmy, rolniczy fundusz z siedzibą w Warszawie. Dzięki temu pacjenci będą mogli ulokować swoje pieniądze w tym funduszu, który przedstawi najlepszą ofertę. Pacjenci będą dostawali również pełne informacje o możliwościach każdego szpitala, jego sprzęcie i zatrudnionych lekarzach. Pytanie - czy pacjent wytrzyma kolejną reformę? To nie będzie gigantyczna zmiana. Ale dzięki niej potrzeby pacjentów będą lepiej rozpoznane. Skończą się czasy, gdy o wszystkim decydował jeden bezduszny urzędnik w centrali NFZ. Jest szansa, że nowy system ruszy od i stycznia 2010 r. Czy Pani wie, że od stycznia może zabraknąć nawet 35 tys. lekarzy. Trzeba dostosować czas ich pracy do wymogów UE. Sygnały na ten temat płynęły od czasu naszego wejścia do Unii. Do tego w Polsce została uchwalona ustawa regulująca pracę lekarza w wymiarze 48 godz. tygodniowo (łącznie z dyżurami). Politycy na pewno wiedzieli, czym to grozi. Ale to nie koniec problemów, jakie nas czekają. Co Pani ma na myśli? Za pięć lat będziemy mieli olbrzymi problem z lekarzami specjalistami. Większość z nich jest w wieku przed-emerytalnym. Jeżeli nic nie zrobimy, za chwilę nie będzie miał nas kto leczyć. Rozwiązaniem byłyby umowy kontraktowe. Ale oni nie mają na to ochoty i chcą spokojnie dociągnąć do emerytury. To co w tej sytuacji chce zrobić Platforma? Po pierwsze, przesunąć egzamin kończący studia medyczne na szósty rok nauki. Teraz absolwenci muszą czekać nawet pół roku. Po drugie, uprościć zasady specjalizacji. Po trzecie, pozwolić ludziom na prowadzenie własnych praktyk po drugim roku specjalizacji. Po czwarte, sprawić, by ten egzamin sprawdzał rzeczywisty poziom wiedzy, a nie był idiotyczną formalnością. Po piąte, zmienić status rezydentów, czyli młodych lekarzy na specjalizacji. Oni również powinni zostać objęci ustawą o czasie pracy. Co sądzi Pani o liście leków refundowanych przygotowanej przez ministra Piechę? Nie znam dokładnie ostatecznego kształtu tej listy. Wiem, że powstawała w przedziwnych okolicznościach. Różne leki na nią trafiały, a potem znikały. Teraz lista jest na biurku pani minister Zyty Gitowskiej. Apeluję więc, by nie składała na niej podpisu. Bowiem zamknie w ten sposób nowej ekipie wszelkie drogi do ewentualnych renegocjacji umów z firmami farmaceutycznymi. Nie będziemy mogli wziąć za tę hojną listę pełnej odpowiedzialności, a w końcu cudów nie ma. I żeby znaleźć na nią pieniądze, trzeba będzie komuś je odebrać. Ale to niejedne kukułcze jajo, jakie nam podrzucono. A jakie jeszcze? Ktoś zapomniał zapisać w budżecie 25 mln na szczepienia ochronne na dzieci. Trzeba będzie je znaleźć. Stażyści i rezydenci mieli obiecane od PiS pieniądze na podwyżki. Pytanie, czy nie chodziło o te właśnie środki? Słowem, sporo tu niespodzianek. Szczerze powiedziawszy, chciałabym zrobić bilans otwarcia. O pomoc zamierzam poprosić Najwyższą Izbę Kontroli. Chcę przejrzeć wszystkie umowy z ostatnich dwóch lat. Czy jakąś grupą pacjentów trzeba zaopiekować się szczególnie? Tak. To ludzie chorzy na nowotwory i dzieci z rzadkimi chorobami pediatrycznymi. Tych ostatnich w Polsce nie jest aż tak wiele. Mimo to cierpienie małych pacjentów i rozpacz w oczach ich matek są naszą ogólno-narodową porażką. Skoro polityków stać na limuzyny i inne luksusy, to tym bardziej stać nas na opłacenie leku np. dla dzieci z mukopoli-sacharydozą. Rozumiem, że bez oporów zrezygnowałaby Pani z apanaży ministerialnych? Tak. Z kierowcy i ochrony też. Jeżeli tylko dzięki temu będzie można pomóc choćby dwojgu dzieciom. Ewa Kopacz - posłanka IV, V i VI kadencji. Kandydatka na ministra zdrowia. W 1981 r. ukończyła studia na Wydziale Lekarskim Akademii Medycznej w Lublinie. Posiada tytuł lekarza specjalisty medycyny rodzinnej   W walce o lekarzy Rozmowa z dr. Markiem Twardowskim, lekarzem rodzinnym, sekretarzem Porozumienia Zielonogórskiego i jego głównym negocjatorem Lekarz Rodzinny: Co sądzi Pan o nowych zadaniach dla POZ w zakresie szczepień dzieci szkolnych w gabinetach LR? Marek Twardowski: Nareszcie został uporządkowany system. Poprzednie rozporządzenie było niezbyt szczęśliwe, ponieważ powodowało możliwość wykonywania szczepienia zarówno w gabinetach szkolnych, jak i w gabinetach lekarzy rodzinnych. W takiej sytuacji nikt do końca nie wiedział, kto powinien je wykonywać. W 11 województwach szczepienia odbywały się w przychodniach, w których lekarze robili je dobrowolnie, społecznie, bo tak było w przeszłości, i nie chcieli tego systemu burzyć. Udało się przekonać ministra zdrowia i w nowym rozporządzeniu, które obowiązuje od 1 kwietnia br., jest dokładnie napisane, że ze względu na bezpieczeństwo dzieci szczepienia są przypisane do praktyki lekarza rodzinnego. W związku z tym od 1 kwietnia żadna pielęgniarka higieny szkolnej już nie szczepi: szczepienia wykonują lekarze rodzinni w swoich praktykach. Do tej pory zadanie to w ogóle nie było finansowane. Przeprowadziliśmy rozmowy z prezesem NFZ i udało nam się uzyskać zmiany wg tzw. wagi, czyli wskaźnika w przedziale wiekowym od 7. do 19. r.ż. Z zadowoleniem mogę stwierdzić, że od 1 kwietnia waga ta wynosi 1,19 - liczona od stawki kapitacyjnej i praktycznie kwotą 1,15-1,20 zł miesięcznie w zależności od województwa zostało to zadanie dodatkowo sfinansowane. Wszystkim dzieciom od 7. do 19. r.ż., którym zgodnie z kalendarzem należy wykonać szczepienia, szczepienia będą wykonane, i za to świadczenie dodatkowe NFZ zgodził się zapłacić. Jest to pozytywna wiadomość dla wszystkich, ponieważ dzieci są w pełni bezpieczne, szczepią się u lekarza rodzinnego, lekarz kwalifikuje je do szczepienia, ma ich dokładną dokumentację lekarską, szczepienie przeprowadza pielęgniarka w praktyce, gdzie rodzic z dzieckiem może ze względów bezpieczeństwa poczekać pół godziny, a jednocześnie lekarze otrzymują za to stosowną zapłatę. LR: Jakie warunki trzeba spełnić przed zmodyfikowaniem sprawozdawczości dla NFZ? M.T.: Rozumiemy, że kraj musi się unowocześniać zgodnie ze standardami Unii Europejskiej, musi postępować informatyzacja praktyk. Żeby było to możliwe, potrzebnych jest kilka zmian, które, mam nadzieję, stopniowo będą przeprowadzane. Po pierwsze, każdy obywatel Polski, który jest ubezpieczony, powinien posiadać Europejską Kartę Ubezpieczenia Zdrowotnego elektroniczną bądź chipową, która pozwoli na rejestrację w momencie zgłoszenia się do praktyki, podobnie jak to się odbywało w Śląskiej Regionalnej Kasie Chorych. Po drugie, praktyka musi być wyposażona w odpowiednie czytniki tych kart. Po trzecie, praktyki muszą być zaopatrzone w odpowiednią liczbę komputerów powiązanych siecią komputerową. To przede wszystkim wymaga środków finansowych. Nie da się tego robić ręcznie, jak sobie niektórzy wyobrażają, przy takim nawale pracy i liczbie wykonywanych świadczeń. Rzeczą nienormalną byłoby, żeby ten, kto przyjmuje 50 pacjentów dziennie, choć to o wiele za dużo, musiał wykonywać pięć razy więcej pracy niż ten, kto przyjmuje 10 pacjentów, a nikt by jemu - ani jego personelowi - za to dodatkowe obciążenie nie zapłacił. Przecież to kosztuje. W związku z tym, jeżeli będą stworzone warunki, by sprawozdawczość funkcjonowała, będziemy ją wykonywać. Mimo że jesteśmy lekarzami prywatnymi, tak naprawdę jesteśmy lekarzami ubezpieczenia zdrowotnego, bo dla pacjentów wykonujemy świadczenia nieodpłatnie. Nie przypominam sobie, żeby ktoś w państwie, informatyzując jakikolwiek urząd, który świadczy usługi, kazał urzędnikom za własne pensje kupić komputery. Jeżeli państwo chce mieć sprawozdawczość, musi również pokryć jej koszty, bo ze stawki kapitacyjnej nie da się tego zrobić. LR: Jak Pan ocenia rolę Kolegium dla medycyny rodzinnej od chwili, kiedy pojawiła się w Polsce? M.T.: Dobrze, że 15 lat temu znalazła się grupa ludzi, która postanowiła u nas zrobić coś, co istniało już na Zachodzie. Zawsze jest potrzebna grupa takich fana-tyków, która coś dobrego zrobi. Jubileusz, który obchodzi teraz Kolegium, jest pięknym jubileuszem. U lekarzy wywodzących się z Kolegium, a ja również jestem członkiem KLRwP, wice-prezesem w województwie lubuskim idea organizacji znajduje głębokie zrozumienie. Porozumie-nie Zielonogórskie wywodzi się z lekarzy rodzinnych i powstało, broniąc ich interesów. Dowodem na to, że dobrze, iż powstało Kolegium, jest choćby ogromna liczba uczestników kongresu, dowodem docenienia roli Kolegium jest bardzo wielu przedstawicieli władz, którzy słyszą od nas argumenty przemawiające za medycyną rodzinną, nie tylko w interesie korporacyjnym, ale również - przede wszystkim - w interesie pacjentów. Jeżeli będzie wielu dobrze wykształconych, godziwie opłacanych, mających dobrze zorganizowaną pracę lekarzy rodzinnych, to przełoży się to na interes pacjenta. I o to wszystkim tak naprawdę chodzi. Politycy muszą rozumieć, że lekarze rodzinni, tak jak w Unii Europejskiej, gdzie zaliczają się do klasy średniej lub średniej wyższej, za swoją pracę, - w związku z tym, że są wykształceni, świadczą właściwie najważniejsze usługi na świecie, bo ratują zdrowie i życie ludziom - powinni być godziwie opłacani. Nie dziwi więc protest OZZL, z którym Porozumienie Zielonogórskie się solidaryzuje. Postulaty, które zgłasza, są dokładnym powtórzeniem tego, czego domagał się Krajowy Zjazd Lekarzy poprzez swoich delegatów, którzy zebrali się w styczniu w ubiegłym roku. Byli to reprezentanci całego środowiska medycznego w Polsce, również nasi koledzy lekarze rodzinni. PZ ma swoją rolę, Kolegium ma swoją rolę: role te nie są sprzeczne - uzupełniają się. Jesteśmy bardzo zadowoleni, że jubileusz wypadł tak okazale. Jesteśmy usatysfakcjonowani tym, że Kolegium doceniło wkład PZ, przyznając organizacji nagrodę „Złotego Żagla" za pracę, którą wykonujemy. LR- Dziękuję za rozmowę. Rozmawiała Kinga Wiśniewska   Przekroczyć Rubikon Gorący czas w polskiej ochronie zdrowia powtarza się. Prawie co roku przełom grudnia i stycznia to kryzys w podstawowej opiece zdrowotnej, wiosna/lato to czas protestów lekarzy szpitalnych. Także i w tym roku od polowy maja napięcie w polskich szpitalach narasta. W chwili, gdy pisze ten felieton, strajk trwa od miesiąca, a obejmuje już swoim zasięgiem ponad trzysta, to jest blisko połowę szpitali publicznych. Narasta także fala innych przejawów niezadowolenia lekarzy: pikiety, manifestacje uliczne i wreszcie najbardziej dramatyczna broń - zbiorowe wypowiadanie pracy w szpitalach. Na tę ostatnią akcję zdecydowali się lekarze w ponad trzydziestu szpitalach i tam trzymiesięczny zegar już bije. Upowszechnienie się tej akcji, wbrew pozorom, może oznaczać nie tyle upadek polskich szpitali, co raczej nowy etap reformy. Wszak lekarze chcą dalej pracować, ale już jako wolni ludzie, a nie „biali niewolnicy". Już z zewnątrz szpitali oferując w zorganizowany sposób swoje usługi pacjentom, ale także szpitalom, mogą doprowadzić do nowej jakości w polskim systemie ochrony zdrowia. To przekroczenie Rubikonu pracowniczej zależności (z jakimś tam bezpieczeństwem socjalnym, ale bez poczucia bycia panem siebie samego) lekarze podstawowej opieki zdrowotnej, wielu specjalistów ambulatoryjnych oraz większość lekarzy dentystów ma już za sobą. Czy tęsknią za przeszłością? W przytłaczającej większości nie. A zatem, może jest to dobra droga także dla pozostałych kolegów, którzy jak dotychczas trzymają się zatrudnienia trochę z lęku przed nieznanym, a trochę z przyzwyczajenia. Należy bardzo mocno podkreślić, że prywatyzacja usług, a następnie także majątku na zdrowie wychodzi także pacjentom. Niewielu z nich trzeba przekonywać, że w prywatnych placówkach opieka jest lepiej zorganizowana i bardziej komfortowa, a proces diagnozowania i leczenia przebiega sprawniej. Może więc także polskie szpitale muszą przejść podobną ewolucję (czy w obecnych warunkach rewolucję) przekształceń własnościowych: najpierw prywatyzację usług (podpisywanie kontraktów między szpitalem i lekarzami), potem dzierżawę części szpitala lekarzom (wynajmowanie powierzchni i sprzętu oraz łóżek szpitalnych), a wreszcie prywatyzację majątku (sprzedaż fragmentów szpitala chętnym do podjęcia ryzyka własnej, opartej na prywatnym majątku działalności gospodarczej). Może to, co piszę, to fantazja. Ale skoro politycy nie chcą podjąć ryzyka poważnych reform, to może życie samo (z pomocą lekarzy) napisze scenariusz zmian. Sądzę, że ci, którzy te trudne decyzje mają już za sobą, powinni wesprzeć kolegów w ich proteście oraz poszukiwaniu nowych dróg godnego życia i pracy. Prywatnie znaczy bardziej na swoim, ale nie zawsze bezpiecznie i stabilnie. Mogą się ostatnio o tym przekonać lekarze POZ ponownie atakowani przez NFZ o przyjęcie całodobowej odpowiedzialności za swoich podopiecznych. Rozwiązanie tyleż nieludzkie, co nigdzie nie spotykane. Przestrzegam przed pochopnym wzięciem na swe barki tego, co dziś może nęcić niezłą ceną, a jutro zostanie wpisane w podstawowy pakiet, od którego nie ma odwrotu. Jeśli w ogóle nocna pomoc lekarska jest komuś naprawdę potrzebna (mam co do tego poważne wątpliwości), to niech płatnik ją sobie organizuje. To nie jest zadanie lekarza – on ma się skupić na rzeczywistych potrzebach zdrowotnych swoich podopiecznych, które spokojnie można zabezpieczyć w dzień. Konstanty Radziwiłł   Kłamstwa o korupcji lekarzy Każdy z neurochirurgów i kardiochirurgów ratuje kilka istnień ludzkich tygodniowo. Trzymanie ich w areszcie za łapówkarstwo to wyrok śmierci dla pacjentów Czy w służbie zdrowia mamy w ogóle do czynienia z korupcją? Nigdy nie pracowałem u więcej niż jednego pracodawcy, nie miałem prywatnego gabinetu i nie akceptuję przyjmowania pieniędzy bezpośrednio od pacjentów, a jeśli zdarzy się, że pacjent zostawi pieniądze w moim gabinecie, wpłacam je na konto fundacji na rzecz ochrony zdrowia. A jednak w moim gabinecie każdego dnia pojawiają się dziesiątki sytuacji, które obiegowo łączy się z tzw. korupcją właśnie. Czym zatem jest korupcja? Dr Anna Kubiak z Fundacji Batorego pisze: "jednoznacznie jako korupcję możemy potraktować uzależnianie własnej pracy od uzyskania pieniędzy". Zgodnie z tą definicją nieskorumpowana praca powinna być świadczona jedynie za darmo! Uczona nie wyjaśnia, za co pracownik ma się utrzymać. Nie jest też jasne, dlaczego nie uważa za ludzi skorumpowanych dyrektorów banków czy prezesów Fundacji Batorego, którzy przecież zarabiają dużo więcej niż pracownicy ochrony zdrowia. Dr Kubiak nie wyjaśnia też, czy biorąc wynagrodzenie za swoje badania, sama stała się osobą skorumpowaną. Nawiasem mówiąc, to nie ona jest autorką pomysłu o pracy bez pieniędzy - pierwsi wpadli na ten pomysł Marks i Engels. We wszystkich zawodach świadczących usługi dla ludności jest tak, że klient przychodzi, zamawia usługę, negocjuje cenę, otrzymuje usługę i uiszcza opłatę. W przypadku droższych usług (np. naprawy rozbitego samochodu) klient może się ubezpieczyć od wydatku. W każdym zawodzie pracownik ma prawo do wynagrodzenia za wykonaną pracę, prawo do negocjowania wysokości tego wynagrodzenia i do odmowy wykonania pracy, jeśli nie satysfakcjonuje go wynagrodzenie. Te proste zasady nie są przez nikogo kwestionowane w odniesieniu do wszystkich zawodów - z wyjątkiem zawodu lekarza. Dlaczego? Słowo "korupcja" pochodzi od łacińskiego corrumpo , co oznacza: zepsuć, zniszczyć, sfałszować lub przekupić. Z korupcją mamy do czynienia wtedy, gdy urzędnik powołany do realizacji interesu publicznego postępuje wbrew temu interesowi na skutek przekupstwa. Lekarz natomiast - nawet wtedy, gdy żąda od pacjenta dodatkowego wynagrodzenia za czynności, za które płaci jego pracodawca (np. publiczny ZOZ) - jest co najwyżej "dokupywany", ale nie przekupywany. Z przekupstwem mielibyśmy do czynienia wtedy, gdyby lekarz był zatrudniony w celu szkodzenia pacjentowi, a w wyniku przekupstwa pomagał mu, czyli realizował cel przeciwny temu, dla którego został zatrudniony. Z rzeczywistą korupcją mamy do czynienia wtedy, gdy lekarz zatrudniony jako orzecznik w ZUS-ie za łapówkę orzeka inaczej, niż to wynika z jego wiedzy i zobowiązania wobec ZUS-u, np. orzeka o celowości przyznania renty chorobowej człowiekowi zdrowemu. Lekarz nie jest funkcjonariuszem Normalny lekarz nie jest urzędnikiem ani innego rodzaju funkcjonariuszem publicznym. Ja osobiście przez wiele lat byłem takim funkcjonariuszem - byłem bowiem żołnierzem zawodowym, co wiązało się ze świadomym przyjęciem określonych zobowiązań (pełna dyspozycyjność, ograniczenie wolności, gotowość do oddania życia w razie potrzeby itp.) w zamian za określone przywileje (stała kwatera, wcześniejsza emerytura itp.). Byłem też pracownikiem rządu Stanów Zjednoczonych, co wiązało się z podobnymi wymaganiami - musiałem np. podpisać konstytucję USA i zobowiązanie, że nie będę działał na szkodę tego państwa. Normalny lekarz niczego takiego nie robi. Przyrzeczenie lekarskie, które składa, nie jest przysięgą wobec państwa, lecz jedynie wobec własnej korporacji zawodowej. Przyrzeczenie to zobowiązuje go do udzielania pomocy chorym, ale nie do jej udzielania bez zapłaty. To przyrzeczenie czyni zawód lekarza zawodem zaufania publicznego - a więc zaufania, że lekarz będzie zawsze działał w interesie zdrowia swojego pacjenta - ale nie czyni go funkcjonariuszem. Przeciętny lekarz wykonuje tylko jedną funkcję rzeczywiście publiczną - wydaje orzeczenia o niezdolności do pracy, zwane popularnie zwolnieniami lekarskimi. Wydawanie nieprawdziwych orzeczeń jest oczywiście sprzeczne z wieloma zasadami, włączając tu zwykłą uczciwość. Powstaje jednak pytanie, kto płaci lekarzowi za to orzeczenie. Jeśli do lekarza zgłasza się zdrowy, symulując chorobę, kto płaci lekarzowi za udowodnienie symulacji? Otóż tak naprawdę nie płaci mu nikt. A skoro nikt nie płaci, czy ktokolwiek ma prawo nałożyć zobowiązanie? Płatnikiem składki ubezpieczeniowej jest pacjent - i to jego lekarz powinien zadowolić w pierwszej kolejności, aby po raz kolejny zgłosił się do niego po poradę. Nie zadowoli go, udowadniając mu, że próbuje oszukiwać. Są kraje - np. Stany Zjednoczone - w których nie ma instytucji zwolnienia lekarskiego. Zwolnienia chorobowego udziela sobie sam pracownik, zawiadamiając pracodawcę. Odbywa się to w ten sposób, że za każdy rok pracy pracownikowi przysługują dwa tygodnie zwolnienia chorobowego (sick leave ). Pracownik może je wykorzystać w danym roku albo zaoszczędzić na rok następny. Niektórzy w ten sposób mogą sobie uzbierać nawet rok płatnego zwolnienia, inni po dwóch tygodniach choroby zostają bez wynagrodzenia. Lekarz zaś zajmuje się leczeniem, a nie zwalnianiem. Ordynator znacjonalizowany Najbardziej typowa sytuacja, w której pojawia się zarzut "korupcji" lekarza, wygląda tak: pacjent zgłasza się do placówki zatrudniającej lekarza i w związku z wykonaniem usługi wręcza lekarzowi pewną kwotę pieniędzy. Jednak wręczenie pieniędzy ma różny charakter w zależności od tego, czy poprzedza wykonanie usługi, czy następuje po jej wykonaniu jako wyraz wdzięczności. Co więcej, bardzo często pacjent albo wymaga, albo zwraca się o wykonanie dodatkowych czynności specjalnych, które nie wchodzą w zakres usługi rutynowo świadczonej przez placówkę zatrudniającą danego lekarza. Nie jest to sytuacja różna od tej, kiedy zawieramy umowę z przedsiębiorcą budowlanym na budowę domu, a następnie - już w trakcie budowy - zwracamy się z prośbą bezpośrednio do pracownika zatrudnionego przez tego przedsiębiorcę np. o położenie kafelków w łazience i płacimy mu oddzielnie za robociznę. Być może, wykonując nam tę dodatkową usługę, pracownik popełnia wykroczenie w stosunku do swego pracodawcy, ale nie jest to korupcja. W książce "Mercedes-Benz" Paweł Huelle opisuje historię dr. Elefanta, doskonałego neurochirurga, który ma tę wadę, że każe sobie słono płacić za wykonywane operacje. Ostatnio ta historia została zilustrowana aresztowaniem pod podobnymi zarzutami kilku znanych neurochirurgów. W takiej sytuacji nasi domorośli korupcjolodzy krzyczą: przecież neurochirurg operuje w publicznym szpitalu, publicznym skalpelem (choć zdarza się, że skalpel trzeba sobie przynieść) itd. Czy jednak jego ręce i jego talent również są publiczne? Dlaczego nikt się nie dziwi, że gwiazda estrady bierze za godzinny występ kilkadziesiąt tysięcy, choć nie brakuje osób gotowych wystąpić za kilkadziesiąt złotych? Łatwo wyrzucić na zbity pysk dr. Elefanta i zastąpić go byle konowałem, który też będzie operował w publicznym szpitalu publicznym skalpelem. A że skutki jego operacji będą zupełnie inne? Przecież i szpital, i skalpel będą te same. Inna jest sytuacja, kiedy lekarz kontroluje dostęp do deficytowego urządzenia będącego własnością publiczną i czerpie korzyści z umożliwiania tego dostępu, a inna, kiedy tą deficytową wartością są jego osobiste kwalifikacje i talent. Niestety, wydane niedawno orzeczenie Sądu Najwyższego stanowi inaczej. Odnosi się ono do lekarzy pełniących funkcję ordynatorów i uznaje tę funkcję za funkcję publiczną w rozumieniu przepisów o korupcji. Co więcej, uznaje za funkcję publiczną również osobiste wykonywanie zawodu lekarza, a więc udzielanie porad i wykonywanie zabiegów przez takiego lekarza. Na mocy tego orzeczenia lekarz pełniący funkcję ordynatora został znacjonalizowany. Czy więc nie można rozszerzyć tego orzeczenia na sędziów i prokuratorów, którzy też powinni - na analogicznej zasadzie - nieodpłatnie udzielać pomocy prawnej każdemu, kto się zgłosi, i jeszcze ponosić odpowiedzialność za ewentualne błędy w wydanej opinii? Są kraje, w których służba zdrowia finansowana jest z budżetu państwa, a lekarze są funkcjonariuszami państwowymi. Obowiązują ich te same zasady wynagradzania, ta sama odpowiedzialność i przywileje, co sędziów i prokuratorów. Może Sąd Najwyższy wypowie się również w tej sprawie? Łóżka ordynatorskie W odniesieniu do lekarza zatrudnionego w publicznej służbie zdrowia to społeczeństwo i państwo łowią w mętnej wodzie, a nie lekarz. Jeżeli bowiem mówimy o wypełnianiu zobowiązań pracowniczych, to musimy też mówić o zobowiązaniach pracodawcy. Traktowanie zobowiązań jako ulicy jednokierunkowej jest zwykłym oszustwem. Państwo od 50 lat utrzymuje sytuację skandalicznego zaniżenia zarobków w ochronie zdrowia i oderwania ich od wartości pracy świadczonej przez konkretnego lekarza. Wielu pracodawców przez lata nie wywiązywało się z ustawowego obowiązku podwyższenia płac o 203 zł. Czy ktoś poszedł siedzieć za to bezdyskusyjne łamanie prawa? Umowy zawierane z lekarzami są celowo nieprecyzyjne. Jeśli w umowie jest napisane, że za 1000 zł lekarz ma obowiązek przyjąć np. 200 pacjentów, to oznacza, że za przyjęcie 201. pacjenta ktoś musi dodatkowo zapłacić. Tymczasem często dzieje się tak, że NFZ nie płaci za tzw. nadwykonanie kontraktu, choć placówka ponosi koszty z tego tytułu. Nie dość więc, że lekarz pracuje więcej, to jeszcze kreuje dług szpitala. Gdyby jednak tego nie zrobił, naraziłby pacjenta nawet na utratę życia. Gdy zaś to robi, naraża siebie - naraża się na odpowiedzialność za ewentualny błąd podczas wykonywania pracy, za którą nie otrzyma wynagrodzenia. To tak, jakby firma ubezpieczeniowa musiała wypłacić odszkodowanie osobie, która nie wykupiła polisy. W większości przypadków lekarz, który przyjmuje dodatkowe wynagrodzenie, przyjmuje je za swoją pracę, która - co bardzo łatwo udowodnić - wyceniona jest poniżej jej wartości. Dzieje się tak dlatego, że społeczeństwo i jego agenda, jaką jest NFZ, uważają, że nie muszą płacić prawdziwej wartości za pracę lekarza.   Zanim nastały czasy realnego socjalizmu, rozwiązywano ten problem za pomocą tzw. łóżek ordynatorskich. Rozwiązanie to, przejęte z Niemiec, do dziś funkcjonuje w wielu krajach zachodnich. Właściciel szpitala, nie mogąc zapłacić dobremu ordynatorowi wystarczająco dużo, dzieli się z nim zyskami, oddając np. 10 proc. łóżek na oddziale dla prywatnych pacjentów ordynatora. Za prawo do zysków z tych łóżek ordynator zobowiązuje się leczyć po niskiej cenie chorych na pozostałych 90 proc. łóżek (dzieląc się zyskiem ze "swoich" łóżek ze współpracownikami). Może jest czas, by przywrócić to rozwiązanie, które oficjalnie funkcjonowało w Polsce do 1950 r. Możliwość łączenia publicznego z prywatnym w ochronie zdrowia nigdzie nie jest uważana za korupcję. Ile kosztuje talent? Wynagrodzenie lekarza powinno być pochodną wysiłku, czasu i własnych pieniędzy włożonych w zdobycie wiedzy niezbędnej do wykonywania pracy, posiadanego talentu oraz odpowiedzialności za ryzyko związane z niepowodzeniem. Dla każdego lekarza wiedza zdobyta na studiach to zaledwie początek - dla niżej podpisanego to 5, może 10 proc. wiedzy wykorzystywanej na bieżąco. Całą resztę zdobywa się już po studiach, na ogół poza godzinami pracy. Co więcej, za tę dodatkową wiedzę trzeba zapłacić. Dziś niemal wszystkie kursy dla lekarzy są płatne (kilkaset i więcej złotych) - należy je więc traktować jako indywidualną inwestycję, która musi się zwrócić. Dochody lekarza muszą uwzględniać środki, które wkłada on w aktualizację swojej wiedzy. Tak dzieje się w większości krajów, ale nie w Polsce. Są także indywidualne różnice w talencie. Medycyna ma swoje gwiazdy i swoich wirtuozów. Proszę mi wskazać legalny sposób wynagradzania za ten talent. Wreszcie - sprawa odpowiedzialności. Jeżeli lekarz ma odpowiadać za błąd przy wykonywaniu czynności, za którą w ogóle nie otrzymał wynagrodzenia lub otrzymał symboliczne 2 zł za poradę, to jego praca nie ma sensu. Ponoszone ryzyko i odpowiedzialność muszą być powiązane z wynagrodzeniem. W razie zniszczenia samochodu firma ubezpieczeniowa wypłaca maksymalnie dziesięciokrotność wpłaconej składki. Może przyjąć podobną zasadę dla lekarzy? Odszkodowanie za błąd wynosiłoby maksymalnie dziesięciokrotność wynagrodzenia otrzymanego za wykonanie danej pracy. Jeśli lekarz otrzymał 2 zł za poradę, ale nie rozpoznał jakiegoś poważnego zagrożenia dla zdrowia pacjenta, to płaciłby odszkodowanie 20 zł. Prezent, gest przyjaźni W opiece medycznej zawsze będą istniały sytuacje wymagające dodatkowego wynagrodzenia. Ot, choćby taka: do lekarza zgłasza się chory leczony przez innego lekarza w celu uzyskania tzw. drugiej opinii. Należy dążyć do zalegalizowania tych dodatkowych wynagrodzeń - tak by lekarz mógł je zgłosić i zapłacić od nich podatek - zamiast posyłać prokuratorów do szpitali. Penalizacja dodatkowych wynagrodzeń będzie miała tylko ten skutek, że chory wymagający pomocy, która nie mieści się w przyjętym schemacie, nie uzyska tej pomocy. Wielu lekarzy woli bowiem nie zarobić, ale się nie narażać. Czymś innym są prezenty. Właśnie w celu przeciwdziałania zarzutom korupcji w PRL wykształcił się zwyczaj dawania lekarzom przedmiotów nietrwałych (czyli takich, których otrzymanie nie stanowiło trwałego wzbogacenia się) - kwiatów, alkoholu, czekoladek, kawy - dla okazania wdzięczności. Potrzeba jej okazania jest potrzebą pacjenta, a nie lekarza. Jeżeli chcemy, aby lekarz był naszym przyjacielem, to traktujemy go jak przyjaciela, a przyjaciołom daje się prezenty. Tak dzieje się na całym świecie. Czy nikt w Polsce nie oglądał filmu o amerykańskim gangsterze, który darowuje swojemu psychiatrze fontannę w prezencie ślubnym? Czy w ogóle można się komuś odwdzięczyć za uratowanie życia, co jednak się lekarzom czasem udaje? Chmielnicki mógł się odwdzięczyć Skrzetuskiemu za uratowanie życia, ale pacjent ma znikome szanse uratować życie lekarzowi. Z własnej praktyki mogę powiedzieć, że znakomita większość otrzymanych przeze mnie prezentów nie była mi do niczego potrzebna - poza tym, że była symbolem tego, iż ktoś docenił wysiłek włożony w walkę o jego zdrowie i życie. Podczas śmiertelnej choroby mojej Matki zajmowali się nią niemal wyłącznie lekarze, którzy sami wiele mi zawdzięczali. A jednak czułem się bardzo zobowiązany - nawet nie za ich profesjonalizm czy wysiłek, ale przede wszystkim za życzliwość, za to, że Matka mogła się pozbyć w tych strasznych chwilach poczucia strachu, wiedząc, że cudu nie da się zrobić, ale wszystko, co można zrobić, zostanie zrobione. I sam dałem lekarzom drobne upominki - z potrzeby serca. Pojawia się tu dodatkowy problem: jak wręczający "dowód wdzięczności" potraktuje odmowę jego przyjęcia. Przed laty zostałem poproszony do mieszkania sąsiadki, która zaniemogła. Zbadałem tę kobietę i stwierdziłem, że najprawdopodobniej ma guz w dolnym odcinku kręgosłupa, który uciska rdzeń kręgowy i nadaje się do usunięcia. Wychodząc z jej mieszkania, kategorycznie odmówiłem przyjęcia jakichkolwiek pieniędzy. Podałem natomiast adres placówki, do której chora powinna jak najszybciej się zgłosić, włącznie z nazwiskiem neurochirurga. Kobieta nigdy więcej nie poprosiła mnie o poradę. Od czasu do czasu widywałem tylko karetkę na podwórku. Potem sąsiadka zmarła. Jej partner zaczął pić na umór i także zmarł trzy tygodnie później. Po paru miesiącach moja żona poznała z ust dozorcy drugą stronę tej historii. Otóż kiedy sąsiadka zaniemogła, "poproszono samego sławnego docenta Jędrzejczaka, który stwierdził, że jest tak źle, że nawet nie wziął pieniędzy". W związku z tym nie porozumiewano się już z nikim więcej - wzywano jedynie pogotowie, aby podać środek przeciwbólowy. Skazani pacjenci Osobnym problemem jest przetrzymywanie w areszcie za łapówkarstwo lekarzy wykonujących zabiegi ze wskazań życiowych - neurochirurgów i kardiochirurgów. Ich pobyt w areszcie oznacza niczym nieuzasadniony wyrok śmierci dla pacjentów. Każdy z tych specjalistów ratuje bowiem kilka istnień ludzkich tygodniowo. Nawet jeśli uznamy, że ich "łapownictwo" zasługuje na karę, trudno zrozumieć sens, w imię którego społeczeństwo rękami swoich funkcjonariuszy pozbawia ratunku ludzi czekających na zabiegi. W sensie moralnym działanie funkcjonariuszy publicznych trzeba określić jako zbrodnicze, nawet jeśli nie ma na to żadnego paragrafu. Jeśli zachodzi obawa mataczenia przez oskarżonego lekarza, to przecież taniej byłoby wyznaczyć funkcjonariusza, który będzie go pilnował. Pojawia się też pytanie: czy chodzi o wyeliminowanie takiego lekarza ze społeczeństwa, czy o spowodowanie, aby leczył on nadal, nie przyjmując łapówek? Zakładając, że rządzący mają minimum rozsądku, trzeba jednak przyjąć to drugie. Jeśli społeczeństwu nie podoba się obecna sytuacja w zakresie sposobu wynagradzania pracowników ochrony zdrowia - włącznie z tzw. korupcją - to powinno wynegocjować z reprezentantami zawodów medycznych inny system wynagradzania (w tym system honorariów). Takiego systemu nie ma i nikt nawet nie próbuje go stworzyć. Dopiero kiedy zostanie zdefiniowane, co i w jakim zakresie jest zgodne z prawem i zdrowym rozsądkiem, będzie można określić, co jest wynagrodzeniem (i kto płaci jaką jego część), co jest prezentem, a co korupcją. Co jest wykroczeniem, co przestępstwem karnym, co przestępstwem podatkowym, a co przejawem normalnych stosunków międzyludzkich. * Prof. dr hab. Wiesław Wiktor Jędrzejczak - ur. 1947, szef Katedry i Kliniki Hematologii, Onkologii i Chorób Wewnętrznych Centralnego Szpitala Klinicznego Akademii Medycznej w Warszawie. Krajowy konsultant ds. hematologii. W 1985 r. wykonał pierwszy udany przeszczep szpiku w Polsce. Światowy autorytet w dziedzinie hematologii, autor ponad 160 prac naukowych, autor lub współautor 22 książek. W marcu br. oskarżony przez "Dziennik" o spowodowanie śmierci pacjenta wskutek eksperymentu medycznego - zespół ekspertów powołany przez ministra Zbigniewa Religę uznał ten zarzut za bezzasadny.     Zdrowie   „Szanowne zdrowie-nikt się nie dowie…” Ta maksyma do dziś aktualna, Może posłużyć wszystkim wtajemniczonym, Którzy na zdrowiu dobrze się znają.   Nie choruj-trzymaj się w zdrowiu, Zażywaj zdrowej żywności i sportu Chodź na zabiegi, pomagaj chorym, Będziesz na ciele i umyśle zdrowym.   To nie jest takie proste… Zgłoś się do rodzinnego lekarza… Tam otrzymasz skierowanie do specjalisty, Długa kolejka i czas oczekiwania.   Specjaliści dwoją się i troją… Ilu chorych przyjąć mają. Zmęczenie fizyczne i psychiczne Daje o sobie znać po 3-4 godzinie.   Cała służba zdrowia jest ciężko chora Brak funduszy na leczenie, Brak sprzętu diagnostycznego, Stare, wysłużone aparaty, wymagają nowego.   A nowe nie nadchodzi w czasie, Toporni decydenci nie martwią się wcale. Czy umrze 10, czy nawet setki Im w głowie intratne, dobre stołki.   Służba zdrowia może poczekać. Bo słaby i chory nie ma przebicia Nie będzie strajkował bo brak siły Tylko cierpliwie czeka swej godziny.   Wszystko na głowie mili panowie Grunt, że się kręci machina zdrowia Cóż tam lekarze z marnymi pensjami Wyjadą na zachód, leczyć za dolary.   A który nie chce opuścić sadyby Niech skomle u drzwi, żebrząc o godziny Nie będzie się martwić minister maruderem Który ma wyżyć za średnią, być zerem.   Dziwi się cały resort medyków Jak można służyć z oddaniem i wiedzą Kiedy zakłady są zadłużone, Brak pieniędzy na wyżywienie.   O pościeli nie ma dyskusji Bo zmartwień o leku jest wiele Brak zastrzyków, czy leków I pomocy Które ratują życie chorego.   Chora jest służba zdrowia Chore szpitale, chorzy lekarze Chore przychodnie, chore fundusze. Wszystko na głowie staje ministrze.   Ja się dziwię-dlaczego jest źle Jak rozkwit kraju ma się wspaniale Jak hołdy pod niebo wznoszą się Jaką to zasługę pisowcy mają.   A zdrowie kuleje, u ciebie i u mnie Kolejki do lekarza b. długie. Miesiące mijają o poprawę trudno Więc strajki ogłaszamy, bo nudno.   Najbardziej zaszkodziły sł. zdrowia Wypowiedzi ministra sprawiedliwości. Który podkopał autorytet lekarzom Oraz wstrzymał transplantacje.   To te oskarżenia, bez sądów, wyroków To jawna napaść na transplantologów. Któż kiedykolwiek podpisze zgodę, Na wypadek śmierci, oddać choćby wątrobę.   Kto zaufa bezgranicznie lekarzowi. Kiedy usłyszy: „ten pan już nigdy nie będzie zabijał” Ogarnia mnie coraz większy smutek Na wieść o bezprawiu w IV RP.   Pozwolę sobie zacytować na koniec: „Szanowne zdrowie, nikt się nie dowie, Jako smakujesz, aż się zepsujesz”. Więc bądźmy dobrej myśli, czekajmy lepszej ministra maksymy.   Zlikwidować fundusze, bo one zżerają Ogromne sumy na egzystencję Biur, budynków, stołków, posadek Bez nich służba zdrowia da sobie radę.   Danuta Kuźniar   Kazimierz Z. Sowa DLACZEGO LEKARZE MAJĄ RACJĘ Szkoda, że dzisiejsi najwięksi nawet przeciwnicy PRL-u i jego pozostałości w III RP widzą i zwalczają wtórne cechy i następstwa tamtego systemu (patrz np. polowanie na agentów bezpieki z przed 30 i więcej lat), a nie potrafią dostrzec ciągle obowiązujących w Polsce – i to w sektorze publicznym – jego konstytutywnych elementów. Najlepszym przykładem jest współczesny polski system płac w tzw. sferze budżetowej będący kontynuacją systemu obowiązującego w PRL, a nawet stanowiący jego pogorszoną wersję. Obecna sytuacja płacowa w całym prawie sektorze publicznym jest prostym następstwem dwóch co najmniej zaniedbań będących udziałem wszystkich pokomunistycznych rządów III RP z aktualnym rządem włącznie, co silnie wiąże go z III RP właśnie. Po pierwsze, nie przeprowadzono żadnej reformy systemu płac (w przeciwieństwie do reformy cen) uwzględniającej fundamentalne zmiany, które zaszły w Polsce w latach 1989/1990. Mówię tu, oczywiście, cały czas o płacach w sektorze publicznym, bo sektor prywatny rządzi się własnymi prawami (chociaż płace w sektorze publicznym były na początku lat 90. swoistym punktem odniesienia dla sektora prywatnego). Nie poprawiono przede wszystkim patologicznej struktury płac, która polegała na zaniżeniu wynagrodzeń pracowników umysłowych w stosunku do wynagrodzeń pracowników fizycznych, co stanowiło kopię systemu sowieckiego i wynikało wprost z marksistowskiej teorii wartości (uważano, że jedynie praca fizyczna tworzy wartość). Tak więc praca wszystkich pracowników umysłowych była w realnym socjalizmie poważnie niedopłacana, co było głęboko społecznie niesprawiedliwe i stanowiło pozostałość po ideologii walki klas. Po wtóre, mało kto dzisiaj pamięta, że płaca robocza w Polsce Ludowej nie była ekwiwalentem za wykonaną pracę, ale stanowiła tylko tę jego część, która miała być przeznaczona na tzw. konsumpcję indywidualną. Pozostała część tego ekwiwalentu przekazywana była na tzw. fundusz spożycia zbiorowego, zakładano bowiem, że w systemie socjalistycznym spora część potrzeb obywateli zaspokajana będzie w formie zbiorowej przez państwo. Dla przykładu: zakładano, że obywatele nie będą jeździć prywatnymi samochodami lecz środkami komunikacji zbiorowej, więc bilety tramwajowe, autobusowe i kolejowe były śmiesznie tanie, bo finansowano je właśnie z funduszu spożycia zbiorowego, ale za to samochody osobowe były horrendalnie drogie. Obok funduszu spożycia zbiorowego państwo tworzyło, też w znacznym stopniu kosztem zaniżania płac, inne fundusze (akumulacyjny, inwestycyjny) gdyż było ono, rzecz jasna, monopolistycznym inwestorem. Obywatel (pracownik) mógł być jedynie indywidualnym konsumentem, i to tylko tych dóbr, które były dopuszczone do konsumpcji indywidualnej. Ale warto dodać, że z tego właśnie powodu w latach pięćdziesiątych płace robocze zostały zwolnione z podatku. Płace robocze w III Rzeczpospolitej stanowią kontynuację płac obowiązujących w PRL, ale, jak wiadomo, nikt dzisiaj nie mówi o jakimś funduszu spożycia zbiorowego (chociaż niektóre zakłady pracy należące do sektora publicznego kontynuują socjalistyczną tradycję tzw. funduszu socjalnego, fundując pracownikom bony towarowe i dopłaty do wczasów). Tak więc przynajmniej część środków przeznaczanych na tamten fundusz powinno było zostać zwrócone pracownikom w postaci wzrostu płac. Różnica jest jeszcze taka, że obecne płace obłożone są podatkiem i to najwyższym wśród wszystkich krajów pokomunistycznych. Płace w służbie zdrowia i w szkolnictwie, by tylko te dwie najbardziej upośledzone grupy zawodowe wymienić, były w PRL i są w III RP rażącą niesprawiedliwością. Wszystkie pokomunistyczne rządy były ślepe i głuche w tej żenującej kwestii pomimo wielu głosów krytycznych i skarg pracowników. Jeżeli były jakieś wyjaśnienia, to m.w. takie: nie ma o czym mówić, bo nie ma pieniędzy. Ulegano jedynie tym grupom zawodowym, które stosowały bezwzględne naciski, a nawet awanturniczą przemoc (bitwy górników pod URM). Sytuację zmienił dopiero w 2006 roku bezwzględny strajkowy protest zdeterminowanej grupy lekarzy. Okazało się, że podwyżki wprowadzić można i to nawet stuprocentowe, bez zwiększania deficytu budżetowego! (Chociaż po przeprowadzeniu pierwszego etapu podwyżek władze jakby zaczęły żałować swoich obietnic). I uwaga ostatnia. Dopóki płace lekarzy nie zostaną w Polsce radykalnie podniesione do poziomu odpowiadającego p r o p o r c j o m płac w zachodnich gospodarkach rynkowych, brutalne policyjne zwalczanie tzw. „korupcji w służbie zdrowia” pozostanie niemoralne i po prostu niemądre. Niemoralne dlatego, że tak niskie opłacanie pracowników o najwyższych kwalifikacjach zawodowych i najwyższej odpowiedzialności oraz równoczesne uniemożliwianie im poprawy sytuacji materialnej w dostępny dla nich – i społecznie akceptowany – sposób jest głębokim cynizmem. Niemądre natomiast dlatego, że działanie to nie może przynieść zadawalającego rezultatu, a jedynie ośmiesza tych, którzy je wymyślili. Lanckorona, maj 2007 r.  Dziatkowiak: Ja też popełniłem wiele 'morderstw' Dziatkowiak: Ja też popełniłem wiele 'morderstw' Bogdan Wróblewski 2007-03-19, ostatnia aktualizacja 2007-03-19 09:37 Jedna ze sław polskiej kardiochirurgii, nauczyciel i wychowawca dr. Mirosława G., przerywa milczenie. Broni lekarza ze szpitala MSWiA aresztowanego pod zarzutem korupcji oraz zabójstwa pacjenta     Fot. Paweł Ulatowski / AG PROF. ANTONI J. DZIATKOWIAK Kardiochirurg, 76 lat, emeryt. Od 1979 r. przez 22 lata kierował Instytutem Kardiologii i Kliniką Chirurgii Serca Naczyń i Transplantologii AM w Krakowie. Od 2002 r. był konsultantem ds. kardiochirurgii szpitala MSWiA w Warszawie ZOBACZ TAKŻE Zadanie dla rządu: odzyskać przeszczepy (24-03-07, 00:00) Dziatkowiak: Ja też popełniłem wiele "morderstw" (19-03-07, 11:03) Trudny charakter dra Mirosława G.  (18-02-07, 23:00) CBA zbiera dowody na kardiochirurga  (17-02-07, 00:00) Prof. Antoni J. Dziatkowiak: Milczałem, bo mogę być postrzegany jako strona w jego sprawie. Milczałem też, bo od 2002r. byłem konsultantem medycznym ds. kardiochirurgii w szpitalu MSWiA. Złożyłem rezygnację z tej funkcji. Nie chcę przesądzać o winie lub braku winy Mirosława G., to rzecz sądu. Ale postanowiłem go bronić. Uważam, że przygotowano i wywołano tę aferę, by mieć powód do zwolnienia dyrektora szpitala doc. Marka Durlika oraz skonfliktować społeczeństwo ze światem lekarskim przed planowanym na wiosnę strajkiem lekarzy. Bogdan Wróblewski: Jak się ma do tej tezy 40 zarzutów: korupcji, mobbingowania lekarzy z kliniki i ten najpoważniejszy - zabójstwa pacjenta, które prokurator stawia dr. Mirosławowi G.? - Po kolei. Jeżeli minister sprawiedliwości i prokurator generalny Zbigniew Ziobro bez wyroku sądowego zarzuca publicznie lekarzowi zabójstwo, czym skazuje go na zawodową śmierć, to jest to nadużycie stanowiska i bezprawie. Był to spektakl na zamówienie, by wykazać wątpliwy sukces CBA. Nie można wykluczyć, że min. Ziobro, skazując publicznie dr. G., zemścił się na lekarzach. Może ma uraz w związku ze śmiercią ojca, któremu z powodu zawału serca wykonano w 2006 r. w Krakowie udrożnienie zamkniętej tętnicy wieńcowej, po którym zmarł. Takie jest ryzyko powikłań zawału. Mimo to wszczęto prokuratorskie śledztwo przeciwko dwóm lekarzom z podejrzeniem spowodowania śmierci pacjenta. To może być drugie dno tej sprawy. Niejedyne. Bo przede wszystkim chodziło o znalezienie haka na dyrektora szpitala MSWiA. Po co? - Dr Mirosław G. w 2001 r. objął stanowisko kierownika kliniki wtym szpitalu po prof. Zbigniewie Relidze. Przed przyjęciem dr. G. dyr. Durlik pytał mnie o jego trudny charakter. "Czy p. dyrektor chce wyjść za niego za mąż? Czy też chce pan mieć znakomitego kardiochirurga? Bo ja nie znam wybitnych kardiochirurgów z łatwym charakterem. To nie jest specjalność dla mięczaków" - odpowiedziałem. Błąd dr. G. polegał na tym, że chciał być w Warszawie świetnym chirurgiem, lepszym od innych. A już w1988r. wKrakowie złamał monopol prof. Religi na przeszczepy serca w Polsce. Prof. Religa czuł się dotknięty. Nie jest w porządku, że w tej sprawie agencja rządowa, CBA i prokurator generalny zwrócili się do innego członka rządu, ministra zdrowia prof. Religi o opinię. Dramat kardiochirurgów polega na tym, że niektórzy popełniają grzech pychy. Czy grą ambicji można wytłumaczyć zarzut zabójstwa? - Zarzut zabójstwa jest absurdalny. Gdyby przyjąć te kryteria, które przyjmuje prokurator w przypadku dr. G., to ja popełniłem wiele "morderstw". Bo operowałem chorych, którzy nie mieli szans przeżycia kilku dni i niektórzy z nich zmarli. Ale większość żyje! W takich przypadkach, gdy pacjent jest w skrajnej niewydolności krążenia i nie bardzo wiadomo, czy ma obrzęk płuc, czy ma zapalenie płuc [prokuratura uzasadnia zarzut zabójstwa dopuszczeniem do operacji pacjenta z zapaleniem płuc], decyzja jest bardzo trudna. Jeżeli lekarz nie wykonałby przeszczepu, a chory by zmarł, mógłby zostać posądzony o zaniechanie. Ocena wskazań do przeszczepu jest oparta na doświadczeniu i wiedzy, a dr G. przeszczepił 332 serca. Kardiochirurgia to specjalność balansująca na granicy ryzyka śmierci operowanych chorych. Przeciwko dr. G. zeznają lekarze z jego kliniki. Min. Ziobro mówił, że to oni zawiadomili CBA. - Mirek, gdy objął po Relidze klinikę, zastał tam stan lenistwa i nieróbstwa. A wywodzi się z mojej szkoły, gdzie dyscyplina jest jak na okręcie wojennym - nie jest to lubiane, ale jest skuteczne, a chorzy czują się bezpieczniej. Na początku nie miał z kim pracować. Nie było żadnego lekarza ze specjalizacją z kardiochirurgii, musiał sam operować, a w nocy nadzorować zabiegi pooperacyjne. Zespół nie był przygotowany do wykonywania operacji codziennie, a zmuszanie do systematycznej, często w nocy, pracy nie podobało się niektórym sfrustrowanym asystentom. Wiem, że kiedy po raz kolejny zastał w dyżurce asystentów oglądających serial TV, przeciął nożyczkami przewód elektryczny, tak że poraził go prąd. Konflikty były, bo musiały być, jeśli się kogoś zmuszało do pracy. Ale wiem też, że ci lekarze, którzy na niego donosili, nie spodziewali się, że zostanie oskarżony o zabójstwo. Takiego obrotu sprawy nie przewidzieli. Osią zarzutów wobec G. jest lista łapówek według prokuratury przyjętych za przyspieszanie zabiegów lub "należytą opiekę lekarską". - Nie przysięgnę, czy Mirek po zabiegu czegoś nie wziął. Ale jeżeli pan znajdzie w Polsce lekarza zabiegowca, który przysięgnie, że nigdy po operacji nie wziął nic w dowód wdzięczności, to trudno mi będzie w to uwierzyć. Ja mogę się przyznać, że po operacji chirurgicznej dałem lekarzowi w prezencie obraz. Czy to jest przestępstwo? To kwestia obyczajowości, która się nie zgadza z obecną definicją korupcji. Według prof. Juliusza Makarewicza, twórcy przedwojennego kodeksu, korupcją jest "domaganie się nienależnego świadczenia za wykonanie czynności w ramach pełnionego obowiązku albo stanowiska". Korupcją jest więc uzależnienie leczenia od pieniędzy albo domaganie się ich w trakcie leczenia. W tej chwili szuka się haka na Mirka w każdy możliwy sposób. Mam informację z Krakowa, że CBA dociera do rodzin osób, którym przeszczepił serce, i prosi: "Niech się państwo zastanowią, czy czegoś nie daliście lekarzowi?". Jeżeli tych ludzi wezwie sąd, to się wszystko rozsypie. Wraca Pan ze zjazdu Klubu Kardiochirurgów Polskich. Jaka jest ocena zarzutów wobec dr. G.? - Klub złoży do władz prośbę o zwolnienie z aresztu dr. G. Jesteśmy oburzeni czarnym PR wobec lekarzy. Skutki już są. Lekarze boją się operować chorych z wysokim ryzykiem i w stanach ekstremalnych, a chorzy i ich rodziny podejrzewają lekarzy o najgorsze. W lutym i marcu liczba przeszczepów serca spadła. Boją się podejmować decyzje lekarze kwalifikujący chorych do transplantacji serca, boją się specjaliści orzekający śmierć mózgową dawców narządów, koordynatorzy i lekarze z ośrodków transplantacyjnych. W wyniku nagonki na lekarzy niepotrzebnie umierają chorzy.   "Pozostajemy wolnymi ludźmi, szukamy satysfakcjonującej nas pracy"   Witamy! Jesteśmy lekarzami byłego Oddziału Kardiologii SP Szpitala Wojewódzkiego w Gorzowie Wielkopolskim. Bardzo prosimy o opublikowanie na Portalu Esculap poniższego tekstu, opisującego zdarzenia, które ostatnio miały miejsce w szpitalu w naszym mieście. Uważamy, że ogólnodostępne media dość skąpo informują swoich odbiorców o sytuacji w ochronie zdrowia, co jest zrozumiałe. Wydaje się nam jednak, że fakty, które przedstawiamy, mogą zainteresować lekarzy. Tekst podpisany jest naszymi nazwiskami i bierzemy za niego pełną odpowiedzialność. Dziękujemy i pozdrawiamy Lekarze z byłego Oddziału Kardiologii w Gorzowie Wielkopolskim ------------------------------------------------------------------------------------ Szanowni Państwo! Z pewnością z doniesień publikatorów wiecie, iż od 14.02.2007 nie działa Oddział Kardiologii w Gorzowie Wielkopolskim. W związku z pojawiającymi się w mediach niepełnymi informacjami dotyczącymi tej sprawy tą drogą pragniemy przedstawić fakty. 23.11.2006 roku podpisaliśmy z Dyrekcją Szpitala angaże obowiązujące do 31.12.2006, jednak z klauzulą, że w 2007 warunki wynagrodzenia nie ulegną pogorszeniu. Stwierdzenie to oznacza, że w 2006 roku otrzymaliśmy TYLKO JEDNĄ podwyżkę wynagrodzenia i podpisaliśmy (z dwoma wyjątkami) jeden aneks zmieniający wysokość uposażenia. Nie jest prawdą wielokrotnie powtarzane przez Dyrektora Szpitala, Pana Wojciecha Martulę twierdzenie, jakoby kardiolodzy "wyszantażowali sobie dodatkową podwyżkę”. 23.01.2007 Dyrektor Szpitala, W. Martula jednostronnie aneksem do umowy o pracę zmienił każdemu z nas jej treść w części dotyczącej wynagrodzenia, obniżąjąc je o ok. 20%. Żaden z lekarzy Oddziału Kardiologii nie zaakceptował nowych warunków pracy i zgodnie z Kodeksem Pracy dla wszystkich z nas rozpoczął się ustawowy trzymiesięczny okres wypowiedzenia-co oznacza, że powinniśmy otrzymywać pobory w dotychczasowej wysokości. Mimo to, 10.02.2007 na nasze konta wpłynęły zaniżone wynagrodzenia. Pomimo wystosowanych do Dyrekcji wezwań o zapłatę Szpital uchylił się od wypłaty brakującej części wynagrodzenia. Dyrekcja Szpitala, NFZ, Urząd Marszałkowski w osobie wicemarszałka lek.med. Elżbiety Płonki nie podjął żadnych kroków w celu rozwiązania konfliktu. Po konsultacjach z niezależnymi prawnikami, w dniu 12.02.2007 powiadomiliśmy Wojewodę, Urząd Marszałkowski, NFZ oraz Dyrekcję Szpitala o realnej groźbie braku obsady lekarskiej na Oddziale Kardiologii z powodu rozwiązania przez nas umów o pracę w trybie natychmiastowym (art.55 kp).Mimo to, nadal nic nie uczyniono, aby problem rozwiązać. Przeciwnie, Dyrektor Wojciech Martula na łamach lokalnej prasy wielokrotnie stwierdzał, że: cyt. "kardiolodzy są mi niepotrzebni" i publicznie, w lokalnej telewizji zobowiązywał się do zapewnienia opieki kardiologicznej na odpowiednim poziomie. W zaistniałej sytuacji 14.02.2007 wszyscy lekarze Oddziału rozwiązali umowy o pracę przywołując art. 55 kp. Dwóch lekarzy dyżurnych pozostało na Oddziale do godziny 7.35 następnego dnia, kiedy to spodziewali się zdać dyżur i przekazać opiekę nad Chorymi obiecywanym przez Dyrektora Martulę kardiologom. W godzinach popołudniowych zamiast obiecywanego "autobusu kardiologów" na oddziale zjawił się Dyrektor Martula, który podjął decyzję o ewakuacji - do czego nie miał uprawnień. Lekarze dyżurni odmówili kwalifikacji chorych do transportu. W ich "zastępstwie" mieli to uczynić anestezjolodzy i interniści, którzy także nie podjęli się takiej roli. Wobec takiego rozwoju zdarzeń, Dyrektor Martula-dr n. med. specjalista urolog- osobiście rozpoczął kwalifikację chorych do przewozu. Żaden z Chorych nie wyraził na to zgody, ewakuacja została odwołana, puste karetki odjechały tam skąd przybyły ( ca. 150 km w jedną stronę). Przybyłe rodziny wystosowały protest. Poza tym "incydentem" NA ODDZIALE NIE POJAWIŁ SIĘ ŻADEN "obcy" LEKARZ do godziny 9.35 dnia 15.02.2007, kiedy Oddział przejął na ustne polecenie Dyrektora Ordynator Oddziału Anestezjologii. W dniu 15.02.2007 wszyscy lekarze Oddziału Kardiologii przebywali na terenie szpitala. Ok. godz. 10.00 od dziennikarzy dowiedzieliśmy się, że na OIOM od godzin porannych znajduje się Pacjent po NZK, we wstrząsie kardiogennym w przebiegu świeżego zawału serca. Znajdując się w stanie wyższej konieczności, wykonaliśmy u Pacjenta zabieg w Pracowni Hemodynamiki. W tym czasie nie łączyły nas z naszym byłym Pracodawcą żadne stosunki pracy, zabieg wykonano za 1 grosz na umowę zlecenie.. 16.02.2007 do Gorzowa przyjechał na nasze zaproszenie Pan Profesor Marian Zembala, Dyrektor Śląskiego Centrum Chorób Serca w Zabrzu, oraz Pan Docent Mariusz Gąsior, którzy podjęli się mediacji. W rozmowach brali także udział : Dyrektor Lubuskiego Oddziału NFZ Pani Helena Hatka, Wicemarszałek Sejmiku lek. med. Elżbieta Płonka. Po osiągnięciu kompromisu mediatorzy odjechali. W czasie drukowania Protokołu Uzgodnień Dyrekcja zmieniła zapisane ustalenia w części dotyczącej wynagrodzeń. Takiego Porozumienia nie mogliśmy zaakceptować. Mimo to bardzo chcieliśmy dotrzymać słowa danego Panu Profesorowi M. Zembali, że oddział będzie pracował i zaproponowaliśmy Dyrektorowi naszą pracę na zasadach wolontariatu. Odmówił wydania na to zgody, wobec czego czujemy się zwolnieni z danego Profesorowi przyrzeczenia. STATUS PRAESENS: 1. Oddział Kardiologii zamknięty " na głucho" i zaplombowany. 2. NFZ wypowiedział Szpitalowi umowę-w terminie do dwutygodniowym ( kontrakt Kardiologii stanowił ok. 10% całego kontraktu Szpitala z NFZ i był wypracowywany na 38 łóżkach przez 12 lekarzy. Cała "załoga" Szpitala liczy ok. 2100 pracowników , w tym stu kilkudziesięciu lekarzy, oraz 184 funkcyjnych związkowców). 3. W Prokuraturze toczą się postępowania w związku za złożeniem doniesień przez Dyrektora Martulę, rodziny Pacjentów oraz przez nas o podejrzenie popełnienia przestępstwa w związku z narażeniem życia i zdrowia Pacjentów. 4. W Sądzie Pracy niebawem rozpocznie się proces przeciw naszemu byłemu Pracodawcy -wykorzystujemy tryb art. 55 kp. 5. Pozostajemy wolnymi ludźmi, szukamy satysfakcjonującej nas pracy. Konrad Łukawski, Wiesław Supiński, Anna Szulowska, Anna Jarocka, Mariusz Truszczyński   Nadawca: Stary anestezjolog (uczestnik strajków w latach 90.) - Data: 2007-02-19 09:24 Koledzy i Koleżanki - trzymajcie się, jesteśmy z Wami!!! Bardzo chciałbym poznać nazwiska kolegów, których dyr Martula skutecznie namówiłby do zastępstwa na zamkniętym oddziale. Nota bene: krew mnie zalała, gdy w telewizyjnej relacji zobaczyłem pielęgniarkę z tego oddziału - biedactwo mówiło zbolałym głosem, że ono chce tu pracować i nie chciałoby, żeby oddział został zamknięty - w domyśle: przez tych wstrętnych lekarzy, którzy chcą pieniędzy, nie mogą pracować inni pracownicy i pomagać chorym. Apeluję do pozostałych lekarzy ze szpitala w Gorzowie o wsparcie protestujących Koleżanek i Kolegów (nie dajcie się wciągnąć w dzielenie środowiska!), a wszystkich polskich kardiologów, aby nie ważyli się teraz wykorzystywać okazji i zatrudniać w tej placówce. Niestety, wydaje się, że obecnie jedyną, skuteczną formą protestu są MASOWE ZWOLNIENIA Z PRACY LEKARZY. Brawa dla Kolegów i Koleżanek z Gorzowa (zawsze myślałem, że w tym zawodzie tylko anestezjolodzy mają jaja, a tu niespodzianka - doszli jeszcze rodzinni i (niektórzy) kardiolodzy, a gdzie reszta??).       Numer 31/06, strona 26 Śląski układ zdrowotny Służba Zdrowia. Kilkumiesięczne śledztwo "Newsweeka" nie pozostawia cienia wątpliwości. Jeśli gdziekolwiek w Polsce rządzi układ, to na Śląsku. W Narodowym Funduszu Zdrowia. Od lat kolejne rządy głowią się, skąd wziąć pieniądze na sanację służby zdrowia. Bezskutecznie. Postanowiliśmy więc pomóc premierowi Jarosławowi Kaczyńskiemu w poszukiwaniu pieniędzy. A przy okazji wskazać jeden z układów, które obecny premier od miesięcy obiecuje zwalczać. Nad 4,5-miliardowym budżetem śląskiego NFZ pieczę sprawuje grono starych znajomych z SLD. Takich, którzy w funduszu znaleźli bezpieczną przystań. Na czele ekipy stoi dyr. Marek Piekarski - absolwent politechniki i specjalista od przeróbki metali. Wśród jego podwładnych są dawni lewicowi posłowie, byli prezydenci i burmistrzowie miast, a nawet zamieszana w aferę korupcyjną siostra Aleksandry Jakubowskiej. Pół biedy, gdyby ten partyjno-rodzinny układ robił to, co powinien. Przez kilkanaście tygodni "News-week" sprawdzał niepokojące informacje o sposobie, w jaki śląska "grupa trzymająca władzę" zarządza miliardami. Z którejkolwiek strony przyglądaliśmy się śląskiemu NFZ, zawsze spotykaliśmy to samo: nieprawidłowości przynoszące straty idące w miliony złotych, partyjny nepotyzm i niewyjaśnione transakcje. Jedna z najbardziej bulwersujących historii, na jaką natrafiliśmy, to sprawa spółki Argus. Firma świadczyła w Częstochowie usługi z zakresu tomografii komputerowej i według naszych ustaleń na refundacji jej usług śląski NFZ stracił milion złotych. "Newsweek" dotarł do opinii biegłego sądowego, który na zlecenie policji badał finanse Argusa. Stwierdziliśmy, że w rozliczeniach celowo dokonywano przekłamań. Z faktur, jakie spółka wysłała w 2004 roku do NFZ, wynika, że fundusz winien jest jej refundację na ponad 1,7 mln. I taką też sumę wpłacił Argusowi. Ale już ze szczegółowych danych, jakie odnaleziono w dokumentach księgowych Argusa, wynika, że firma przeprowadziła badania tomograficzne na sumę zaledwie 735 tys. zł. Choć NFZ został prawdopodobnie oszukany na ponad milion złotych, do tej pory nie zrobił nic, by wyjaśnić sprawę - w Argusie nie zlecono żadnej kontroli, mimo że fundusz już od maja 2005 roku dostawał sygnały o nieprawidłowościach w tej spółce. Czy to zwykłe lenistwo? A może NFZ liczy, że całą sprawę wyjaśni sama prokuratura? Dyrektor Piekarski kategorycznie odmówił rozmowy o Argusie. Tymczasem, jak ustaliliśmy, policjanci dysponują kserokopiami stron z kalendarza jednego ze wspólników Argusa. Przy nazwisku wysokiego urzędnika śląskiego NFZ (ze względu na toczące się śledztwo nie możemy podać jego nazwiska) trzykrotnie pojawiają się kwoty 10 tys. zł. Śledczy ustalają dziś, czy sumy te nie są przypadkiem dokumentacją łapówki. Jak wykazało nasze śledztwo, istniał jeszcze prostszy sposób, by poradzić sobie z funduszem. Można było kupić na wolnym rynku poufny dokument funduszu, który zawierał szczegółowy wykaz placówek przewidzianych do skontrolowania w 2006 roku wraz z przybliżonymi datami inspekcji. "Newsweek" otrzymał ten dokument od właściciela prywatnej przychodni w Katowicach. Spis stał się na Śląsku hitem. - Taki dokument to skarb. Ktoś, kogo nie ma na liście, może śmiało oszukiwać. Inni mają czas, by się dobrze przygotować. Harmonogram kupiłem od znajomego lekarza za 1500 zł. Potem odsprzedałem dwóm kolegom i inwestycja się zwróciła - mówi lekarz, od którego otrzymaliśmy spis. Bożena Bogajewska-Piętka, szefowa wydziału kontroli śląskiego NFZ, robiła wrażenie zszokowanej, kiedy pokazaliśmy jej tajną listę. Stwierdziła, że będzie musiała natychmiast zmienić harmonogram i zacząć szukać winnych tego skandalu. Problem w tym, że sama tworzyła poufny harmonogram. Ale to nie jedyna przyczyna kłopotów szefowej wydziału kontroli. Od kilku miesięcy Bogajewską-Piętką interesuje się wydział przestępstw gospodarczych katowickiej komendy policji. Tam trafiło zawiadomienie o przestępstwie, jakiego mogli dopuścić się wysocy urzędnicy funduszu. Chodzi o tryb rozpatrywania odwołań od kar nałożonych przez NFZ po przeprowadzanych kontrolach. Zgodnie z przepisami śląski fundusz powinien po rozpatrzeniu odwołania ukaranej firmy kolejne zażalenia kierować bezpośrednio do centrali. Tymczasem w Katowicach powołana przez dyrektora Piekarskiego komisja zasłynęła z wielokrotnego rozpatrywania tych samych spraw. Czyli - najpierw nakładano kary, by potem, etapami, zmniejszać je lub anulować. Czy działo się to bezinteresownie?  Dotarliśmy do kilkunastu takich budzących wątpliwości spraw. W sosnowieckiej przychodni przy ul. Wawel kontrolerzy zauważyli, że lekarze przepisują recepty na insulinę, ale nie wpisują tego do kartotek swoich pacjentów. Podobne zjawisko obserwowano też w innych regionach Polski - lekarze wspólnie z aptekarzami wyłudzali dzięki fikcyjnym receptom refundacje za leki, które tak naprawdę nigdy nie opuszczały aptek. W czasie kontroli w sosnowieckiej przychodni inspektorzy zauważyli na dodatek, że pracownicy ukradkiem próbują wynosić kartoteki pacjentów i twierdzą, że dzień wcześniej skradziono im serwer z bazą danych. Jakby tego było mało, kontrolerzy odkryli kilka kuriozalnych recept: wypisanych po śmierci chorego, w czasie urlopu lekarza albo podczas pobytu pacjenta w szpitalu. Choć początkowo fundusz uznał, że sprawa nadaje się do prokuratury i zażądał od przychodni zwrotu 336 tys. zł nienależnej refundacji, to przy każdym kolejnym odwołaniu zapominał o części zarzutów i na koniec zmniejszył kwotę zwrotu do 16 tys. zł. Do niewyjaśnionych zdarzeń doszło w przychodni zdrowia psychicznego w Częstochowie przy ul. Wiolinowej. Już po zakończeniu całej procedury odwoławczej obniżono kwotę zwrotu za nienależną refundację ze 126 do 59 tys. zł. Ale to nie koniec afery w śląskim NFZ. W toczącym się dochodzeniu zeznający pracownicy funduszu opowiadają o przedziwnych decyzjach urzędników NFZ. Ci najpierw zrywali kontrakty z gabinetami stomatologicznymi, które podejrzewali o wyłudzanie refundacji, by potem w ekspresowym tempie anulować niekorzystne dla stomatologów decyzje. I to mimo wielokrotnego informowania tych placówek o braku możliwości odstąpienia od kary. Świadkowie mówią też o rozkładaniu kar na raty lub nieegzekwowaniu ich w ogóle wobec lekarzy, którzy na nazwiska nieświadomych niczego inwalidów wojennych, uprawnionych do bezpłatnych leków, wypisywali recepty na drogie specyfiki, np. viagrę. Wyjątkowo łaskawe podejście do wybranych placówek zadziwia zwłaszcza w kontekście niezwykłej surowości, z jakiej do tej pory słynął śląski NFZ. - Z niektórymi placówkami fundusz zrywał umowy nawet z powodu braku tabliczki informacyjnej o możliwości składania skarg. I nie badał przy tym jakości usług. Czasem w decyzji o zerwaniu umowy nie podawano w ogóle przyczyn. Nie pomagały żadne tłumaczenia lekarzy - mówi Katarzyna Strzałkowska ze Śląskiej Izby Lekarskiej. Jedną z takich decyzji śląski oddział NFZ podjął w ostatnich dniach. Zerwał kontrakt z oddziałem chirurgii szczękowo-twarzowej Szpitala Wojewódzkiego w Częstochowie, gdzie trafiają ofiary wypadków i pobić. Dyrektor Piekarski tłumaczy, że powodem był brak wykwalifikowanej kadry. Informujemy, że oddziałem kieruje lekarz z drugim stopniem specjalizacji i doktoratem, a oddział ma pozytywną akredytację konsultanta wojewódzkiego. W efekcie w 250-tysięcznej Częstochowie kontrakt z zakresu chirurgii szczękowej realizuje tylko oddział w prywatnym Centrum Suliga. Co ciekawe, ma on tylko jedno łóżko i jednego dojeżdżającego lekarza, a o istnieniu tego oddziału nic nie wie konsultant wojewódzki. Na dodatek Suliga to firma, która zasłynęła przed trzema laty - podpisano z nią kontrakt, kiedy była jeszcze w budowie. Zebrane przez "Newsweek" fakty nie przekonują szefa śląskiego NFZ Marka Piekarskiego. Dyrektor nie wierzy, by policja zdobyła dowody przestępstw popełnianych przez urzędników funduszu. Rzeczywiście - może to być trudne, bo sam dyrektor próbuje utrudnić swoim podwładnym składanie zeznań. Na jego polecenie koordynatorka zespołu radców prawnych śląskiego NFZ przygotowała kuriozalne pismo, które informuje, że przesłuchania na policji będą traktowane jak wyjścia prywatne, ze wszystkimi konsekwencjami, czyli z odebraniem dniówki włącznie. Wiele wskazuje na to, że już niedługo Piekarski sam sobie będzie musiał odbierać dniówki. Starzy znajomi z SLD W śląskim NFZ od lat rządzi polityczno-towarzyski układ powiązany z lewicą.  Marek Kęskrawiec Jego patronem jest dyrektor Marek Piekarski. Z jego życiorysu zamieszczonego na stronie internetowej funduszu wyłania się obraz człowieka mozolnie pnącego się po szczeblach urzędniczej kariery, aż do funkcji wiceprezydenta Częstochowy popieranego przez SLD, a potem dyrektora generalnego urzędu wojewódzkiego. Mimo bardzo szczegółowego opisu drogi zawodowej Piekarski starannie omija jeden bardzo ważny epizod. Ani słowem nie wspomina o doktoracie z zakresu przeróbki plastycznej metali, który w 1980 roku obronił w radzieckim wówczas Doniecku. Milczy również na temat swoich wielokrotnych podróży służbowych do ZSRR odbytych w latach 1977-1990. Piekarski twierdzi, że ten brak to przypadek. Tak samo jak umieszczenie jego nazwiska na tzw. liście Wildsteina, czyli w spisie katalogowym Instytutu Pamięci Narodowej. Zapewnia, że nie był nigdy współpracownikiem SB, choć nie wyklucza, że jako człowiek wyjeżdżający często za granicę mógł mieć kontakt z różnymi ludźmi. Marka Piekarskiego najlepiej charakteryzuje anegdota, jaką opowiada śląski poseł PiS Szymon Giżyński. - Kiedy w 1997 r. zostałem wojewodą częstochowskim, pan Piekarski, wówczas z nadania SLD dyrektor generalny urzędu, zadeklarował mi pełną dyspozycyjność, a nawet gotowość podzielenia się ze mną poufną wiedzą na temat innych pracowników. Nie skorzystałem z propozycji, miałem inny plan: natychmiastowe zwolnienie. Niestety, Piekarskiego bronił status urzędnika korpusu służby cywilnej. Mogłem go tylko przesunąć na całkowicie fikcyjne stanowisko radcy generalnego, z zachowaniem bardzo wysokiej pensji i ekskluzywnego gabinetu. Miał się zajmować przestrzeganiem BHP w urzędzie. Po zwycięstwie lewicy w wyborach w 2001 roku Piekarski przeniósł się do urzędu marszałkowskiego, a potem do Narodowego Funduszu Zdrowia. I od razu dobrał sobie zaufanych współpracowników. Wojciech Grabałowski, były poseł SLD, jest zatrudniony w funduszu jako szef działu organizacyjnego. Szefem wydziału kontroli jest wspomniana już Bożena Bogajewska-Piętka, była burmistrz SLD z Bukowna. Tę odpowiedzialną funkcję objęła, mimo że jest z wykształcenia tylko dyplomowaną pielęgniarką. Jej podwładny to Andrzej Kordys, były lewicowy wiceprezydent Dąbrowy Górniczej. W NFZ pracuje także siostra Aleksandry Jakubowskiej - Irena, podejrzana wraz z mężem byłej posłanki o udział w aferze korupcyjnej przy ubezpieczaniu elektrowni Opole. Szefem działu administracyjnego został z kolei inżynier Zbigniew Janik, mąż posłanki SLD z Częstochowy, która dwa tygodnie temu z trybuny sejmowej atakowała w imieniu SLD projekt zmian w ustawie o NFZ. Partyjną listę uzupełniają Tadeusz Dubarek, były dyrektor Miejskiego Zarządu Ulic i Mostów i członek rady powiatowej SLD w Gliwicach oraz synowa byłej posłanki SLD z Zawiercia Marii Gajeckiej-Bożek. W NFZ pracuje także zięć dyrektora Piekarskiego.   MASOWE ZWOLNIENIA Z PRACY LUB STRAJK POWSZECHNY LEKARZY W 2007 ROKU? Maciej Niwiński / OZZL · 2006-07-03 · 23:30:00 · [6] (!) Na zebraniu Zarządu Regionu Śląskiego i Śląskiego Komitetu Strajkowego Ogólnopolskiego Związku Zawodowego Lekarzy (OZZL) w dniu 28 czerwca 2006 – z udziałem pana dr Krzysztofa Bukiela, przewodniczącego Zarządu Krajowego OZZL - podjęto decyzję o wszczęciu przygotowań do ogólnopolskiego, jednoczasowego, powszechnego strajku lekarzy lub jednoczasowego masowego złożenia wypowiedzeń z pracy wszystkich lekarzy we wszystkich zakładach opieki zdrowotnej – publicznych i niepublicznych - na terenie Rzeczypospolitej Polskiej w roku 2007 w razie nie spełnienia żądania wzrostu wynagrodzenia zasadniczego każdego lekarza o 100 % od 1 stycznia 2007 r. (lub ustawowego określenia minimalnego wynagrodzenia lekarza na poziomie dwukrotnej średniej krajowej). Stan w/w przygotowań będzie omawiany na zebraniu Zarządu Krajowego OZZL we wrześniu 2006. Przygotowania powinny być zakończone przed Krajowym Zjazdem Delegatów OZZL na początku października 2006 r., który podejmie ostateczne decyzje w tej sprawie. Żądania 100% podwyżki dla lekarzy od stycznia 2007 r. (lub minimalnego wynagrodzenia w wysokości 2-krotnej średniej krajowej) znane są rządowi RP z Premierem, Ministerstwem Finansów i Ministerstwem Zdrowia oraz Narodowemu Funduszowi Zdrowia od co najmniej stycznia 2006 r. Mija 6 miesięcy i poza wypowiedzią medialną Ministra Zdrowia, że żądanie to jest nierealne (komentarz: tak samo jak nierealna jest dalsza niewolnicza praca zdecydowanej większości lekarzy – wysokiej klasy specjalistów) OZZL nie posiada informacji, żeby zapadły jakiekolwiek konkretne decyzje finansowe w tej kwestii, co jest wysoce niepokojące, żeby nie powiedzieć przerażające. Zaniechanie w tym zakresie może być tym razem – uwzględniając olbrzymią i narastającą od lat determinację większości środowiska lekarskiego – tragiczne w skutkach. W tej sytuacji pełna odpowiedzialność za coraz bardziej prawdopodobny strajk powszechny lekarzy (lub masowe zwolnienia lekarzy z pracy) i wynikające stąd znaczne ograniczenie (jeszcze większe niż jest obecnie - w czasie „normalnego” funkcjonowania ochrony zdrowia) lub nawet brak opieki zdrowotnej dla pacjentów w 2007 r. spadnie na rząd RP, którego przedstawiciele - mimo wielokrotnych wezwań i pism ze strony przewodniczącego OZZL - nawet nie podjęli żadnych oficjalnych, bezpośrednich rozmów z przedstawicielami OZZL szczebla krajowego, których celem mogłaby być w pierwszym rzędzie wymiana informacja (prawdopodobnie często sprzecznych i mylnych), a następnie szukanie dróg wyjścia z zaistniałej sytuacji (zawinionej przez zaniechania wszystkich poprzednich rządów, parlamentów i prezydentów). Z poważaniem: Maciej Niwiński Członek Prezydium Krajowego Komitetu Strajkowego Lekarzy, Przewodniczący Zarządu Regionu Śląskiego Ogólnopolskiego Związku Zawodowego Lekarzy Reforma jako zagrożenie narodowe Leszek Ceremużyński Rzeczpospolita Data utworzenia: 31.01.2001     Wszyscy oczekiwali na zmiany. Chorzy, zdrowi, lekarze i cała służba zdrowia. Dwa główne założenia reformy - że chory wybiera lekarza, przychodnię czy szpital oraz że pieniądze "idą" za pacjentem - wszyscy zaakceptowali jako zamiar ustanowienia logicznych mechanizmów. Tak by się stało, gdyby wprowadzono reformę według deklarowanych założeń. Lepsi lekarze, lepsze placówki mieliby więcej pacjentów, gorsze mniej, a złe lub niepotrzebne, o minimalnym zainteresowaniu ze strony chorych, po prostu by upadły. Popyt na niektóre specjalności (na przykład pediatria, położnictwo) spowodowałby niejako automatycznie restrukturyzację szpitali, które - aby utrzymać wysokie obłożenie łóżek, a więc i dochody - musiałyby dopasować profil swego działania do aktualnych potrzeb ludzi chorych, na przykład powiększyć liczbę miejsc w jednych oddziałach, a zmniejszyć w innych. Tymczasem w rzeczywistości "reforma" wprowadziła osobliwy mechanizm przydzielania dóbr ostro reglamentowanych w trybie nakazowo-rozdzielczym. To nic nowego. Dyktat kasy Regionalne kasy chorych zawierają tzw. kontrakty ze szpitalami, bezwzględnie narzucając im warunki: określają liczbę chorych, za których zapłacą, i same wyznaczają cenę. Na przykład za wielką operację serca w krążeniu pozaustrojowym, angażującą kilkunastu specjalistów na wiele godzin, kasy chorych płacą około dziesięciu tysięcy złotych. W rzeczywistości koszty własne takiego zabiegu to ponad dwadzieścia tysięcy. Aby odwlec bankructwo, trzeba operować jak najmniej. Zresztą i tu narzucono limity. Sale operacyjne pracują więc na pół mocy, wydłuża się kolejka do operacji, wielu nie doczeka terminu. Wiele szpitali, zwłaszcza cieszących się większym zaufaniem chorych, znacznie przekracza wyznaczone przez kasę liczby przyjęć. Nie sposób odmówić hospitalizacji chorego mającego kwalifikacje ostrodyżurowe tylko z tego powodu, że limit się wyczerpał. Gdy dodamy do tego duże kwoty wydane dodatkowo na leczenie chorych, za których kasa płaci bardzo zaniżone stawki - staje się zrozumiałe, że szpitale, nawet te najlepsze i gospodarne, muszą tonąć w długach. Dyrektor szpitala coraz bardziej "ścina" wydatki. W połowie krajowych ośrodków intensywnej opieki kardiologicznej skasowano dyżury lekarskie. W razie zatrzymania akcji serca reanimację trzeba podjąć natychmiast, natomiast pielęgniarka musi dopiero szukać lekarza, który przebywa gdzieś na terenie szpitala, bo dyżuruje jednocześnie w kilku oddziałach. Są takie ośrodki "intensywnej" opieki kardiologicznej, w których nie ma nawet dyżuru pielęgniarki! Można szacunkowo określić, ilu ludzi rocznie w Polsce umiera tylko z tego powodu. Dyrektor, głęboko zadłużony w hurtowniach leków, traci kredyt. Zalega z opłatami za energię elektryczną i ogrzewanie. Zasypują go monity, mnożą się groźby wyłączenia mediów. W tej sytuacji nie ma mowy o naprawach sprzętu, o drobnych nawet remontach, o podwyżkach płac. Ci, którzy obiecują, że wskutek podniesienia składki na ubezpieczenia zdrowotne o 0,25 procent istotnie wzrosną zarobki w szpitalach, nie znają realiów albo świadomie wprowadzają w błąd opinię publiczną. Nawet jeśli cała ta kwota, czyli osiemset milionów złotych, wpłynęłaby bezpośrednio do lecznic, to roczny budżet przeciętnego szpitala zwiększyłby się najwyżej o mniej więcej milion złotych, który natychmiast zostałby wydany na częściowe choćby spłacenie najpilniejszych długów, przede wszystkim w hurtowniach, aby zapewnić dalsze dostawy leków, strzykawek, materiałów opatrunkowych, klisz rentgenowskich. Limity i niedoszacowanie kosztów dotyczą również tzw. procedur wysokospecjalistycznych, które opłacane są wprost przez Ministerstwo Zdrowia. Limitowane są zabiegi ratujące bezpośrednio życie lub chroniące od kalectwa, m.in. angioplastyka wieńcowa, która stanowi przełom w leczeniu ostrego zawału serca. Taki zabieg kosztuje około dziewięciu tysięcy złotych. W Polsce należałoby wykonać takich zabiegów pięćdziesiąt tysięcy rocznie. Jednak wykonujemy ich zaledwie około dwudziestu tysięcy, bo brak pieniędzy i taki jest limit. Na liście państw europejskich wyprzedzamy pod tym względem tylko Rumunię i Bułgarię. Nasi znakomici specjaliści od tych zabiegów tylko częściowo wykorzystują dobrze wyposażone ośrodki (koszt samego sprzętu to około pięciu milionów złotych). Gdyby nie było limitów, a pieniądze istotnie "szły" za potrzebującym chorym - już dziś można by podwoić liczbę zabiegów i uratować od śmierci tysiące ludzi rocznie. Powrócić do właściwych założeń Powszechne oburzenie społeczne zmusza do działań odpowiednie czynniki, dotąd z siebie raczej zadowolone. Pomysły są różne, na przykład zamknięcie jakiegoś szpitala. Niedawno rozesłano do szpitali grubą księgę: plan restrukturyzacji szpitali w Polsce opracowany na zamówienie Ministerstwa Zdrowia. Zaplanowano w nim, jakich chorych mają leczyć poszczególne szpitale w Polsce - jakie specjalności mają zamknąć, a jakie otworzyć, ile mają mieć łóżek. Skąd my to znamy? Nie tak dawno wszakże Warszawa decydowała, ile octu ma produkować fabryczka w Grodzisku, a ile rolek papieru toaletowego ma dać ojczyźnie zakład w Kożuchowie. Robi się straszno. Pomysły na korektę "reformy" wykazują, że albo odpowiedzialni za nią nie zdają sobie sprawy z przyczyn jej niepowodzenia, albo celowo wprowadzają społeczeństwo w błąd, chcąc ukryć, że za nakłady wielkości 3,4 procent produktu krajowego brutto nie da się zapewnić Polakom nawet skromnej opieki lekarskiej! Czechy i Węgry, znajdujące się w podobnej do nas sytuacji ekonomicznej, przeznaczają na leczenie swych obywateli około 6 procent PKB. Dodajmy dla porównania, że państwa Europy Zachodniej wydają na ten cel 9-11 procent, a USA około 15 procent PKB. Tej "reformy" nie uratują żadne kosmetyczne zabiegi. Jeśli zbudowano dom na źle położonym fundamencie (finansowym i koncepcyjnym), to malowanie go na inny kolor nie powstrzyma nieuchronnej katastrofy, a właśnie już pękają ściany. Należy po prostu wprowadzić w życie pierwotne założenia, które są właściwe, zgodne z istotą gospodarki rynkowej, więc powinny wymusić i oszczędności, i wzrost wydajności, i płynne, elastyczne dopasowanie się szpitali polskich do potrzeb chorych ludzi. Pieniądze do szpitala powinny trafiać za pacjentem. Kasa chorych, w której znaleźli się ludzie przypadkowi, dobrani na zasadzie przetargów politycznych, może zniszczyć każdy, nawet najlepszy szpital, zwłaszcza niedostatecznie pokorny, obniżając mu limity i stawki. Zdumiewające, że wymyślono system, który daje grupie nieprzygotowanych ludzi prawo dysponowania miliardami złotych z naszych podatków - praktycznie bez żadnej kontroli społecznej, jeśli chodzi o celowość wydawania ogromnych, choć wciąż niedostatecznych środków. Trzeba działać szybko Lekarskie towarzystwa specjalistyczne, wsparte przez grupę ekspertów z ministerstw Zdrowia i Finansów mogłyby w ciągu paru miesięcy odpowiedzieć na pytanie, ile orientacyjnie musi kosztować ochrona zdrowia w Polsce, zorganizowana nowocześnie, ale oszczędnie, według średnich wskaźników europejskich (osiągają je Czechy i Węgry). Wystarczy ustalić, jaki jest profil zachorowań w Polsce (dane są już w większości dostępne), oszacować, ile kosztuje leczenie tych chorób, ustalić liczbę i cenę procedur wysokospecjalistycznych, tak by wskaźnik: "liczba zabiegów na milion ludności" zbliżył się do wskaźnika takich krajów jak Czechy i Węgry. Na podstawie powyższych ustaleń można obliczyć ogólne koszty leczenia szpitalnego w Polsce. Według podobnych zasad obliczyć można koszty opieki ambulatoryjnej. Dochodzą do tego koszty profilaktyki (szczepienia ochronne, badania przeglądowe) oraz inne, już znacznie mniej kosztowne pozycje budżetu ochrony zdrowia. Niewątpliwie łączna kwota okaże się znacznie wyższa niż obecnie preliminowana (około 23 miliardów złotych). Skąd wziąć takie pieniądze? Jestem przekonany, że znalazłyby się, gdyby parlament i kolejne rządy przyznały ochronie zdrowia i życia Polaków rzeczywiście priorytet. Wyższy niż na przykład rozbudowie ministerstw czy mnożeniu centralnych urzędów. Polska ma 116 ministrów i wiceministrów, a Francja ma ich tylko 32. Polski Sejm składa się z 460 posłów - a Kongres USA liczy 433 deputowanych. W każdym kraju cywilizowanym najwyższą pozycję budżetu stanowi ochrona zdrowia, a tymczasem na administrację mamy wydać aż 5 procent PKB, a tylko 3,4 procent na ochronę zdrowia obywateli. Ogromne oszczędności przyniosłaby też likwidacja kas chorych, które po wprowadzeniu refundowania rzeczywistych kosztów leczenia stałyby się zbędne. Ich działanie od strony technicznej przejęłyby zapewne banki, przy kontroli merytorycznej ekspertów towarzystw ubezpieczeniowych. Jeśli okaże się jednak, że nie ma skąd wziąć pieniędzy na pokrycie obliczonych kosztów, to trzeba jasno oświadczyć, iż państwo nie jest w stanie zapewnić właściwej ochrony zdrowia, co dziś jest faktem. Wypadałoby wówczas zmienić 68. artykuł konstytucji, który zresztą nigdy nie był przestrzegany. Jednocześnie należałoby stworzyć prawne możliwości działania różnym konkurencyjnym towarzystwom ubezpieczeniowym. Bogate zagraniczne doświadczenia dowodzą, że takie towarzystwa zainteresują się i zamożnymi, i gorzej sytuowanymi. Państwu pozostałaby tylko opieka nad ubogimi, w czym pomogą organizacje charytatywne i sponsorzy. W każdym razie trzeba działać szybko. Szpitale polskie - ostatnia deska ratunku chorego człowieka w naszym kraju - są bowiem bliskie ostatecznego upadku. Trzeba działać szybko, jak w stanie zagrożenia publicznego. Codziennie umierają ludzie, których można by uratować przy zapewnieniu właściwych środków i innej organizacji ochrony zdrowia. Autor jest profesorem, doktorem habilitowanym nauk medycznych, kierownikiem Kliniki Kardiologii Centrum Medycznego Kształcenia Podyplomowego w Warszawie.   STANOWISKO Nr 22/06/P-V PREZYDIUM NACZELNEJ RADY LEKARSKIEJ   STANOWISKO Nr 22/06/P-V PREZYDIUM NACZELNEJ RADY LEKARSKIEJ z dnia 11 kwietnia 2006 r. w sprawie akcji protestacyjnej pracowników ochrony zdrowia Prezydium Naczelnej Rady Lekarskiej wyraża podziękowanie wszystkim członkom samorządu lekarskiego, którzy wzięli czynny udział w ogólnopolskiej akcji protestacyjnej w dniu 7 kwietnia 2006r.. Prezydium z szacunkiem przyjęło także masowy udział w tej akcji pozostałych pracowników medycznych. Prezydium dziękuje większości Polaków, a szczególnie lokalnym władzom, kierownictwu placówek medycznych oraz dziennikarzom, którzy ze zrozumieniem odnieśli się do protestu środowisk medycznych. Ze szczególnym podziękowaniem Prezydium zwraca się do pacjentów, których ogromna większość, mimo niedogodności związanych z protestem, popiera postulaty pracowników placówek opieki zdrowotnej. Prezydium Naczelnej Rady Lekarskiej stwierdza, że solidarny protest przeważającej większości pracowników medycznych został przeprowadzony wspólnym wysiłkiem organizacji-sygnatariuszy Krajowego Komitetu Porozumiewawczego na rzecz Wzrostu Wynagrodzeń Pracowników Służby Zdrowia i na jego wezwanie. Prezydium przypominając, że Komitet ma formułę otwartą także na te nieliczne organizacje zrzeszające pracowników ochrony zdrowia, które jeszcze nie przystąpiły do niego (a w każdej chwili mogą to uczynić), stwierdza, że obecnie to właśnie Krajowy Komitet Porozumiewawczy na rzecz Wzrostu Wynagrodzeń Pracowników Służby Zdrowia jest wspólną reprezentacją interesów przeważającej większości fachowych pracowników medycznych w sprawach dotyczących ich wynagrodzeń. Prezydium stwierdza, że Rząd podejmując ustalenia dotyczące pracowników medycznych musi zwracać się przede wszystkim właśnie do Komitetu. Prezydium Naczelnej Rady Lekarskiej przypominając postulaty, które są żądaniami protestujących: - zagwarantowanie niezwłocznego wzrostu wynagrodzeń pracowników medycznych o 30%, - przyjęcie przez Rząd projektu ustawy gwarantującej publiczne nakłady na ochronę zdrowia w wysokości minimum 6% PKB, - przyjęcie przez Rząd projektów ustaw gwarantujących odpowiedni poziom wynagrodzeń pracowników medycznych, stwierdza, że żaden z nich nie został dotychczas zrealizowany. Prezydium oczekuje jak najszybszej deklaracji Rządu, co do sposobu spełnienia powyższych żądań. Jednocześnie Prezydium przewiduje dalsze akcje protestacyjne, gdyby Rząd nie zamierzał ich spełnić. Do wszystkich członków samorządu lekarskiego Prezydium apeluje o solidarny i czynny udział w zbieraniu podpisów pod obywatelskim projektem ustawy o zmianie ustawy o zawodach lekarza i lekarza dentysty oraz o zmianie ustawy o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych (gwarantującej godne traktowanie wartości pracy lekarzy i lekarzy dentystów) oraz kolejnych akcjach, do których wezwie Krajowy Komitet Porozumiewawczy na rzecz Wzrostu Wynagrodzeń Pracowników Służby Zdrowia. SEKRETARZ Mariusz Janikowski PREZES Konstanty Radziwiłł       Jeśli nie głupota, to co?   W nawiązaniu do artykułu "Kasa na zabieg", zamieszczonego przez "Wprost" nr 1214 z dn. 19.03.2006 r., redakcja tego tygodnika zamieściła w numerze 1217 z dn. 9.04.2006 r. następującą informację, napisaną przez współautora ww. artykułu: KASA NA ZABIEG W artykule "Kasa na zabieg" (nr 11) błędnie powołaliśmy się na badania Fundacji im. S. Batorego dotyczące korupcji w służbie zdrowia, z których m.in. wynikało, iż prawie połowa lekarzy bierze łapówki za wykonanie operacji. Tymczasem jedyny raport fundacji na ten temat pochodził z 2001 r. i wynikało z niego, iż 36 proc. ankietowanych w ciągu ostatnich 10 lat dawało prezenty lub pieniądze pracownikom służby zdrowia. Z tego 23 proc. osób przyznało się, że płaciło za przeprowadzenie operacji. Tak więc tylko 8 proc. pacjentów stwierdziło, iż wręczało lekarzom prezenty lub pieniądze za przeprowadzenie operacji. Spośród lekarzy biorących łapówki, co drugi brał je za wykonanie operacji. Zbigniew Wojtasiński ("Wprost" nr Tygodnik "Wprost", Nr 1217, 9 kwietnia 2006) ------------------------------------------------------------------------------------------ Jeśli nie głupota, to co? 1). Powyższy tekst wyjaśnienia nie zawiera najważniejszej informacji – słów przeprosin pod adresem pomówionych niesłusznie polskich lekarzy ("prawie połowa lekarzy bierze łapówki za wykonanie operacji, a co trzeci za przyjęcie chorego do szpitala lub skrócenie kolejki do zabiegu"). 2). Cytowana powyżej z raportu Fundacji im. Stefana Batorego z 2001 roku informacja (w nawiązaniu do artykułu o korupcji w ochronie zdrowia), że 36 proc. ankietowanych osób w ciągu 10 lat wręczyło pracownikowi ochrony zdrowia jakiś prezent lub pieniądze, świadczy o pomyleniu podstawowych pojęć. Zrealizowane w 2001 roku przez CBOS (na zlecenie Fundacji im. S. Batorego) badanie składało się m.in. z wywiadu kwestionariuszowego, w którym postawiono następujące pytanie: "Porozmawiajmy teraz o korupcji i łapówkach w służbie zdrowia. Istnieje przekonanie, że w naszej służbie zdrowia często niezbędne jest wręczanie pieniędzy bądź innych przedmiotów. Czy w ciągu ostatnich 10-ciu lat zdarzyło się Pani/u/ lub komuś z Pani/a/ najbliższej rodziny, gospodarstwa domowego (np. mąż/żona) wręczać pieniądze bądź jakieś inne przedmioty pracownikom służby zdrowia, czy też nie?". Zabrakło tutaj definicji łapówki (tj. uzależnienia wykonania / przyspieszenia wykonania określonego świadczenia medycznego od korzyści: finansowej bądź innej). Jest pewne, że na tak sformułowane pytanie każdy pacjent (lub członek jego rodziny), który kiedykolwiek wręczył pielęgniarce na oddziale paczkę kawy, pudełko czekoladek lub bukiet kwiatów i butelkę koniaku lekarzowi przy wyjściu ze szpitala ODPOWIEDZIAŁ POZYTYWNIE. A więc wrzucono do jednego worka dowody wdzięczności np. za życzliwość i troskliwą opiekę medyczną z łapówkami (jedno ma się do drugiego jak przysłowiowy piernik do wiatraka). Tym bardziej, że w dalszej części badania Fundacji im. S. Batorego (dostępnego w Internecie pod adresem: www.batory.org.pl/korupcja/pub.htm) czytamy, iż ponad połowa samych ankietowanych (dokładnie 53%) nie uznała swoich zachowań, jako wręczania/przekazywania łapówek (sic!). 3). Pozostaje jeszcze otwarte pytanie: dlaczego doszło do tak podstawowych "błędów" w artykule, zamieszczonym w jednym z największych w Polsce opiniotwórczych tygodników. Głupotę i braki w edukacji autorów ww. tekstu artykułu (opublikowanego w tygodniku "Wprost" na kilka dni przed ogólnopolskim protestem lekarzy) odrzucamy, ponieważ przedstawione w raporcie Fundacji im. Stefana Batorego obliczenia jak i ich interpretacja nie wykraczają poza możliwości intelektualne ucznia szkoły podstawowej. Jeśli nie głupota, to co? - to pytanie pozostawiamy naszym Czytelnikom bez komentarza. A tak przy okazji: jeden z komentatorów naszej sceny politycznej, obserwując relacje z obrad Sejmu, zaproponował kiedyś obowiązkowe testy psychologiczne dla kandydatów na posłów i senatorów. My proponujemy obowiązkowe testy dla dziennikarzy. Testy ze znajomości... podstaw matematyki. lek. Jarosław Kosiaty redaktor naczelny portalu medycznego Esculap.pl e-mail: redakcja@esculap.pl   Oświadczenie Ogólnopolskiego Związku Zawodowego Lekarzy w sprawie Ogólnopolskiego Protestu Pracowników Służby Zdrowia: OZZL ocenia, że przebieg Ogólnopolskiego Protestu Pracowników Służby Zdrowia w dniu 07 kwietnia br. dowiódł, iż środowiska medyczne są zdeterminowane, aby doprowadzić do znaczącej i trwałej poprawy wynagradzania personelu medycznego w naszym Kraju. Protest wykazał też wysoką sprawność i skuteczność organizacyjną Krajowego Komitetu Porozumiewawczego na Rzecz Poprawy Wynagrodzeń Pracowników Służby Zdrowia oraz poszczególnych organizacji wchodzących w skład Komitetu. Powszechność protestu udowodniła również, że Komisja Trójstronna nie jest właściwym miejscem do podejmowania decyzji dotyczących służby zdrowia, bo uczestniczące w niej podmioty nie reprezentują należycie środowisk medycznych. Wzywamy Rząd do podjęcia konstruktywnych rozmów z Krajowym Komitetem Porozumiewawczym na Rzecz Poprawy Wynagrodzeń Pracowników Służby Zdrowia. OZZL, stwierdzając, że postulaty Komitetu i Związku nie zostały spełnione, zapowiada, że: OZZL przystąpi do wszystkich dalszych działań, określonych przez Krajowy Komitet Porozumiewawczy. Niezależnie od działań podejmowanych wspólnie z innymi członkami Komitetu, OZZL będzie prowadził dalsze przygotowania do ogłoszenia ogólnopolskiego strajku lekarzy. Odpowiednia uchwała w tej sprawie zostanie podjęta w najbliższych dniach. Zarząd Krajowy OZZL zwróci się do pozostałych związków zawodowych, wchodzących w skład Krajowego Komitetu Porozumiewawczego o skoordynowanie prowadzonych przez te związki sporów zbiorowych z działaniami prowadzonymi przez OZZL, aby planowany strajk objął wszystkie grupy pracownicze. Zarząd Krajowy OZZL popiera działania strajkowe prowadzone przez lekarzy Podkarpacia i wzywa dyrektorów szpitali objętych strajkiem oraz organy założycielskie tych szpitali do odpowiedzi na postulaty strajkujących. W imieniu Zarządu Krajowego OZZL Krzysztof Bukiel - przewodniczący Zarządu Bydgoszcz, 11 kwietnia 2006 r.   dr Kijak: Podczas urlopu robię co chcę dr Ryszard Kijak, Wiceprzewodniczący OZZL Duże wzburzenie na internetowym forum dyskusyjnym GP wywołał pogląd Bartłomieja Raczkowskiego („Podczas urlopu nie wolno strajkować”, GP nr 56 z 20 marca br.), iż przysługujący pracownikowi urlop na żądanie nie może być wykorzystany jako akcja protestacyjna. „Jeżeli pracownik ma zamiar wykorzystać ten urlop w celu realizowania swojego ustawowego prawa do odpoczynku, wówczas może w każdym przypadku i bez żadnych ograniczeń składać żądanie o jego udzielenie (…). Jego prawo w tej kwestii mogłoby zostać ograniczone tylko w wyjątkowych, szczególnie uzasadnionych przypadkach, np. gdyby pracownik chciał go nadużyć, tzn. skorzystać z formalnego uprawnienia w innym celu niż wypoczynek – w celu przeprowadzenia akcji strajkowej (…)” – twierdzi Raczkowski. Otóż taka opinia nie ma żadnego pokrycia w przepisach prawa. Udzielenie 1-dniowego urlopu na żądanie nie jest uzależnione od deklaracji pracownika, iż przeznaczy on ten dzień na wypoczynek. Udzielenie takiego urlopu nie jest uzależnione zresztą od żadnej deklaracji (patrz: art. 1672 Kodeksu pracy). Wprawdzie „urlop wypoczynkowy – jak piszą w swoim Komentarzu do Kodeksu pracy J. Iwulski i W. Sanetra (Librata, Warszawa 2003, str. 528) – jest uprawnieniem pracownika do okresowego i odpłatnego zwolnienia od pracy, stanowiąc formę prawa pracownika do wypoczynku i służąc regeneracji jego sił”, ale – odnośnie urlopu na żądanie – autorzy zaznaczają (str. 554), iż „powinien być przeznaczony na wypoczynek (choć krótki czas i swoboda pracownika w żądaniu udzielenia wskazują na możliwość jego innego przeznaczenia)”. Należy więc zwrócić uwagę, że urlop wypoczynkowy jest uprawnieniem i prawem pracownika, a obowiązkiem – jedynie w tym sensie, iż w zasadzie nie można z niego zrezygnować. Uprawnieniem, a nie obowiązkiem pracowniczym, jest więc wypoczynkowa forma urlopu. Trudno bowiem wyobrazić sobie, aby prawo było aż tak abstrakcyjne, by zabraniało pracownikowi spędzenia urlopu w inny sposób, niż wypoczynek. By zakazywało mu np. podjęcia pracy sezonowej, wykonania generalnych porządków lub remontu domu, udzielenia komuś pomocy, opieki nad chorym członkiem rodziny, czy załatwienia zaległych spraw w urzędach – a zajęć tych bynajmniej do wypoczynkowych zaliczyć się nie da. Gdyby zastosować logikę B. Raczkowskiego, to pracownikowi, który w czasie urlopu wypoczynkowego wyremontował sobie mieszkanie, a na dodatek, w międzyczasie pojechał do Warszawy, aby pod Sejmem wziąć udział w manifestacji przeciwko np. brakowi troski władz o środowisko naturalne, należałoby zarzucić „rażące nadużycie prawa”, zaś pracownika ochrony zdrowia, który – aby odreagować stres związany ze skandalicznie niskimi zarobkami – wziął dzień urlopu na żądanie (nazwany przez Raczkowskiego zupełnie nie wiadomo dlaczego strajkiem) – trzeba by obwinić o ciężkie naruszenie podstawowych obowiązków pracowniczych, skutkujące dyscyplinarnym zwolnieniem z pracy. Na szczęście, taki absurdalny precedens jeszcze się nie zdarzył i miejmy nadzieję, że nigdy się nie zdarzy. Ryszard Kijak Autor jest wiceprzewodniczącym Ogólnopolskiego Związku Zawodowego Lekarzy       Nieważne czy ukradł, czy jego okradziono!   Szanowni Państwo, to, że polskie dziennikarstwo przeżywa głęboki kryzys, widać gołym okiem. Zaostrzająca się konkurencja na rynku prasy papierowej i spadające czytelnictwo zmuszają redakcje wielu tytułów do poszukiwania/odgrzewania kolejnych "sensacyjnych" tematów. Na bazie grożącego, ogólnopolskiego strajku lekarzy, tygodnik "Wprost" postanowił przypomnieć swoim czytelnikom wiecznie żywy temat lekarskich łapówek. W tytułowym artykule najnowszego numeru ("Wprost", Nr 1214, 19 marca 2006) pt. "Kasa na zabieg" czytamy m.in.: "Z badań Fundacji im. Batorego wynika, że prawie połowa lekarzy bierze łapówki za wykonanie operacji, a co trzeci za przyjęcie chorego do szpitala lub skrócenie kolejki do zabiegu. Co piąty ordynator otrzymuje w kopercie od pacjenta 500-1000 zł, a co dziesiąty - równowartość przeciętnej pensji." (Źródło: www.wprost.pl/ar/?O=87781) Oburzona i zbulwersowana tą informacją Pani Grażyna Kopińska z Komisji Przeciwko Korupcji Fundacji im. Stefana Batorego napisała w liście przesłanym do redakcji serwisu medycznego Esculap.pl: "Autor powyższego tekstu nie umie czytać danych. Z materiału opisującego wyniki przeprowadzonych w 2001 roku przez Fundację im. S. Batorego badań: "SPOŚRÓD TYCH LEKARZY, którzy przyznali się do brania łapówek, prawie połowa bierze łapówki za wykonanie operacji", pozostawił jedynie fragment "Prawie połowa lekarzy bierze łapówki za wykonanie operacji..." "Zginęło" tylko kilka wyrazów, pominiętych (celowo? przypadkiem?) przez autorów artykułu we "Wprost", a JAKA RÓŻNICA! Pamiętamy jeszcze dobrze, jaką aferę spowodował brak w pewnym dokumencie: "lub czasopisma". Tym razem nie powstanie jednak zapewne żadna komisja, a cała sprawa w najlepszym wypadku zakończy się maleńkim sprostowaniem, zamieszczonym pod koniec następnego numeru tygodnika, gdzieś między kolorowymi reklamami infolinii 0-700... Cóż, Kolegom z "Wprost" wypada pogratulować uczciwości i rzetelności dziennikarskiej. Czy to Kali ukradł krowę, czy Kalemu ukradziono? - Nieważne! Ważne, że BYŁ ZAMIESZANY W KRADZIEŻ i koniec. W świat poszła informacja, że "prawie połowa polskich lekarzy bierze łapówki za wykonanie operacji". A na marginesie warto przypomnieć prawdziwe dane o skali korupcji w ochronie zdrowia. Według autorów niezależnego raportu "Diagnoza Społeczna 2005", do wręczania łapówek pracownikom ochrony zdrowia przyznało się... 6% badanych Polaków (według cytowanych powyżej badań Fundacji im. Stefana Batorego liczba ta nie przekracza 10% i od kilku lat utrzymuje się na podobnym poziomie). Dlaczego przy okazji słusznego protestu lekarzy i innych pracowników ochrony zdrowia (pielęgniarek, techników medycznych, itd.) i ich walki o uczciwe i godziwe wynagrodzenia za ciężką i odpowiedzialną pracę, jako jedyną odpowiedź przywołuje się temat łapówek - pozostawimy to bez komentarza. Nie mamy czasu na takie dyskusje, gdyż jutro znowu trzeba będzie wcześnie rano wstać i ratować ludzkie zdrowie i życie za... 1.000 zł miesięcznie. A z samych szczytnych ideałów nikomu jeszcze nie udało się wyżywić siebie i swoich dzieci... P.S. Od chwili przystąpienia Polski do Unii Europejskiej dokumenty uprawniające do wykonywania zawodu lekarza w innych państwach Unii odebrało już z izb lekarskich 4.500 polskich lekarzy. Na 205 tys. Polaków legalnie pracujących obecnie w Wielkiej Brytanii, 10.000 osób z naszego kraju zatrudnionych jest w sektorze brytyjskiej ochrony zdrowia. Do wyjazdu szykują się kolejni lekarze i pielęgniarki... lek. Jarosław Kosiaty redaktor naczelny portalu medycznego Esculap.pl ul. Konstruktorska 11a 02-673 Warszawa e-mail: jkosiaty@esculap.pl   Najciemniej pod latarnią-Robert Sapa Zaczyna się kontraktowanie usług medycznych na przyszły rok, a coraz to nowe skandale dotyczące NFZ podważają wiarygodność tej instytucji. Fundusz nie potrafił wspólnie z przedstawicielami świadczeniodawców wypracować ogólnych warunków kontraktowania na 2006 r. Przygotował je minister zdrowia. Jednak PZ negatywnie zaopiniowało ten projekt. Przed NFZ znów zatem – trudne zdanie. Tymczasem najważniejsza w okresie kontraktowania osoba – wiceprezes NFZ ds. medycznych – siedzi w areszcie. Aresztowanie wiceprezesa NFZ nasuwa mi pewną refleksję: jak łatwo szafować oskarżeniami i jak trudno się przed nimi bronić. Wiceprezes, Michał Kamiński padł ofiarą oskarżeń, które sam z dużą łatwości stawiał innym. Ciekawe, czy pamięta o cyklu konferencji prasowych organizowanych przez NFZ na temat złych lekarzy, którzy leczą drogo, bo firmy farmaceutyczne dają im prezenty. Na konferencjach prezentował niepodważalne dane świadczące o nieuczciwości doktorów. NFZ wytropił np. lekarza bez specjalizacji z oddziału onkologii, który wypisał leki na olbrzymią kwotę. Był to przykład kryminalnej działalności owego medyka. Nikt z prezesów NFZ nie raczył jednak zauważyć, że lekki onkologiczne są bardzo drogie i że to najczęściej stażysta wypisuje wszystkie recepty pacjentom wychodzącym ze szpitala. Innym efektem śledztwa wiceprezesa Kamińskiego było odnalezienie pięciu chorych na schizofrenię, którzy nie potwierdzili swojej wizyty u lekarza. Wiarygodność tych świadków podważyłby każdy sąd, ponieważ leczyli się oni u psychiatry. Ale lekarz Michał Kamiński uznał ten fakt za dowód winy swoich kolegów po fachu. Z łatwością również kierownictwo Funduszu oskarżało lekarzy o skąpstwo. Dowodziło, że rodzinni oszczędzają na badaniach diagnostycznych dla pacjentów. Teraz okazało się, że NFZ żąda od szpitala zwrotu pieniędzy wydanych na leki dla ludzi w podeszłym wieku. No, i kto tu jest skąpcem? Najciemniej jest pod latarnią. Minie pewnie sporo czasu, zanim sąd zadecyduje, czy wiceprezes NFZ zawinił, czy nie. Myślę, że przez ten czas Michał Kamiński doświadczy na własnej skórze, jak dotkliwie krzywdzące mogą być pochopne oskarżenia. Może nawet zrozumie, czym jest odpowiedzialność za słowo. Prezes NFZ Jerzy Miller tłumacząc się z kuriozalnego nakazu zwrotu pieniędzy za leczenie ludzi starszych, mówił, że decyzje podejmowane przez Fundusz są bardzo skomplikowane, a czasami skutki uboczne pewnych działań medycznych przewyższają pozytywne efekty terapii i że działania w tej sferze wymagają elastycznego podejścia do przepisów. Prezes lubi używać okrągłych zdań, które zawierają niewiele treści. Udowadnia na prawo i lewo, że NFZ ma receptę na nieomylność. Ciekawe, czy pamięta, jak oskarżał nas, że za 50 gr na miesiąc nie chcemy zrobić pacjentowi wszystkich dostępnych badań laboratoryjnych? Nasze decyzje też są skomplikowane, my również musimy ważyć zyski i straty, a czasem naginać przepisy, aby pacjent nie ucierpiał z powodu luk w systemie opieki zdrowotnej. Tego jednak prezes nie raczył wcześniej dostrzec. Może teraz szefostwo NFZ poczuje na własnej skórze, jak to jest, kiedy tkwi się pod pręgierzem ciągłych oskarżeń. I wyciągnie z tej sytuacji właściwie wnioski. Życzymy tego wszystkim prezesom Fundusz. Zarówno tym na wolności, jak i w areszcie. Robert Sapa Narodowy Fundusz Zdzierców   Narodowy Fundusz Zdrowia „wyeliminuje mechanizmy blokujące dostęp ubezpieczonych do świadczeń zdrowotnych˝ - zaklinał się na początku 2002 r. minister zdrowia Mariusz Łapiński. Rok później premier Leszek Miller poganiał prezydenta, by podpisał ustawę powołującą NFZ, gdyż „skończyć trzeba ze stanem tymczasowości˝. Aleksander Kwaśniewski ustawę podpisał 17 lutego 2003 r., choć Wiktor Masłowski, jego doradca ds. ochrony zdrowia, ostrzegał, że w sytuacji gdy obywatel nawet nie wie, co mu się należy w ramach ubezpieczenia, ustawa niczego nie zmieni. Dziś nie ma już wątpliwości, że „ta reforma była nieprzygotowana pod każdym względem, tak koncepcyjnie, jak i organizacyjnie˝, jak stwierdza najnowszy raport NIK. Nie poprawiła ani jakości opieki medycznej, ani sytuacji zakładów opieki zdrowotnej. Nie udał się też powrót do centralnego sterowania, jakim okazał się Narodowy Fundusz Zdrowia. NIK zarzuca funduszowi, że wydał ponad 3 mld dolarów naszych składek z naruszeniem prawa, a jest to więcej, niż wydajemy na refundację leków! W 2001 r. wykazywano finansowe nieprawidłowości aż w 81 proc. szpitali. Dziś jest jeszcze gorzej. Z najnowszych ustaleń wynika, że NFZ z powodu najróżniejszych przekrętów i niedbalstwa szpitali traci około 5 proc. z 33 mld zł rocznego budżetu, czyli 1,7 mld zł. W rzeczywistości wyłudzeń może być nawet dwukrotnie więcej - prawdopodobnie ponad 3 mld zł. Wykryto na przykład, że spośród 177 stacji dializ, które objęto całościową kontrolą, aż 72 oszukiwały i wyłudziły w sumie 8 mln zł. To oznacza, że w 2004 r. pracownicy służby zdrowia oszukali każdego Polaka mniej więcej na 100 zł Zaraza kart chorobowych Kontrola w szpitalach, której wyniki „Wprost˝ otrzymał z 16 oddziałów NFZ, wykazała, że Polskę dotknęła epidemia groźnych chorób na skalę światową, na szczęście jedynie na papierze. W Wielkopolsce przychodzi na świat tylko kilka procent zdrowych dzieci, pozostałe - według kart chorobowych - z poważnymi wadami zaraz po porodzie trafiają na oddział intensywnej terapii. W niektórych warszawskich szpitalach niemal połowa noworodków ma zakażenie bakteryjne! W Małopolsce większość dzieci rodzi się z hiperbilirubinemią, schorzeniem wątroby wymagającym kosztownego leczenia przy użyciu naświetlań specjalnymi lampami. - Czasem w sprawozdawczości leczenia wykrywane są braki formalne, wynikające z niechęci do biurokracji, czasem dopisuje się procedury terapeutyczne, by ratować budżet, ale zdarzają się nadużycia kryminogenne, które kończą się aresztowaniami - mówi Piotr Latawiec, dyrektor podkarpackiego oddziału NFZ. W bydgoskim szpitalu zakaźnym w ciągu 14 miesięcy hospitalizowano 200 chorych na AIDS (poprzednio dziesięć razy mniej), za których szpital zażądał od NFZ 3,1 mln zł! Prokuratura podejrzewa, że większość pacjentów była w szpitalu tylko kilka godzin (pobrano im krew i wydano leki), wielu było nosicielami HIV, a nie chorymi na AIDS (stawka jest wtedy mniejsza). Pewien chory na raka był 87 razy u onkologa, inny leżał jednocześnie na kilku oddziałach. W Warszawie 82-letniemu mężczyźnie zrekonstruowano pierś, później poddano go stosowanemu wyłącznie u noworodków badaniu słuchu (leczenie wyceniono na 20 tys. zł). W Wielkopolsce u pewnej kobiety wykonano o tej samej godzinie siedem cesarskich cięć, innemu pacjentowi 13 razy wycięto ten sam guz mózgu. W Świętokrzyskiem za 108 tys. zł leczono 287 osób, choć mijały kolejne rocznice ich pogrzebów. W jednym z kieleckich szpitali znaleziono 64 podwójne skierowania (od lekarza rodzinnego i z przychodni przyszpitalnej), a 200 pacjentów leczyło się równocześnie w szpitalu i oddalonej o 100 km przychodni. Wpisywanie w karcie choroby fikcyjnego leczenia jest tak nagminne, że większość lekarzy i dyrektorów szpitali nawet nie odwołuje się od decyzji kontrolerów. Szpital w Opatowie musi zwrócić 174 tys. zł za przerabianie w sprawozdaniach prostych zabiegów na skomplikowane i kosztowne. W województwie zachodniopomorskim w 2004 r. NFZ zażądał zwrotu 600 tys. zł, w małopolskim - 450 tys. zł, w opolskim aż 2,5 mln zł, w Wielkopolsce prawie 1,5 mln zł (w I półroczu 2005 r. - 3,394 mln zł!), w świętokrzyskim 2,938 mln zł. Rozpad całego systemu - Taki scenariusz rozpadu systemu ochrony zdrowia przewidywałem już kilka lat temu - mówi prof. Jacek Ruszkowski, szef Centrum Zdrowia Publicznego Wyższej Szkoły Przedsiębiorczości i Zarządzania im. Leona Koźmińskiego. Jego zdaniem, na dzisiejszą sytuację złożyła się suma błędów, a raczej zaniechań kolejnych rządów, które nie chciały uregulować systemu ochrony zdrowia zgodnie z zasadami rynku. W efekcie Polska ma jeden z najsłabszych systemów kontroli wydatków na służbę zdrowia, a NFZ jest coraz bardziej bezradny wobec epidemii szpitalnych przekrętów. Budżet w wysokości ponad 33 mld zł kontroluje w Polsce 200 specjalistów - mniej niż kontrolerów biletów komunikacji miejskiej w Warszawie! W zachodniopomorskim oddziale NFZ zamiast 19 kontrolerów pracuje 10. Podobnie jest w innych regionach, pamiętać jednak należy, że źle funkcjonującemu, bo pozbawionemu konkurencji, systemowi opieki medycznej nie pomoże żadna liczba kontrolerów. W tej sytuacji o wykryciu nadużyć często decyduje przypadek. Tak stało się w wypadku kosztownego zabiegu ginekologicznego osiemnastoletniej dziewczyny, córki jednego z pracowników oddziału NFZ, która nigdy nie była operowana! Pełny tekst w najnowszym 1189 numerze tygodnika „Wprost˝, w sprzedaży od poniedziałku 12 września.   Pełen tekst:   Wprost   Fundusphrenia, czyli socjalistyczne oszczędzanie przez trwonienie „Socjalizm, ustrój heroicznie walczący z problemami, które sam generuje” Stefan Kisielewski Monotonne i nudne jest kolejne podejmowanie tematu wiekopomnego sukcesu WOW NFZ w zakresie SNRL. Kolejne opisy tytanicznych zaniedbań kierownictwa WOW we wdrażaniu kodowanych i niechcianych druczków, mogą wręcz wywoływań nudności, torsje i inne przypadłości gastryczne. Już opisywałem aspekty finansowe, prawne i merytoryczne tej erupcji inwencji i polotu. Dotychczasowe koszty wdrażania SNRL zbliżają się do całkowitych nakładów na wszystkie programy prewencji i profilaktyki dla pacjentów Wielkopolski. Planowane zwiększenie nakładów na refundację lekową sięgają już 30 mln zł- taki jest efekt dotychczasowego funkcjonowania SNRL w wielkopolskim wydaniu. Jak się okazuje czas ujawnia kolejne, w tym całkiem niespodziewane aspekty SNRL. Tak więc przesławny System Napędzania Rządzącej Lewicy umożliwia : 1. Wystawianie recept kodowanych (akceptowanych przez apteki!!) przez cały personel medyczny wpisany do kontraktu. Osoby nie posiadające własnych numerów kodów i osoby nie będące lekarzami ( pielęgniarki , rejestratorki , fizjoterapeuci etc.) generują tzw. kody zerowe. Recepty te są możliwe do realizacji po ostemplowaniu dowolnymi ( w tym fałszywymi) pieczęciami. Ciekawe od kogo WOW dochodzić będzie kosztów nakładów na takie refundacje? Może od aptekarzy ? Recepty te nie są przypisane ani do lekarza , ani do świadczeniodawcy! 2. Wystawianie recept na leki narkotyczne bez żadnej kontroli – wystarczy włożyć do drukarki papier różowy i już mamy „receptę MzPom 33” z kodem paskowym akceptowanym przez aptekę. Gratulacje! 3. Drukowanie raz przyporządkowanych do recepty leków dowolną ilość razy i wpuszczanie do systemu SNRL „klonów” jednej recepty praktycznie nieograniczoną ilość razy. Jedynym ograniczeniem jest tu data wystawienia więc jeden numer można kopiować do 30 dni. 4. Kopiowanie kodów i nanoszenie ich na fałszywe recepty – omawiałem uprzednio. 5. Ze względu na brak zachowania kolejności numerów recept w bloczkach możliwość „nakładania się „ numerów przydzielonych 2 różnym podmiotom/lekarzom z wszelkimi możliwymi tego konsekwencjami dla świadczeniodawców. SNRL uniemożliwia natomiast: 1. Faktyczny nadzór użytkownika nad bloczkiem z powodu nie zachowania przez WOW numeracji kolejnych recept kolejnymi numerami 2. Wydanie refundowalnej recepty dla każdego pacjenta wielkopolskiego spoza praktyki (lista numerów jest przyporządkowana domiejsca świadczeń, lekarza i listy aktywnej) 3. Wydanie recepty refundowalnej dla pacjenta z innego oddziału wojewódzkiego – czytniki w aptekach odrzucają recepty z kodem innego (a generuje się on automatycznie przy wydruku recepty) oddziału niż wielkopolski i traktują receptę jako „nieistniejącą” 4. Wydanie recepty refundowalnej dla pacjenta uprawnionego w ramach uregulowań unijnych, przyczyna i efekt jw 5. Realizację recepty przez pacjenta wielkopolskiego poza teren województwa z powodu niekompatybilności systemów kodowych i czytników. 6. Identyfikację recept wydanych na drukach RUM i ich realizację. Poza terenem powiatu czarnkowsko-trzcianeckiego druki RUM nie są honorowane przez apteki. Podobno na polecenie WOW NFZ. Jest to ewidentne naruszenie praw ubezpieczonego do refundacji lekowej uwarunkowanych ustawowo. Naruszenie to wynika w sposób oczywisty z zaniedbań i braku nadzoru kierownictwa WOW NFZ nad tworzonym jakoby od 3 lat SNRL. (sic!) Ponadto SNRL generuje dodatkowe koszty refundacji dla WOW NFZ za pacjentów z innych oddziałów otrzymujących recepty kodowane wydrukowane poza praktyką ( uprzednio zakodowane jako „15”) i wydawane pacjentom spoza Wielkopolski w ramach zachorowań nagłych. SNRL traktuje tych pacjentów jako pacjentów refundowanych przez WOW NFZ. Sądząc z tego co nam zaserwowano jako SNRL w Wielkopolsce to nie był to nawet „radosny Gumpizm” ale zjawisko zasługujące na nową i wyłączną, własną terminologię „Fundusfrenii”*.. W skład tego zespołu objawów wchodzą dyslogiczność, zaprzeczanie faktom, utrwalone i bezrefleksyjne autobałwochwalstwo Funduszu oraz poczucie pełnego błogostanu decydentów. Zrzekam się niniejszym praw autorskich i upoważniam wszystkich chętnych do używania tej terminologii w stosunku naszych „ulubieńców” oraz jako przymiotnika „fundusfrenijny/a/e”. I na koniec coś znacznie weselszego ( oczywiście nie dla WOW i jego faworyzowanego kontrahenta). Testowany jest przez nas alternatywny do KS-Gabinet system obsługi przychodni MS-Gabinet,. System prostszy w obsłudze, przyjazny dla użytkownika, generujący sprawozdania i drukujący recepty kodowe. System ten będzie dostępny na preferencyjnych warunkach finansowych dla Członków Porozumienia, w tym z gratisowymi nowelizacjami i serwisem. System ten może wyeliminować beneficjenta całości nakładów trwonionych dotychczas na SNRL. Taki będzie efekt końcowy podjętej próby wmanewrowania nas jako świadczeniodawców w łapki monopolisty. „ Lepiej jest się dobrze wyspać, niż źle nauczyć” (maksyma studencka) A jeszcze lepiej nie używać złej wiedzy w złej intencji... Jerzy Stępień *łac. fundus = dno PS. Już po napisaniu tego materiału uzyskałem wiadomość o dziwnie nerwowych posunięciach skutkujących : 1. zmianą dostawcy i dystrybutora recept SNRL 2. zmniejszeniem liczny punktów dystrybucji 3. zmianą lokalizacji (?) 1 z punktów     W matni Podstawą działalności każdej sekty są jej członkowie. Bez nich sekta nie istnieje. Dlatego cały czas intensywnie poszukuje nowych członków. Wypatruje swoje potencjalne ofiary, typuje. To, co najważniejsze w tej fazie rekrutacji to uchwycenie kontaktu i przekonanie kandydata, że kontaktowanie się z sektą groźne nie jest, że niczym złym nie skutkuje. Tą powszechnie znaną sztuczkę socjotechniczną niewątpliwie zastosował Wielkopolski Oddział Wojewódzki NFZ wprowadzając z zaprzyjaźnioną firmą informatyczną numerowane recepty. Kilkanaście miesięcy temu lekarzy zachęcono do zalogowania się w systemie informatycznym. Ci, którzy to uczynili przekonali się, że niczym to nie grozi. Kolega Tadeusz przeżył nawet swego rodzaju fascynację. Nic dziwnego. Jego zainteresowania informatyczne są powszechnie znane. Z raz uzyskanego kontaktu sekta już nie rezygnuje. Wręcz przeciwnie, stara się te kontakty podtrzymywać i nakłania do zapoznania się z jej działalnością. Zaprasza na spotkania, podsuwa jakieś opracowania i zachęca do ich lektury uspokajając jednocześnie, że z faktu, że się coś przeczytało przecież jeszcze nic nie wynika. Część lekarzy nie tylko, że zalogowała się do systemu, ale nawet zamówiła parę bloczków recept. Każdy z nich pewnie myślał: „Przecież to, że obejrzę sobie receptę z kodem kreskowym nic jeszcze nie oznacza. Za chwilę odłożę ją na półkę i nich tam sobie poczeka. A poza tym przecież jeden bloczek za 1,70 zł to nie to samo co za 1,80 zł więc robię przy okazji dobry interes”. Naturalną konsekwencją obcowania z sektą staje się jej członkostwo. Od swojego członka sekta zaś egzekwuje bezwzględnie wszystko. Członkowi bez zgody sekty nie wolno robić nic. Jest całkowicie ubezwłasnowolniony. Sekta swoich członków nie uśmierca. Ona się nimi żywi więc nawet na swój sposób o nich dba. Od sekty się nie odchodzi. Lekarze podstawowej opieki zdrowotnej mogą spokojnie myśleć o kontraktach na przyszły rok. NFZ podpisze umowy z każdym z nich, nawet na kilka lat. Bo NFZ lekarzy podstawowej opieki zdrowotnej nie chce zniszczyć. NFZ lekarzy bardzo potrzebuje. Prawdziwy problem pojawił by się dopiero wtedy, gdyby ich zabrakło, tak jak na początku ubiegłego roku. Potrzebni są jednak nie dobrzy diagności i terapeuci, o nie. Potrzebni są bezmyślni za to sprawni wypisywacze recept harujący od rana do wieczora. Najlepiej całodobowo bez prawa do urlopu, zastępstwa i przerwy na szkolenia. Przykuci do swoich biurek, od których bez zgody NFZ ruszyć się nie można ani na krok. Tych, którzy się lenią i piszą za wolno znajdzie się bardzo łatwo po kodzie kreskowym z jego recept. Zaprosi się ich następnie na jakieś sponsorowane szkolenie z kaszanką na grilu i podda swoistej indoktrynacji. Cel bowiem jest jeden: kontrakty w dół, refundacja leków w górę. Znajdzie się też coś i dla tych kilku najzdolniejszych. Może jakiś tygodniowy wyjazd „szkoleniowy” np. na Kretę. Sekta musi przecież pokazać, że dba o swoich członków. Dla opornych zaś przygotowany jest zestaw przykładnych kar. Tak więc nie ma obawy. Kontrakty będą. Pewnie gorsze od tegorocznych, ale będą. Ktoś musi przecież wypisać, jak co roku owe 200 milionów recept. Sekta ciągle poszukuje nowych członków. Obserwuje, typuje kandydatów. Ciekawe, które z województw upatrzyła sobie jako następne. Entliczek pentliczek, zielony stoliczek, na kogo wypadnie na tego bęc……..LUBUSKIE. Dr n.med. Andrzej Masiakowski   "Konfitury w RUMowisku"   Rozporządzenie Ministra Zdrowia odnośnie systemu recept kodowanych miało umożliwić identyfikację PACJENTA w systemie świadczeń zdrowotnych i ewentualnie umożliwić identyfikację usługodawcy i lekarza. Takie są niezaprzeczalne wytyczne odnośnie treści obligatoryjnych i fakultatywnych mających się zawierać w kodzie paskowym. Wielokrotne przesuwanie przez Ministra Zdrowia terminu wprowadzenia kodów wynikało z NIEPRZYGOTOWANIA takich systemów przez OW NFZ., w tym Wielkopolski OW. Pomimo ponadrocznego odroczenia terminu obowiązywania uregulowań zawartych w Rozporządzeniu MZ WOW NFZ nie mógł, bądź nie chciał stworzyć SNRL zgodnego z Rozporządzeniem. Sprawny system SNRL funkcjonuje od dawna w części Wielkopolski jako kupony RUM. System ten z naddatkiem spełnia wymogi zawarte w Rozporządzeniu Ministra Zdrowia. Dowodem na kompatybilność tego systemu z Rozporządzeniem jest utrzymanie go po 1 lipca br w województwie lubuskim.. System RUM ma dwie istotne wady: nie jest autorstwa aktualnych decydentów i został już dawno wdrożony, co za tym idzie trudno oczekiwać gratyfikacji za jego dalsze wdrażanie. Od czasu wydania Rozporządzenia przez Ministra Zdrowia artykułowane przez ZPOZ Wlkp.-PZ oraz Wielkopolską Izbę Lekarską liczne, merytoryczne i organizacyjne zastrzeżenia WOBEC SNRL były przez Dyrekcję WOW wzniośle ignorowane. Poza licznymi zapytaniami merytorycznymi i organizacyjnymi wnieśliśmy jako Związek liczne zapytania odnośnie aktualnego i przyszłego FINANSOWANIA SNRL. Dysponent publicznych środków finansowych odmówił udostępnienia tych danych. Zastanawiająca to tajemniczość i budzić musi istotne obawy i podejrzenia. Aktualne stanowisko Dyrekcji WOW wysuwającej wobec świadczeniodawców zarzuty realizacji politycznych inspiracji są żenującym wykładnikiem całkowitego braku argumentów merytorycznych w tej kwestii. A zatem: „Kto za tym stoi i komu to służy..” Józef Stalin Dzięki Pracownikom WOW podzielającym nasze zastrzeżenia wobec polityki i działań Dyrekcji WOW NFZ dane odnośnie wielkopolskiego SNRL chociaż nieformalnie to jednak uzyskaliśmy: Tak więc: 1. Producentem i dystrybutorem wielkopolskiego systemu SNRL jest firma Kamsoft 2. Do każdego bloczka WOW NFZ dopłaca (z jakich środków i na jakiej podstawie?) 70 gr 3. WOW NFZ ponosi koszty utrzymania 7 punktów dystrybucji recept SNRL, każdy z tych punktów generuje dla WOW NFZ koszty rzędu 12- 15 tysięcy złotych miesięcznie 4. 7 punktów x 10 miesięcy dotychczasowej działalności x 10 tys złotych (średnio miesięcznie na 1 pkt) = 700 000 złotych kosztów do chwili obecnej. Koszt sponsorowania recept SNRL to 0,7 x 10 mln recept = kolejne 700 000 złotych. (w skali kraju rocznie wydaje się 200 mln recept, populacja Wielkopolski to 10% populacji kraju, zakładam, ze dotychczas 50% recept wystawiano na drukach SNRL sponsorowanych hojnie przez WOW NFZ.) Dotychczasowy sumaryczny koszt tej zabawy to około 1,5 mln złotych wypompowanych z funduszy przeznaczonych na świadczenia medyczne. 5. Czy powyższe tłumaczy brak jakichkolwiek korekt stawek kapitacyjnych w zakresie opieki lekarskiej w ubiegłym i bieżącym roku w ramach środków ponad preliminarzowych? 6. Od stycznia 2006 koszt nabycia i użytkowania systemu sprawozdawczości KSSWD przerzuca się na świadczeniodawcę (nabycie + 2-4 upgrade rocznie) Cena? 7. Od stycznia deklaracje składać mamy przez osobny system informatyczny (tak zgadłeś Szanowny Czytelniku) również do zakupu + upgrade - jw. Cena? 8. Planowane jest narzucenie systemu informatycznego mogącego generować kody zawierające wszystkie dane wymagalne w Rozporządzeniu (koszt zakupu 2000 / praktykę + 300-500 za stanowisko robocze + upgrade 2-4 x rocznie a 400 zl+ koszty serwisu) I to są właściwe konfitury. Koszt nabycia takiego systemu przez wszystkich świadczeniodawców (POZ, ASO i szpitalnictwo) i jego eksploatacji to grubo ponad 0,5 miliarda złotych (tak miliarda to nie pomyłka - ta suma jest świadomie niedoszacowana). 9. W/w koszty uszczuplają tegoroczne jak i przyszłoroczne budżety świadczeniodawców na faktyczne świadczenia medyczne na wszystkich poziomach referencyjności, niezależnie od ich sposobów finansowania (kapitacja, system punktowy). 10. Dotychczasowe i planowane nakłady na SNRL w aktualnej wersji w oczywisty sposób nie dają żadnych narzędzi analizy kosztów udzielanych świadczeń i ich redukcji 11. Czy dziwić w tej sytuacji może plan Centrali WOW uszczuplenia nakładów na POZ w roku przyszłym poniżej 10% nakładów całkowitych (czyli redukcja aktualnych stawek o 25 %)? Pozostałych, równie bulwersujących informacji odnośnie wdrażania SNRL nie mogę podać do publicznej wiadomości. Aspekty moralne działań podjętych przez WOW NFZ pominę w celu nie utrudniania percepcji tego wywodu decydentom NFZ. Byłoby nie tylko mi przykro gdyby miało się okazać ,że można nas kupić za 5 gorszy (aktualna różnica w cenie bloczka SNRL i „nieopaskowanego”). Jeśli ktoś ze Świadczeniodawców zamierza myśleć w takich kategoriach i w efekcie doprowadzić do znaczącej redukcji nakładów na POZ godzien jest podjęcia pracy w decyzyjnych kręgach WOW NFZ. lek. med. Jerzy Stępień DIAMAT, czyli logika marksistowska wiecznie żywa, ewentualnie reinkarnacja Murti-Bingizmu w WOW   „Dialektyka – sztuka przewidzenia pożaru, uzupełniona rozlaniem benzyny wokół pieca” Czesław Miłosz „Umysł zniewolony” 1953r Murti-Bing mongolski filozof z powieści Stanisława Ignacego Witkiewicza „Nienasycenie” Wszelkie domniemania odnośnie kontaktów MZ ze swoim odpowiednikiem mongolskim w kwietniu br. są nieuprawnione i niestosowne. Jako autor Komunikatu ZPOZ Wlkp-PZ z głębokim zdumieniem, bulwersacją, ale i satysfakcją zapoznałem się ze „Stanowiskiem WOW NFZ w sprawie wezwania do bojkotu SNRL” zamieszczonym na stronie www w/w Oddziału NFZ. Dzięki swoim Nauczycielom posługuję się, jak widać mocno archaicznym, modelem logiki w jej arystotelesowskim rozumieniu. Nic bardziej błędnego! Kanony nowoczesności wyznacza w tej materii anonimowy autor/autorzy w/w Stanowiska WOW, zwany/i dalej Anonimem. Trendy te są twórczym rozwinięciem logiki dialektycznej, w której nie istotne są fakty (tym gorzej dla nich jak są nieodpowiednie) a istotą argumentacji jest wybiórcze ich zinterpretowanie w aspekcie uzasadnienia aktualnie promowanej tezy. Zanim przejdę do maltretowania Anonima, chciałbym zwerbalizować swoje wyrazy głębokiej wdzięczności i satysfakcji zarówno z powodu czytelnictwa naszych Komunikatów, jak i pośredniego uznania ich treści za miarodajne i wiążące dla świadczeniodawców POZ. Jak rozumiem tekst błahy i lekceważony przez ogół świadczeniodawców nie wzbudziłby takiej reakcji WOW? W ten sposób chociaż pośrednio, to jednak !!! WOW uznaje nasz Związek za reprezentatywny dla świadczeniodawców Wielkopolski. Teza nr 1 „Bojkot” Jedną z podstawowym zasad diamatu było przypisywanie przeciwnikowi nie jego poglądów i stanowisk, która następnie zwalczało się i pokonywało, aż do fizycznej dezintegracji przeciwnika. Anonim na wstępie dorabia nam „gębę” „wzywaczy do bojkotu”. Widzę tu następujące możliwości : 1. Marksistowska dysleksja uniemożliwiająca Anonimowi zrozumienie kardynalnej różnicy pomiędzy sformułowaniem „poleca się”, a jakąkolwiek formą nakazu podjęcia, czy zaniechania działań przez Członków Związku. Stwierdzenie braku w Komunikacie słowa „bojkot” jest w świetle powyższych konstatacji truizmem. 2. Anonim nie jest marksistowskim dyslektykiem, ale postmarksistowskim epigonem diamatu w wydaniu manipulatorskim. Oczekuję w kolejnych Stanowiskach tak pamiętnych fraz jak „ zaplute karły medycznej reakcji” Teza Nr 2 „Zgodność prawna SNRL..” Rozważania prawne proponuję od przyjęcia definicji prawa wg Św. Tomasza: „Lex est quaedemam rationis ordinatio ad bonum commune, ab eo qui curam communitatis habet promulgata” czyli “Prawo jest to rozporządzenie rozumu dla dobra wspólnego nadane i publicznie ogłoszone przez tego , kto ma pieczę nad wspólnotą „. Anonim odwołuje się do Rozporządzenia Ministra Zdrowia i zgodności z nim SNRL. W rozumieniu wyżej podanej definicji prawa, w państwie jakoby demokratycznym nie widzę promulgacji aktualnego układu władzy do wydawania jakichkolwiek aktów prawnych. Władza w państwie demokracji (poza ludową oczywiście) pochodzi z powszechnych wyborów. Znakomita większość Rządu reprezentuje partie, które nie poddały się procedurze wyborczej , a nawet są w trakcie formowania!! Jaką legitymację demokratyczną ma ten układ władzy ?? Nekrokratyczny ?? Ochlokratyczny ?? Rapkratyczny (bynajmniej nie od rapu ale „rape” czyli gwałtu) ?? Pomijając w/w aspekt i ryzykownie zakładając moralne i demokratyczne podstawy do dalszego funkcjonowania aktualnego układu władzy, pozostaje problem jakości stanowionego prawa i jego wpływu na „dobro ogólne”. Nie jest to bynajmniej odosobnione kwestionowanie aktów prawnych aktualnego Ministra Zdrowia. Bezwolna i bezmyślna akceptacja kuriozów prawnych jak chociażby Rozporządzenia o dostosowaniu pomieszczeń” jest, przynajmniej dla mnie, nie do przyjęcia. Jak nadmienia Anonim, uregulowania z w/w Rozporządzenia wchodzą w życie w dniu 1 lipca br. Aktualnie trwają rozmowy Federacji na poziomie centralnym. Trwają również prace nad wdrożeniem RUM i jego pochodnych. W związku z tym pytam : 1. Czy WOW zna już finalny efekt tych rozmów? 2. Czy WOW ma prawa egzekwować wymogi prawne przed ich wejściem w życie? 3. Jeśli tak to na jakiej to podstawie prawnej? 4. Czy po wdrożeniu SNRL stanie się on w aktualnej formie częścią RUM? 5. Czy wprowadzenie SNRL bez korelacji z RUM nie jest rozrzutnością? 6. Czy WOW brak jest innych racjonalnych celów do finansowania? Euforycznie przyjąłbym „praworządność WOW” gdybym mógł ją wcześniej dojrzeć w: 1. Bezprawnych potrąceniach za pieluchomajtki z bieżących należności 2. Bezprawnych żądaniach pełnej sprawozdawczości 3. Bezprawnym żądania usuwania pacjentów z list aktywnych w ramach „weryfikacji międzyoddziałowych” 4. Bezprawnych i uznaniowych przyjęć za ważne deklaracji o jawnie sfałszowanych danych u podmiotów pozostających poza ZPOZ Wlkp-PZ 5. Prowadzonych z naruszeniem prawa tendencyjnych kontrolach świadczeniodawców 6. Bezprawnych odmowach przyjmowania rachunków bez spełnienia przez poszczególnych świadczeniodawców określonych woluntarystycznie warunków nie wynikających z umów 7. Bezprawnych usunięciach z list aktywnych: „ osób adoptowanych, świadków koronnych” w ramach określonych w Komunikatu nr 95 WOW NFZ Wystarczy?? – mógłbym kontynuować, to nie koniec egzemplifikacji praworządności dialektycznej modo WOW NFZ. Teza 3 „wystąpienie przeciwko obowiązującemu porządkowi prawnemu RP” „Nacisk zorganizowanej machiny państwowej jest niczym w porównaniu z naciskiem przekonującej argumentacji” Czesław Miłosz „ Umysł zniewolony” Paryż 1957 Takież same argumenty wysuwano wobec wszelkich innych ruchów „nieposłuszeństwa obywatelskiego”, że wspomnę jedynie: Zamieszki Bostońskie i powstanie „Solidarności”. Etykieta wichrzyciela jak dla mnie i wielu z moich przyjaciół nie jest żadnym epitetem. Nie jeden porządek prawny został już zmieniony i nie jeden zostanie. Lekarzem się jest, urzędnikiem się bywa..... „Zdaniem jednych, zwycięża ten, kto jest lepszym strategiem. Inni ufają męstwu. Jeszcze inni z nadzieją wierzą w bogów. WRESZCIE SĄ. TACY, KTÓRZY NAJBARDZIEJ WIERZĄ W SZPIEGÓW, ZABOJCÓW, ZDRADĘ, KORUPCJĘ, STRACH I CHCIWOŚĆ. ........ Czymże bowiem jest rzeczywistość? Sam się dowiesz, kiedy ujrzysz błysk miecza w rękach wroga. A jeśli nie, to znak, że zmarnowałeś życie” Sozume-no kumo 1599r Teza 4 „Dwudziestocyfrowy numer zawiera wszystko” Anonim nie wie co pisze, lub nie wie do kogo pisze „doktory nie gęsi i swój rozum mają” Ad rem: Lekarz/ świadczeniodawca otrzymuje bloczek recept z naniesionym UPRZEDNIO kodem kreskowym. Jak Anonim wiedzieć powinien bloczki nie są sporządzane imiennie i wydawane są wg zasady „jak podać z dołu czy z góry kupki?”. Owszem WOW będzie dysponował zestawieniem numerów bloczków recepturowych, ale te dane nie będą dostępne np. dla aptekarzy. Jakakolwiek kontrola nie będzie wynikać z analiz programu informatycznego, tylko z woluntarystycznej decyzji urzędnika WOW. Jak taki system ma uniemożliwić np. realizację recept sfałszowanych? Na jakiej zasadzie: sympatii?, antypatii? będą kontrolowani świadczeniodawcy?? Aktualnie „usprawnienie” wynikające dla farmaceuty z realizacji takiego gniotu jak recepta z kodem paskowym SNRL sprowadza się do następujących czynności: 1. Wklepanie ręczne danych lekarza do systemu (bez różnicy w stosunku do dotychczasowej recepty tj imię , nazwisko, prawo wykonywania zawodu, REGON świadczeniodawcy) 2. Dodatkowe użycie czytnika kodu paskowego (nabytek a 2000 pln), które jest możliwe wyłącznie po wykonaniu czynności z pkt1. Jak Anonim chce wzbogacić swoją wiedzę o wyrazy wdzięczności farmaceutów to zapraszam do dowolnej apteki (z ochroniarzem) Zatem wprowadzanie ułomnego, niekompatybilnego z RUM i aktualnym systemem informatycznym SNRL implikuje koszty zmniejszające nakłady na faktyczne procedury medyczne (w tym również ASO i szpitalnictwo). Jest to ewidentne marnotrawstwo publicznych funduszy! Ostatnia okazja przez wyborami?? Teza 5 „Współpraca z Wielkopolską Izba Lekarską odnośnie SNRL” Kolejny przykład diamatu. Fakt WIL wielokrotnie wypowiadał się w tej sprawie, ale wnosząc liczne istotne i nie w pełni zrealizowane zastrzeżenia. Jeśli to jest „współpraca” to również ja powinienem za nią otrzymać podziękowania (nie jestem pazerny – wystarczy dyplom). Tak rozumianym „współpracownikiem” jest oczywiście również ZPOZ Wlkp-PZ. Teza 6 (między wierszami) „ a czemu nie jest nam tak fajnie jak przed 2003?” Więc Anonimie nie jest i już nie będzie – „to se ne vrati”. „Panta rei”, że przypomnę kolejnego klasyka. Kończą się czasy „służby zdrowia” , jest i pozostanie sektor usług zdrowotnych. Służebną będzie rola urzędnika wobec obywatela. „Wolność stale trzeba zdobywać, nie można jej tylko posiadać! Przychodzi jako dar, utrzymuje się poprzez zmaganie. Dar i zmaganie wpisuje się w karty ukryte, a przecież jawne. Całym sobą płacisz za wolność-więc to wolnością nazywaj, że możesz płacąc ciągle na nowo siebie posiadać” Jan Paweł II „Myśląc Ojczyzna” lek. med. Jerzy Stępień PS. 1 Drogi Anonimie to smutne jak mężczyźnie nie staje (odwagi do podpisu) PS. 2 Pozdrawiam Pana Marka, jedynego znanego mi mężczyznę w WOW Jerzy Stępień Niniejszy tekst nie jest w żadnej mierze oficjalnym, bądź nieoficjalnym stanowiskiem ZPOZ Wlkp-PZ, Federacji PZ, lub jakiekolwiek ich organu. Natomiast treści zawarte w tekście odzwierciedlają zdanie wielu znanych autorowi lekarzy rodzinnych. Pozdrawiam niniejszym wszystkich Członków, Sympatyków i Kibiców, polecam również pod rozwagę cytat: „Słaby jest lud, jeśli godzi się ze swoją klęską..” i oby nas to nie dotyczyło........ Jerzy Stępień     Zapaść zdalnie sterowana (2005-04-05) Cichy zabójca Brak druku rezygnacji ze świadczeń lekarza rodzinnego w jego placówce to poważne ryzyko dla interesów ekonomicznych firmy. Niespełna 10 lat temu zaczęły powstawać pierwsze w Polsce praktyki lekarzy rodzinnych na kontrakcie. Pęd do ich tworzenia był prosty. Skostniałe, "zsowietyzowane" ZOZ-y, nierzadko zadłużone, nieprzyjazne pacjentom, pauperyzujące środowisko lekarskie i pochłaniające bez ograniczeń środki publiczne – stały się tego przyczyną. Jak grzyby po deszczu wyrastały nowoczesne, prężne, przychylne chorym praktyki lekarskie, działające za takie same pieniądze, co ZOZ-y. Równocześnie uposażenie samego doktora stało się nieporównywalnie wyższe w stosunku do uzyskiwanych przez kolegów pracujących w publicznych jednostkach. Nie wynikało to ze zwiększonego finansowania, ale ekonomizacji, efektywności i gospodarskich działań. Lekarz POZ zyskał zupełnie nową rangę w systemie: zaczął być lekarzem rodzinnym, obejmując holistyczną opieką podopiecznych, stał się zarazem menedżerem, kierownikiem, administratorem, kierowcą, zaopatrzeniowcem itp. w swojej praktyce. Z początkiem działalności kas chorych, mimo olbrzymiej ilości dodatkowych obowiązków, stał się również beneficjentem reformy. Niestety, głupota polityków oraz, zazdrość lekarzy zakładów publicznych, w szczególności ich dyrektorów, a także niekompetencja urzędników NFZ – powodowały sukcesywne obniżanie nakładów na POZ, o ponad 20% w minionych 6 latach. Z punktu widzenia całego systemu opieki zdrowotnej spowodowało to uszkodzenie jego głównego koła napędowego. Taka awaria z czasem mogła skutkować tylko krachem ochrony zdrowia. I tak się stało. Działania NFZ są Jednak dalej ukierunkowane na drenowanie "kieszeni rodzinnych". Zmniejszanie nakładów na POZ w strukturze wydatków NFZ poniżej 10% stałoby się jawnym dyskryminowaniem tego sektora. Fundusz, "pomysłowy Dobromir", wpadł zatem na niekonwencjonalne rozwiązania. Takim wynalazkiem jest np. likwidacja druku wypisu, czyli dokumentu, który wypełniał pacjent podczas rezygnacji z usług u swojego lekarza. Rzeczą wiadomą jest, iż podstawą płatności dla lekarza POZ jest aktywna lista pacjentów; ostatnio, przez swoje działania, troskliwy płatnik skutecznie zaczął ją pomniejszać. Brak druku rezygnacji w placówce lekarza rodzinnego staje się poważnym zagrożeniem dla interesów ekonomicznych jego firmy. Świadczeniodawca traci realną kontrolę nad swoimi pacjentami. Nie ma też jak się bronić przed Funduszem. Ba! Wypisany pacjent może dalej korzystać – poza monitoringiem płatnika – z tego samego medyka, naciągając go np. na drogie badania. Sprytnym rozwiązaniem jest również niepłacenie za pacjenta żadnemu ze świadczeniodawców – w czasie, kiedy ubezpieczony dokonuje ich zmiany. Powstaje przynajmniej miesięczna luka w płatnościach, dzięki której NFZ wzmacnia własne finanse. Swoiste kuriozum stanowi niekonstytucyjny i pozaustawowy podział pacjentów na studentów i poborowych oraz wszystkich innych, dający tym pierwszym nienaturalne prawa w stosunku do pozostałych ubezpieczonych. Płatnik stworzył tym samym pozaprawne narzędzie usuwania ich z list lekarzy, do których się zadeklarowali. Z początkiem roku wybuchła panika w środowisku lekarzy rodzinnych, gdy zaobserwowali oni gwałtowne topnienie liczby zadeklarowanych pacjentów. Zadziałał "cichy zabójca" ich finansów – niczym toksyczny wirus komputerowy podłożony przez NFZ. Niemała część ubezpieczonych nie wybrała dotąd swojego lekarza, ale ich pieniążki systematycznie wpływają do sejfiku NFZ. A kary pieniężne wymierzane – niczym chłosta – lekarzom POZ dodatkowo obniżają środki na świadczenia z zakresu "podstawówki", dofinansowują bowiem zapewne budżety upadających SP ZOZ-ów, a może i wzmacniają fundusz nagród dla ogarów NFZ. PŁATNIK zapomniał jednak w tym wszystkim, iż każdy kij ma dwa końce. Działania Funduszu przypominają podcinanie gałęzi, na której sam siedzi. Bo to właśnie silna podstawowa opieka zdrowotna oparta na INSTYTUCJI LEKARZA RODZINNEGO i ambulatoryjnej specjalistyce jest JEGO NATURALNYM SOJUSZNIKIEM, A NIE WROGIEM. Wszystkim decydentom i urzędnikom NFZ bezskutecznie to stale przypominam. Robert Sapa źródło: Służba Zdrowia   Nilowa wioska (2005-03-14) Sz4461 O wyborach do Zarządu Kolegium Lekarzy Rodzinnych w Polsce   Nilowa wioska Co łączy zarząd Kolegium Lekarzy Rodzinnych w Polsce z afrykańską wioską nad Nilem? Czemu i komu, tak naprawdę, służy zasada "czystości krwi" w Kolegium? Czy lekarze nie wiedzą, że chów ksobny grozi defektami genetycznymi? Podróżując doliną Nilu w południowym Egipcie natknąłem się na tubylcze plemię, w którym twarze biły przeraźliwym wyglądem wskutek defektów genetycznych. Trisomia w tej społeczności zdawała się być łaską bogów. Zaciekawiony otrzymałem od przewodnika informację, że tubylcy hołdują zasadzie chowu ksobnego. Zrozumiałem wtedy, że krzyżowanie się wewnątrz własnej populacji, odizolowanie od świata zewnętrznego – to nic innego jak schyłek normalnej egzystencji. Podobne wrażenie odniosłem niedawno podczas wyborów do Zarządu Głównego Kolegium Lekarzy Rodzinnych w Polsce. Pełni nadziei, optymizmu i wiary w to, że liderom KRL-u chodzi o to, by wpuścić do krwiobiegu naszej organizacji trochę świeżej krwi – członkowie Porozumienia Zielonogórskiego zaproponowali na członków ZG nietuzinkowe osobistości. Niestety, doktryna "wioski Nilowej" wzięła górę nad zdrowym rozsądkiem. Wybory okazały się najzwyklejszą w świecie farsą. Szczytem hipokryzji była postawa jednej z koleżanek, która głosząc potrzebę rewolucyjnych zmian w Kolegium, biegała po sali rozdając gotowca ze składem nowego, ale jakże starego – zarządu. Jak się potem okazało, za swoją ciężką pracę otrzymała fotel wiceprezesa. Z przerażeniem stwierdziłem, że skład nowej siły przywódczej organizacji był praktycznie identyczny, jak ten powołany cztery lata temu; tyle tylko, że zubożony o dwóch bardzo wartościowych działaczy. Jeden z nich wyjechał z kraju "za chlebem", drugi zrozumiał potrzebę zmian. Zacząłem się zastanawiać, czym jest podyktowane tak silne parcie ludzi na władzę? Przecież osoby posiadające maturę, ba nawet wyższe wykształcenie, powinny zrozumieć, że priorytetem musi być stale potrzeba dynamicznych zmian. Także w Kolegium. To, czego nie wiedzą afrykańskie plemiona, powinno być zrozumiałe dla polskich lekarzy. Tyle tylko, że jak nie wiadomo, o co chodzi, to chodzi zawsze o to samo... Porozumienie Zielonogórskie na początku swojej działalności przyjęło antykorupcyjną uchwałę, tzw. "uchwałę czystych rąk". Stanowi ona wyraźnie, że liderzy Porozumienia nie mogą być w żadnym związku prawnym z jakąkolwiek inną organizacją, fundacją itp., obsługującą macierzystą strukturę Federacji. W przypadku Kolegium – taka uchwała oznaczałoby niemożność uczestnictwa w intratnym "Lancecie", w ZIZ-ie, w "Lekarzu Rodzinnym" itp. To rozwiązanie najprawdopodobniej zniszczyłoby raz na zawsze "nilowe bytowanie", a przejrzystość i transparentność działań tchnęłaby nowego ducha w organizację, ratując, i tak już poważnie nadszarpniętą, jej reputację. Jednak rodzi się nowe pytanie: CZY SENSOWNE JEST NISZCZENIE TEJ AFRYKAŃSKIEJ CYWILIZACJI, SKORO WSZYSCY CZUJĄ SIĘ W NIEJ DOBRZE? I czy nie zostawić jej jako reliktu minionych czasów, który stałby się atrakcją dla turystów oraz przestrogą dla innych organizacji? A może już czas opuścić Nilową wioskę i stworzyć to, na co większość lekarzy rodzinnych oczekuje? Prezes KLRRL Robert Sapa   Wszystkiemu winni ...... (2005-03-13) Wszystkiemu winni żydzi, masoni, cykliści i lekarze rodzinni W małym, spokojnym dotąd mieście na wschodniej rubieży Polski od Nowego Roku zrobiło się głośno. Nie jest to niestety splendor sławy, a hałas, który nazwano „konfliktem tomaszowskim”. Sprawa jest tym bardziej przykra, że dotyczy środowiska medycznego. Kiedy parę lat temu wchodziła w życie reforma opieki zdrowotnej, dziewiętnaście Ośrodków Zdrowia z powiatu Tomaszów Lubelski usamodzielniło się oddzielając od SPZOZ-u przy pełnej aprobacie dyrektora- Andrzeja Kaczora. Lekarze rodzinni zaczęli funkcjonować w warunkach zdrowej konkurencji, która nie stanowiła przeszkody w utrzymywaniu stosunków towarzyskich i zrzeszeniu się w Lubelskim Związku Lekarzy Rodzinnych-Pracodawców. Symbioza POZ ze specjalistyką SPZOZ-u trwała do końca 2004 roku, kiedy to jesienią dyrektor powziął decyzję o utworzeniu POZ-u w ramach SPZOZ-u i polecił zbierać listy sondażowe pacjentów, którzy należeliby do tej placówki. Na pierwszy ogień poszli pracownicy szpitala i poradni specjalistycznych. Pacjentów zachęcano do zapisów kusząc tym, że rolę lekarzy rodzinnych w nowo powstałej poradni będą pełnili specjaliści szpitalni (w tym czterech ordynatorów), do których kolejki w poradniach specjalistycznych wynoszą dwa-trzy miesiące. Nie wspomniano o tym, że każdy ze specjalistów będzie pracował w POZ przez jedno popołudnie w tygodniu, co nijak się ma do funkcji lekarza rodzinnego. W związku z tym, że pacjenci przy okazji hospitalizacji, leczenia w poradni specjalistycznej czy korzystania z izby przyjęć byli dość natarczywie namawiani do składania deklaracji w SPZOZ-owskim POZ-ecie, lekarze rodzinni z Tomaszowa Lubelskiego podjęli decyzję o przystąpieniu do kontraktu w zakresie nocnej i świątecznej pomocy ambulatoryjnej na rok 2005. Lekarze z poszczególnych NZOZ-ów zobowiązani byli złożyć oświadczenie i wybrać swoim pacjentom punkt, gdzie ci mogliby się udać po niezbędną pomoc w nocy i w święto. Sam pomysł takiego rozwiązania godzi w prawo pacjenta do wyboru świadczeniodawcy, ale nie jest to jedyny niefortunny pomysł NFZ. Finał kontraktu okazał się niekorzystny dla SPZOZ: jeden NZOZ samodzielnie zapewniał nocną i świąteczną opiekę swoim pacjentom, do SPZOZ na te świadczenia zgłosiły akces cztery NZOZ-y, a do Poradni Rodzinnej przy ul. Petera 3 w Tomaszowie czternaście NZOZ-ów. Już od pierwszego stycznia zaczęły mieć miejsce dziwne zajścia w tomaszowskim SOR. Pacjenci, którzy zgłaszali się tam z powodu urazów, a nocną i świąteczną pomoc ambulatoryjną mieli na ul. Petera 3, obciążani byli kosztami zaopatrzenia chirurgicznego: opatrunków gipsowych czy szycia ran. Protesty lekarzy dyżurnych z Poradni Rodzinnej przeciwko takim praktykom składane telefonicznie do dyrektora Kaczora nie odniosły skutku. Tak narodził się „konflikt tomaszowski”. W związku z narastaniem problemu i rozgłosem w lokalnych mediach tematem tym zajęła się Komisja Zdrowia przy Radzie Powiatu Tomaszowskiego. Na spotkanie to zaproszono dyrektora Andrzeja Kaczora, zastępcę dyrektora Dionizego Hałasę, który jest jednocześnie ordynatorem SOR oraz przedstawicieli lekarzy rodzinnych. Niestety, nawiązanie jakiegokolwiek porozumienia nie było możliwe. Na stawiane przez rodzinnych uargumentowane zarzuty dyrekcja twierdziła, że nieprawidłowości nie ma. Pomimo klarownych ogólnych warunków umów kontraktowych, zawierających zakres obowiązków poszczególnych świadczeniodawców i Rozporządzenia Ministra Zdrowia o SOR-ach nie udało się ustalić, dokąd ma w nocy i święto udać się pacjent z urazem. SOR -jak podawała dyrekcja-powołany został do zaopatrywania stanów zagrażających życiu, a np. złamany nadgarstek takiego zagrożenia nie stanowi. Lekarze rodzinni według umowy na nocną i świąteczną pomoc ambulatoryjną zobowiązani są do udzielania świadczeń pacjentom z infekcjami, bólami korzeniowymi itp. oraz w stanach pogorszenia zdrowia w przebiegu chorób przewlekłych (ani słowa o tym, że mają też zajmować się urazami). Tu warto dodać, że w nocy i święto nie funkcjonuje w Tomaszowie taka placówka, jak ambulatorium chirurgiczne, która mogłaby rozwiązać ten problem wypełniając ewidentną lukę. Póki co, nocnego ambulatorium chirurgicznego nie ma, nie ma też odpowiedzi na pytanie: co ma zrobić pacjent ze złamanym nadgarstkiem w piątek wieczorem? Co prawda, uraz tego typu życiu nie zagraża, a w ponidziałk od godzin ósmej ramo czynna będzie poradnia chirurgiczna, ale o takim weekendzie strach pomyśleć. Lubelski Związek Lekarzy Rodzinnych-Pracodawców zwrócił się do NFZ z prośbą o udzielenie odpowiedzi na pytanie, który ze świadczeniodawców zobowiązany jest do zaopatrywania urazów w okresie nocnym i świątecznym. Odpowiedź polegała na przytoczeniu ustępów z ogólnych warunków umów, które i tak wszyscy doskonale znali. Nejednoznaczny charakter pisma wynikał z tego, że jak się wyraził dyrektor Delegatury NFZ w Zamościu Witold Tkaczyk „nie chciał być łapany za słowa”. W międzyczasie rozpoczęła się akcja medialna prowadzona przez dyrektora SPZOZ. W jego opinii lekarze rodzinni to pieniacze, którym nie chce się pracować ani wydatkować pieniędzy na badania dla pacjentów. Zarząd Rady Powiatu w Tomaszowie Lubelskim 17.02.2005 zorganizował zebranie, na które zaproszony został dyrektor SPZOZ -Andrzej Kaczor z kilkoma ordynatorami oddziałów szpitalnych, przedstawiciele lekarzy rodzinnych, dyrektor Lubelskiego Oddziału NFZ –Elżbieta Fałdyga, dyrektor Delegatury NFZ w Zamościu-Witold Tkaczyk, obecne też były władze samorządowe. Tematem debaty miała być poprawa dostępności do świadczeń medycznych w powiecie tomaszowskim. Jako pierwsi głos zabrali lekarze rodzinni. Wypowiedź skierowana do dyrektora SPZOZ zawierała kwestie odsyłania z SOR pacjentów z urazami, nielegalnego pobierania opłat za zaopatrywanie urazów, masowego złożenia deklaracji do SPZOZ-owskiego POZ jednego dnia przez czterystu pacjentów oraz braku odpowiedzi na prośbę o umieszczenie na tablicy ogłoszeń szpitalnej izbie przyjęć informacji, pacjenci których NZOZów mają się udać po nocną i świąteczna poradę na ul. Petera 3. Dyrektor nie ustosunkował się do tych problemów. Zarzucił rodzinnym, że są niewydolni, źle pracują przerzucają koszty badań na specjalistykę i szpital, w wyniku czego drastycznie wzrosła ilość pacjentów hospitalizowanych, a poza tym nie chcą podjąć merytorycznej, koleżeńskiej dyskusji. Trudno podjąć koleżeńską dyskusję słysząc pod własnym adresem inwektywy. Dziwi, że wzrost obłożenia w szpitalu nie wynika z dwutrzymiesięcznych kolejek do poradni specjalistycznych,podczas których można wyzdrowieć, umrzeć albo nabawić się powikłań, które mogą być leczone wyłącznie szpitalnie. Od dyrektor Lubelskiego Oddziału NFZ lekarze rodzinni usłyszeli, że Porozumienie Zielonogórskie zniszczyło ideę lekarza rodzinnego zapewniającego opiekę swojemu pacjentowi ciurkiem przez okrągłą dobę. Lekarze rodzinni biorą pieniądze nie pracując, bo przecież co miesiąc płaci się im za każdego pacjenta, nawet jeśli do nich nie przychodzi. Jeśli pacjent nie wie dokąd ma się udać po nocną pomoc, jest to wina lekarza rodzinnego, który do niego z tą informacją nie dotarł. Szalejącej w powiecie tomaszowskim gruźlicy też nie jest winna bieda i bezrobocie, tylko rodzinni. Wynika z tego, że lekarze rodzinni są winni jeszcze dziurze ozonowej i wielu innym nieszczęściom, a może nawet wszystkim. Jako rozwiązanie problemów wszelakich pani dyrektor podaje zmasowane kontrole niepokornych NZOZ-ów, bo kontrola SOR i szpitalnej izby przyjęć nie wykazała nieprawidłowości, ponieważ nie było skarg w książce skarg i wniosków SPZOZ. Skargi pacjentów na SOR przesłane do siedziby Lubelskiego Oddziału NFZ uznane zostały za nieuzasadnione. Konkluzja według pani dyrektor jest taka, że koncepcja POZ w obecnej formie nie sprawdziła się. Dyrektor Delegatury NFZ w Zamościu dodał do tego, że lekarz rodzinny zawsze może zapłacić za pacjenta, jeżeli ten uda się do SOR, a nie jest to stan nagły. Najlepiej zaś funkcjonuje zespół: szpital, SOR, specjalistyka i POZ w ramach jednej placówki. Całe zebranie miało charakter spektaklu-coś między Witkacym a Mrożkiem, aż trudno uwierzyć, że to namacalna rzeczywistość. Okazało się, że adwersażami lekarzy rodzinnych w tej debacie jest cała reszta świata-wiele osób mylących „wolny rynek” z „wolną amerykanką”. Dziwi dążenie do starego systemu. Reforma służby zdrowia objęła wyłącznie podstawową opiekę zdrowotną stwarzając większe możliwości rozwoju w samodzielnych zakładach, które nie generują długów. Remonty zaniedbanych budynków odziedziczonych po SPZOZ, inwestowanie w sprzęt często wykraczający poza wymagania płatnika, a w związku z tym podnoszenie jakości świadczeń to nowe oblicze medycyny rodzinnej, która pomimo 13% nakładu (w Europie blisko 20%) równa do lepszych. Z perspektywy kilku lat można ocenić, że jedyna reforma służby jaka została w Polsce przeprowadzona była udanym posunięciem. Tworzenie POZ przy SPZOZ jest pozbawioną sensu próbą wejścia drugi raz do tej samej rzeki. Tyle, że rzeka nie jest już ta sama, a ekonomia w medycynie nie ma wiele wspólnego z ekonomią w sklepie spożywczym. Szkoda tylko, że większość decydentów ma kłopoty z pojęciem prostych, oczywistych prawd. Małgorzata Stokowska-Wojda

O pracy w Szwecji - Przemysław Sozański

Koledzy z Polski poprosili o przybliżenie realiów pracy lekarza w Szwecji. Oto, jakie są moje doświadczenia 14 miesięcy pracy w Norrbotten, czyli najbardziej na północ położonej części Szwecji.

 

Pracuję w Sandens Vardcentral, jednej z trzech przychodni w Boden, miasteczku liczącym ok. 25 tys. mieszkańców. Pacjenci z tego okręgu nie mają problemu z dostępem do opieki specjalistycznej, choć w całym województwie jest on mocno uwarunkowany dużymi odległościami. Są miejscowości, z których kobieta do porodu jedzie 200-250 km, bo w całym województwie są tylko dwie porodówki. Jednak w razie nagłego zachorowania, zawału, udaru pacjent z tych miejscowości może być leczony na miejscu w przychodni (dostać może np. streptokinazę itp.). Praca w takim miejscu wymaga pewnych dodatkowych umiejętności, choć wszędzie zakres działania lekarza ogólnego jest większy niż w Polsce.

W przychodni pracuje się zespołowo i każdy jest tak samo ważny w zespole. Pielęgniarki cechuje kompetencja, bardzo dobre wykształcenie i duża samodzielność. Są ważnym ogniwem w kontaktach z pacjentem. Mają prawo samodzielnie ordynować pewne leki, choć nie jest ich wiele. Ponadto pewne choroby, jak infekcja układu moczowego u kobiet czy angina paciorkowcowa, są oceniane przez nie według formularza, a lekarz dostaje tylko formularz do oceny i receptę do podpisania.

Recepty i dokumentacja są wprowadzane do komputera. Lekarz dyktuje wszystko, począwszy od notatki z wizyty pacjenta, przez telefoniczny kontakt z pacjentem aż po skierowania, zaświadczenia itp. Nagrania są spisywane przez sekretarki, mniej więcej na bieżąco. Po latach pracy w Polsce, gdzie wpisy w dokumentacji i skierowania są najoględniej rzecz ujmując lakoniczne, potrzebowałem czasu, zanim przyzwyczaiłem się do tak obszernego opisywania pacjenta.

Kolejną grupą zawodową, z którą pracuje lekarz, są tzw. sjukgimnasci - odpowiednicy naszych rehabilitantów, ale bardziej kompetentni. Pacjenci z bólami stawów, pleców, kolan otrzymują od nich pierwsze leczenie, zabiegi, ćwiczenia, akupunkturę itp. Sugerują też pewne badania, włączenie NLPZ lub iniekcji sterydami, co jest tu normą i w wielu przypadkach przynosi dużą ulgę pacjentom. (Lekarze rodzinni z Polski muszą się nauczyć iniekcji do stawu kolanowego, barku, łokcia, czasem blokady w okolice kręgosłupa i iniekcji do małych stawów rąk.)

Arbetsterapeuta to pracownik, który pomaga w dostosowaniu się chorego do choroby. Odpowiada za ułatwienia: typu balkoniki, wózki, szyny, przystosowanie mieszkania do potrzeb chorego na wózku, za wyposażenie i sprzęty pomagające przy myciu, czesaniu, ubieraniu itp. Ponadto można mu zlecić przeprowadzenie testów pamięci u pacjenta z podejrzeniem demencji.

Ostatnią grupą są położne, które podobnie jak w Polsce głównie prowadzą ciążę (bywa że, jeśli ciąża przebiega bez komplikacji, pacjentka nie spotyka lekarza ani razu, z wyjątkiem usg w 17. tyg.), dobierają środki antykoncepcyjne, zakładają spiralę, pobierają cytologię. Upławy, infekcje narządu rodnego, dolegliwości okołomenopauzalne, a nawet mniej zaawansowane problemy związane z nietrzymaniem moczu czy osłabieniem dna miednicy małej - leczy lekarz ogólny.

Jest jeszcze personel pomocniczy: do badań laboratoryjnych i wykonywania badań typu ekg, spirometria, 24-godzinny zapis ciśnienia tętniczego, audiometria, tympanometria itp.

W większości przychodni lekarz ma umawianych pacjentów, którzy wcześniej rozmawiają z pielęgniarką oceniającą, czy chory faktycznie powinien spotkać się z doktorem. Telefon jest bardzo ważnym narzędziem pracy. Każdy lekarz ma tzw. czas na telefoniczne kontakty z pacjentem. Ja przeznaczam na to codziennie godzinę, między 11.00 a 12.00. Dzwonię do pacjentów, którzy zgłosili pielęgniarce, że chcą się ze mną skontaktować, ale niekoniecznie chcą przychodzić do przychodni. Czasem sprawa dotyczy dawkowania leku, ewentualnie objawów niepożądanych, czasem przedłużenia zwolnienia, wyniku badania.

Pracę zaczynam o 8.00 i pierwsze 30 min przeznaczam na zalogowanie i sprawdzanie ewentualnych dokumentów do podpisania. Potem mam przyjęcia: 7-9 pacjentów. I to jest dużo w porównaniu z kolegami, którzy maja zazwyczaj ok. 4-5. Miedzy 12.00 a 13.00 - czas na lunch. Po południu często ma się tzw. gorący czas dla nagłych zachorowań typu ból brzucha, temperatura, zapalenie spojówek. Zazwyczaj to krótka wizyta, 15-minutowa, z szybkim załatwieniem problemu. W mojej przychodni między 15.00 a 16.00 zawsze jest jeden lekarz do załatwiania takich spraw, reszta w tym czasie ma pacjentów umówionych wcześniej. Przychodzą wtedy pacjenci na kontrolę nadciśnienia, cukrzycy, niewydolności krążenia, astmy lub kontrolę po leczeniu.

Wyposażenie mojego gabinetu to: otoskop, oftalmoskop, aparat do mierzenia ciśnienia, mały aparat dopplerowski do sprawdzania krążenia na obwodzie, w razie potrzeby - gabinet okulistyczny z pełnym wyposażeniem, tzn. mikroskop, tonometr, tablice do badania wzroku. Badanie w mikroskopie, tonometria, usunięcie ciała obcego z rogówki - to standard. Obowiązuje zasada: nie ma skierowania bez zbadania i opisu stanu. Skierowania są podstawą tzw. priorytetowania, czyli - jeśli ze skierowania wynika, że pacjent może być przyjęty za 4 tygodnie, to tyle będzie czekał; jeśli musi zaś być przyjęty natychmiast, to trzeba to napisać na skierowaniu.

Mamy w przychodni dobre wyposażenie laryngologiczne i trudno z tego nie korzystać. Z pomocą mikroskopu otologicznego zdecydowanie łatwiej zmienić opatrunek przy zapaleniu przewodu słuchowego albo usunąć woszczek, którego nie dało się wypłukać, odsysając. Mamy ponadto fiberoskop do oceny jamy nosowej i krtani. Jeśli do tego dołożymy tympanometrię jako standardowe badanie kontrolne po zapaleniu ucha u dzieci, a i pomoc przy diagnozowaniu wysiękowego zapalenia ucha u dorosłych oraz przynajmniej wstępną ocenę audiogramu przed skierowaniem do pracowni aparatów słuchowych - to widać obraz zakresu kompetencji lekarza ogólnego z laryngologii.

Z innych badań wypada wspomnieć o proktoskopii i rektoskopii oraz ocenie zalegania moczu w pęcherzu. Normą jest usuwanie znamion, kaszaków, wrastających paznokci, zakładanie przedniej tamponady nosa oraz szycie wszelkiego rodzaju ran i nacinanie ropni.

Zupełnie osobną sprawą jest psychiatria, której, jak zresztą można się spodziewać, z permanentnego braku światła przez pół roku jest sporo. Problem dotyczy jednak nie tylko samej depresji, ale też powszechnego tzw. zespołu wypalenia, który jest często przyczyną długich zwolnień z pracy.

Nie wspomniałem jeszcze o wizytach domowych, które są ważnym elementem pracy lekarza w Polsce. Tu takowych prawie nie ma. Jeśli się już zdarzają, to dotyczą głównie chorego psychicznie, kiedy trzeba ocenić ewentualną konieczność szybkiego leczenia na oddziale psychiatrycznym. Innym przypadkiem, wymagającym wizyty lekarza w domu, jest zgon pacjenta.

Najczęstszą formą kontaktu z pacjentem jest telefon i list. Czasem jest to tylko krótki list w stylu: "Cześć! widziałem twoje wyniki, są ogólnie ok..." I tu następuje wyliczanka mniej albo bardziej dokładna wraz z jakimś tłumaczeniem lub komentarzem. Tak więc, choć pacjentów spotyka się niewielu, to codziennie jest się zaangażowanym w sprawy 30-40 chorych.

Papierowe recepty praktycznie nie funkcjonują. Recepta pisana jest w komputerze i wysyłana elektronicznie do wybranej przez pacjenta apteki. Przychodnia poniekąd gospodaruje pieniędzmi na dopłaty do leków i jest to element budżetu, który wszyscy starają się w racjonalny sposób wydatkować. Zasada jest taka, iż niezależnie od tego, jaki preparat lekarz wypisze, jeśli nie zaznaczy inaczej, pacjent otrzyma najtańszy w danej chwili generyk. Ponadto istnieje w województwie tzw. komitet leków, w skład którego wchodzą lekarze różnych specjalności. Ma on za zadanie obiektywnie oceniać z punktu widzenia farmakoekonomicznego doniesienia o nowych i starych lekach i systematycznie publikuje swoje zalecenia w zakresie terapii chorób najczęściej spotykanych w POZ.

Skutek jest taki, że większość stara się myśleć o ekonomii i zamiast nowych ACE wpisze najpierw Enarenal lub tiazydy. Z drugiej strony - powszechne jest stosowanie drogich preparatów, np. w chorobie Alzheimera.

Mimo że Szwecja jest bardzo socjalnym państwem, pacjenci są zobowiązani do współuczestniczenia w finansowaniu opieki zdrowotnej - nie tylko przez podatki, ale także dodatkowe opłaty. I tak wizyta u lekarza w przychodni POZ kosztuje 150 SEK, u rehabilitanta 80, u specjalisty 250 SEK, pomoc w oddziale doraźnym, czyli izbie przyjęć szpitala 250. Za dzień pobytu w szpitalu pacjent płaci 80 SEK.

Są jednak granice tego dopłacania. Jeśli w ciągu roku pacjent wyda 900 koron, co nie jest trudne, szczególnie biorąc 10 zabiegów u rehabilitanta i zaliczając jedną wizytę u doktora, otrzymuje tzw. frikort, czyli kartę wolnego wstępu i nie płaci już więcej przez rok. Podobny system dotyczy leków: pierwsze 900 koron za leki pacjent płaci sam (w razie potrzeby może nawet uzyskać rozłożenie płatności na raty, np. jeśli zaczyna leczenie od bardzo drogich leków i jednorazowy wydatek 900 koron mógłby być dlań za dużym obciążeniem), po czym zaczyna płacić 50%. Gdy wyda kolejne 400 SEK z własnej kieszeni, dostaje zniżkę do 10%, aż na koniec, po wydaniu 1800 SEK, przez pewien czas otrzymuje leki bezpłatnie.

Podstawowa opieka zdrowotna w Szwecji jest obecnie priorytetowo finansowana.

Jak wiadomo, Szwecja ma wysokie podatki, podstawowa stawka wynosi ok. 30-33%. Taki podatek płacą wszyscy, potem, im więcej się zarabia, tym więcej się płaci! Lekarz stażysta zarabia 25-27 tys., podczas specjalizacji, zależnie od szpitala, pensja wzrasta do 32-34 tys. i trzeba pogodzić się już z nieco wyższym podatkiem. Pod koniec specjalizacji pensja może osiągnąć w sprzyjających okolicznościach 38 tys. SEK i tu drogi awansu finansowego lekarza POZ i specjalisty się rozchodzą. W szpitalu specjalista ma jeszcze do przejścia jeden lub dwa stopnie i zaczyna od 45 tys., by powoli osiągnąć poziom zbliżony do distrikta. Z 50 tys. SEK brutto, w kieszeni zostaje ok. 29 tys.

W większości przypadków od czasu do czasu lekarz musi lub po prostu chce dyżurować. W Boden istnieje przychodnia dyżurna otwarta od 17.00 do 21.00 w dni robocze i od 13.00 do 17.00 w soboty i święta.

Na przeciętnym dyżurze w przychodni w czasie 4 godzin spotyka się do 12 pacjentów, aczkolwiek zdarzył mi się dyżur z 19 pacjentami oraz taki, na który nie przyszedł nikt. Wynagrodzenie za dyżur jest nieco większe niż normalna stawka godzinowa w przychodni w dni powszednie, a po 21.00 rośnie do 150% stawki podstawowej, natomiast w dni wolne od pracy i w nocy stawka zwiększa się do 200%. Istnieje możliwość odebrania wynagrodzenia w gotówce lub w dniach wolnych, wg uznania lekarza. Zależnie od woli i chęci pracy można dorobić bez większego wysiłku 5-6 tys. SEK brutto. Czyli ok. 2500-2800 netto.

Starsze felietony